Γυρίζω από μία διάσχιση στο Γράμμο. Μια διάσχιση προσκύνημα στο ασύλληπτο έπος του ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Εκεί που η κάθε λαγκαδιά ή βουνοκορφή ο κάθε βράχος, η κάθε πέτρα μαρτυρούν το κυριολεκτικά έξω από ανθρώπινα μέτρα απαράμιλλο έπος του τελειότερου κ' ικανότερου Στρατού που έχει ποτέ αναδείξει ο με την ευρεία έννοια Ελληνικός χώρος σε όλη την διάρκεια της ύπαρξης του.
Τα γεγονότα που θα παραθέσω προέρχονται από μαρτυρίες ντόπιων, κ' πιθανώς πολλά από αυτά να είναι ήδη γνωστά κ' δημοσιευμένα. Πάντως είναι προϊόν ούτως ειπείν πρωτογενούς έρευνας κ' ας με συγχωρήσουνε εκ των προτέρων όσοι πιθανόν να έχουν δημοσιεύσει κάποια από αυτά. Δεν πάω, είναι προφανές, να ιδιοποιηθώ την δουλειά κανενός. Απλώς θέλω να τα καταστήσω με τη μικρή μου συνεισφορά όσο το δυνατόν πιο γνωστά με δεδομένο ότι κ' η Αριστερά όλα αυτά
τα χρόνια τα είχε θάψει στο πιο βαθύ συρτάρι, σα να ήτανε το "νεανικό" της αμάρτημα που έπρεπε να μείνει μακριά από τα μάτια του κόσμου. Τι να πει κανείς; Αυτό που έπρεπε να είναι το καύχημα κ' η κορώνα{!!!) στο κεφάλι της
το κατάντησαν οι "ΚυρκοΦλωράκηδες" όνειδος κ' ντροπή. Η δε Αλέκα μας κ' από κοντά ο Ριζοσπάστης μόλις το 2007 θυμήθηκαν ότι υπήρξε ο ΔΣΕ κ' αποφάσισαν να "πράξουν τα δέοντα" σε κάποια στιγμή που άλλαζαν πλευρό μες τον μακάριο ύπνο τους.60 χρόνια μετά. Θα μου πείτε "Ποτέ δεν είναι αργά". Ναι αλλά 60 χρόνια μούγκας είναι αυτά. Δεν πρέπει έστω να δοθεί μια εξήγηση; Μπα...Για τις σοφές κ' φωτισμένες κεφαλές του Περισσού αυτά είναι ψιλά γράμματα. Κ' ράμματα για τη γούνα τους θα έλεγα, ή μάλλον για την τεράστια παρθενορραφή
την οποία έχουν ανάγκη!
Για τον δε Συνασπισμό, Σύριζα, Μύριζα, ή όπως αλλιώς ονομαστεί στο μέλλον φτου κακά. Αυτό τα λέει όλα για να μη μακρηγορούμε κιόλας.
Κάτι προσπάθησε να ψελλίσει η Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια αλλά, τι τα θέλετε, κι αυτή είχε άλλες προτεραιότητες!
Η ουσία είναι πως η Ηρωική Εποποιία του ΝΙΚΗΤΗ ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας πέρασε στο ντούκου. Ευτυχώς τουλάχιστον που βρέθηκαν
κάποιοι αγωνιστές του, που ιδιωτικά σε βιβλία τους κράτησαν σε κάποιο βαθμό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον για τον ΔΣΕ κ΄ την μνήμη του ζωντανή.
Το χειρότερο όμως είναι ότι έτσι ευοδώθηκε η απίστευτη σε ένταση κ' διάρκεια προπαγανδιστική καμπάνια της Αντίδρασης κ' των Αμερικάνων να μετατρέψουν την ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΗ ΗΤΤΑ που υποστήκανε στο Γράμμο κ' στο Βίτσι, σε "Νίκη" με κύριο σκοπό φυσικά να τσακίσουν το φρόνημα του Λαού, αφ' ενός κ' το Κομμουνιστικό Κίνημα αφ' ετέρου. Ήταν τόοοσο μεγάλη η "Νίκη" τους ώστε ο Βαν Φλιτ έβγαζε αφρούς μετά από αυτήν, κ' απειλούσε Θεούς κ' δαίμονες. Κι αυτά όχι "κεκλεισμένων των θυρών", αλλά ενώπιον όλων. Πολύ που τον ένοιαζε άλλωστε η υπόληψη κ' η "τιμή" των υποτακτικών του.
To whom it may concern-Σε όποιον αισθάνεται ότι τον αφορά, ακριβέστερα, απευθύνεται αυτό το, ας πούμε οδοιπορικό, γιατί εκτός μερικών "αμετανόητων", οι πολλοί ασχολούνται με "σοβαρότερα" θέματα, έτσι που κάποια σαν κι αυτό να θεωρούνται "Passe'". Η Αριστερά κατά το ένα της(ή δύο;) σκέλος "εκμοντερνίζεται", Ο Πολύχρωμος-Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι' έχουνε γίνει ροζ-ΣΥΡΙΖΑ "έχει ζήτηση" σαν τα μακαρόνια Μίσκο ένα πράγμα, εκλέγει την δική του Cicciolina στη Βουλή,{Λέγε με Ψαριανό), ενώ ο Ζεν Πρεμιέ Τσίπρας κάνει θραύση στα πιπίνια-κρίμα που λόγω ηλικίας δεν ψηφίζουν. Για να μη μιλήσουμε και για τους άλλους, τους "φερέλπιδες" της "Ανανεωτικής Πτέρυγας". Ας είναι. Δεν θα επεκταθώ άλλο γιατί δεν είναι εκεί το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι ο ένδοξος ΝΙΚΗΤΗΣ Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, και η επιτέλους αποκατάσταση του ως τέτοιου στα μάτια όσων επαναλαμβάνω ενδιαφέρονται, σε πείσμα της 60χρονης παραποίησης κ' θαψίματος ένθεν κακείθεν, δυστυχώς, της Ιστορίας κ' των επικών κατορθωμάτων του.
Το να υποστηρίζει κάποιος ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας είναι ο ΝΙΚΗΤΗΣ τουλάχιστον της μάχης του Γράμμου-Βίτσι '49 αλλά κ' γενικότερα ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Πόλεμο του '46-'49, ίσως φανεί (πολύ) παράδοξο σε κάποιους(όλους). Για να δούμε όμως κ' τι λένε τα γεγονότα έτσι που τα έζησαν κ' τα διηγούνται με τη νηφαλιότητα κ' σοφία που φέρνει το πέρασμα του χρόνου, αλλά κ' η αναγκαία χρονική απόσταση, οι σημερινοί ντόπιοι παππούδες-όχι κατ' ανάγκη Αριστεροί. Και ας βγάλουμε μετά τα όποια συμπεράσματα.
Σ' αυτό το σημείο να τονίσω ότι το παρόν πόνημα είναι μόνο συρραφή κάποιων μαρτυριών που θεώρησα ότι θα ήταν κρίμα να πάνε, κι αυτές, χαμένες.
Δεν είναι λοιπόν τίποτε παραπάνω απ' αυτό, και επομένως δεν διεκδικεί κανένα "αλάθητο" ούτε καν ακρίβεια, για τα γεγονότα που πρόκειται να παραθέσει.
Οι μαρτυρίες αυτές όμως, επαναλαμβάνω κ' τονίζω, έχουν τη σημασία τους, κυρίως, γιατί δεν προέρχονται από Αριστερούς, τουλάχιστον μόνο, αλλά κι'
από ανθρώπους που έζησαν κάποια γεγονότα μέσα από τις τάξεις του "Εθνικού Στρατού" ή στα χωριά τους. Εννοείται φυσικά ότι τα όποια πολιτικά συμπεράσματα, απόψεις, θέσεις ή κρίσεις που ενδεχομένως απορρέουν από τα παραπάνω, ή και γενικότερα, βαρύνουν αποκλειστικά εμένα. Φυσικά προσδοκούν ν' ανοίξουν έστω κ' μετά από 60+ χρόνια μια συζήτηση για θέματα που πριν από μερικά χρόνια ήταν "Ταμπού" για το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς-Νεανικό Αμάρτημα δεν είπαμε;-χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη αισιοδοξία γι' αυτό. Anyway, to whom it may concern, again. Εγώ απλά παραθέτω κάποιες μαρτυρίες κ' κάποιες απόψεις, χαλαρά κι ελεύθερα, χωρίς κανείς, Κόμμα ή Οργάνωση "να με τραβάει απ' το μανίκι".
Α, και να μην το ξεχάσω: Όλα τα παραπάνω κ 'όσα έπονται είναι Copyrighted, ε; χα χα. Επομένως φροντίστε να τα "λογοκλέψετε" και να τα διαδώσετε, όσοι ενδιαφέρεστε, όχι βέβαια, ως το αλάθητο του Πάπα, αλλά ως σημεία προς συζήτηση.
Για να μπούμε λοιπόν(επιτέλους!), στο κυρίως θέμα μας, είμαστε, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αναγκασμένοι εγώ να γράψω, κι εσείς να υποστείτε μια όσο το δυνατόν πιο σύντομη-δεν παίρνω και όρκο- ιστορική αναδρομή όσον αφορά τις συνθήκες κάτω από τις οποίες, ο επιμένω, ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ, στα πεδία των μαχών Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας αναγκάσθηκε μέσα σ' ένα βάθος χρόνου βεβαίως, να συμπτυχθεί στο Ορεινό Συγκρότημα Γράμμου Βίτσι, για την τελική μάχη.
Εντάξει, δεν θα επιμείνω στα γνωστά, θα τα αναφέρω μόνο επιγραμματικά, ότι κατ' αρχάς τον Εμφύλιο τον επέβαλλαν οι Αγγλοαμερικάνοι κατακτητές, γιατί αισθανόντουσαν βέβαια ανασφαλείς απέναντι στο Λαό της Ελλάδας και το Κομμουνιστικό Κίνημα της, και θέλανε να τους συντρίψουν με κάθε τίμημα, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν ιδιαίτερα διστακτικό έως αρνητικό στην προοπτική ενός νέου Απελευθερωτικού Αγώνα, ότι στην ουσία αυτός τού επεβλήθη με την σειρά του, από τις μάζες των κυνηγημένων Αριστερών που κατέφυγαν στα βουνά για να γλυτώσουν από το όργιο σφαγών κ' αίματος που είχαν εξαπολύσει οι κάθε λογής φασιστικές συμμορίες, και οργάνωσαν σιγά σιγά την ένοπλη αυτοάμυνα τους. Ότι εξ αυτού του δισταγμού χάθηκε πολύτιμος χρόνος, με αποτέλεσμα αφ' ενός οι Αμερικάνοι να προλάβουν να ανασυγκροτήσουν τον Μοναρχοφασιστικό Στρατό, και αφ ετέρου να αποκλεισθούν οι πόλεις, να πιαστούν πολλοί αγωνιστές και να σαπίζουν στα ξερονήσια, στερώντας έτσι το Δημοκρατικό Στρατό από πολύτιμες εφεδρείες, ενώ ως είναι φυσικό η έξοδος των όσων γλύτωσαν τη σύλληψη, έστω και προσώρας, στο βουνό να γίνεται όλο και περισσότερο προβληματική. Το περίφημο ζήτημα των Εφεδρειών, κ' δεν επιμένω περισσότερο σ' αυτά γιατί γενικώς είναι γνωστά κ' μη αμφισβητούμενα.
Από δω και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Πάλι θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο σύντομος και αφαιρετικός. Για όποιον ενδιαφέρεται για πιο ολοκληρωμένη ανάπτυξη κ΄ συζήτηση των όσων προηγήθηκαν αλλά, κυρίως, των όσων ακολουθούν, όπως επίσης και παράθεση των όποιων απόψεων, αντικρουόμενων ή μη, από τώρα λέω ότι το παρόν θα αναρτηθεί στο http://geophil3.blogspot.com , όπου όποιος θέλει θα μπορεί να αναρτήσει τις απόψεις του, τις αντιρρήσεις του , τις διαφωνίες του την κριτική του-με ενδιαφέρει κυρίως η "κακόπιστη" και όχι τόσο η "καλόπιστη" όπως μας έχουνε ζαλίσει τον έρωτα οι Political Correct- τις "Χριστοπαναγίες" του, τους "Σταυρούς" κ' τα "καντήλια" του τέλος πάντων ότι "προαιρείται" ο καθένας!
Λοιπόν, ο ΔΣΕ στην πράξη ξεπέρασε όλες τις παραπάνω αντιξοότητες, κι όχι μόνο αλλά όπως θα φανεί κ' στη συνέχεια αναδείχθηκε στον πιο ικανό ευρηματικό και ευέλικτο στρατό που έχει αναδείξει ποτέ ο Ελληνικός χώρος. Αυτό βεβαίως δεν έχει να κάνει με τίποτα υπεράνθρωπες ιδιότητες-ούτε με αναβολικά χε χε- παρά με το μοντέλο διοίκησης που βέβαια είναι αδιανόητο για αστικό στρατό.
Για να μη λέμε λοιπόν πολλά μέχρι τα μέσα περίπου του 1948, είχε φέρει τους Αμερικανούς κατακτητές και τον Μοναρχοφασιστικό Στρατό που ΑΥΤΟΙ διοικούσαν(Βαν Φλιτ-Στρατηγέ μου ιδού ο Στρατός σας: Λαλάκης Κανελλόπουλος) στα πρόθυρα νευρικής παράκρουσης: Με σωστή Αντάρτικη τακτική επέφερε στους Μοναρχοφασίστες το ένα πλήγμα κατόπιν του άλλου. Είχε απλωθεί σε όλη την Ελλάδα, από την Κρήτη και την Πελοπόννησο μέχρι τη Θράκη
Είχε δημιουργήσει εκτεταμένες Ελεύθερες Περιοχές όπου ασκείτο η Λαϊκή Εξουσία, και γενικά φαινότανε ΑΔΥΝΑΤΟΝ να ηττηθεί. Αυτό το είχε αντιληφθεί τόσο ο Βαν Φλιτ που έβγαζε αφρούς, τράβαγε τις κολότριχες του, άλλαζε
Στρατηγούς σαν τα πουκάμισα, και απειλούσε Θεούς και Δαίμονες τάχα με επέμβαση Αμερικανικού εκστρατευτικού σώματος. Καλώς να ορίζανε τ' Αμερικανάκια. Θα παθαίνανε καμιά εικοσαριά χρόνια νωρίτερα ότι πάθανε στο Βιετνάμ. Το είχανε αντιληφθεί όμως κ' Έλληνες Συντηρητικοί Πολιτικοί κ' Δεξιοί ακόμα, όπως ο Σοφούλης που μη βλέποντας διέξοδο "Νίκης" πίεζε προς όλες τις κατευθύνσεις για ειρηνευτικές συνομιλίες και συνεννόηση κατάπαυσης των εχθροπραξιών. Το είχε αντιληφθεί επίσης ο -ναι αυτός ο κάτω απ' όποια πέτρα σηκώσεις- Μητσοτάκης και έκανε κι αυτός αντίστοιχες προτάσεις. Οι Αμερικάνοι φυσικά ήταν ανένδοτοι και παρά τα αδιέξοδα, επιμένανε για ολοκληρωτική επικράτηση. Φυσικά τι τους ένοιαζε; Δεν χύνονταν το δικό τους αίμα, Ελληνικό αίμα, του Λαού, χυνότανε κι από τις δυό μεριές. Περιφρονούσανε βέβαια και τις τεράστιες μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις που συνταράσσανε όλες τις Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες υπέρ του δίκαιου Ελληνικού Αγώνα. Τις πρώτες μαζικές μεταπολεμικές κινητοποιήσεις.
Σ' αυτό το σημείο δεν μπορεί κανείς να μην αφιερώσει δυό λόγια στην εμβληματική όχι μόνο για το Κομμουνιστικό Κίνημα, αλλά για όλο το φάσμα της Ελληνικής Πολιτικής σκηνής των νεωτέρων χρόνων, αλλά και τόσο προβληματική συνάμα προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη του "Αρχιτέκτονα" εν πολλοίς της Στρατηγικής και τακτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος, και του Δημοκρατικού Στρατού και να μην επισημάνει τις τεράστιες αντιφάσεις που τον χαρακτηρίζανε και οι οποίες αντικατοπτριζόντουσαν και στον ίδιο τον Αγώνα. Βέβαια δεν δρούσε αυτόβουλα τουλάχιστον όχι πάντα. Αλλά το κάθε πράγμα στη σειρά του.
Να πούμε λοιπόν για τον Ζαχαριάδη ότι απ' ότι δείχνει ο βίος κι η πολιτεία του, ήτανε μια μέχρι τα άκρα αντιφατική προσωπικότητα. Κοφτερό φωτισμένο μυαλό που μπορούσε να συλλάβει τη συγκυρία και τις απαιτήσεις της όσο κανένας Έλληνας Πολιτικός των νεότερων χρόνων τουλάχιστον. Φοβισμένο σκατόψυχο ανθρωπάκι όσον αφορά τον χαρακτήρα. Τι να κάνουμε, διαλεκτικές αντιφάσεις είναι αυτές. Το στυλ καθοδήγησης που είχε εφαρμόσει στο Κόμμα-γλείψιμο προς τα πάνω, κλωτσιές προς τα κάτω-,σε συνδυασμό με τις απύθμενες φοβίες του και την χωρίς όρια καχυποψία του-όλους γύρω του τους βάφτιζε χαφιέδες και πράχτορες του εχθρού-απέρρεε από τον χαρακτήρα του: Στην πραγματικότητα ένα μικρόψυχο φοβισμένο ανθρωπάκι που όσο σε πιο πολλές αυθαιρεσίες και αυταρχικές πρακτικές κατέφευγε, τόσο πιο πολύ φοβόταν ότι αυτές κάποια στιγμή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον του, όπως και έγινε τελικά, για κακή του τύχη, αλλά αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο...Ένας Σταλινίσκος, μια μικρογραφία του Στάλιν με λίγα λόγια, που κι αυτός, φανερά υπερτιμημένος ένθεν κακείθεν, ένας χέστης ήτανε στην πραγματικότητα που όσο αυθαιρετούσε τόσο χεζότανε με αποτέλεσμα να αυθαιρετεί περισσότερο κ' να χέζεται περισσότερο. Φαύλος Κύκλος.
Ο "σύντροφος" Ζαχαριάδης όμως σε αντίθεση με τον προαναφερθέντα Καθοδηγητή του, που ομολογουμένως ήτανε ένας χοντροκέφαλος Γεωργιανός που δεν "έστριβε" με τίποτα και χρησιμοποιύνταν από την Σοβιετική Νομενκλατούρα για να ξεκαθαρίσει όλους τους εχθρούς της πραγματικούς, εν δυνάμει, ή και φανταστικούς, κ' ν' ανοίξει ο δρόμος για τις "δουλειές" της, με "καθαρά χέρια" στη συνέχεια -Βλ. Χρουστσώφ- είχε μυαλό κοφτερό και ιδιαίτερα προικισμένο έτσι που συνέλαβε με τη μία τα δεδομένα κ' τις προοπτικές που ανοίγονταν μπροστά στον αγωνιζόμενο Λαό και τους Κομμουνιστές της Ελλάδας. Έτσι επεξεργάστηκε το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σχέδιο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ακηδεμόνευτη και πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα.
Καταλάβαινε ότι το να βάλει σα στόχο, άμεσα, την κατάληψη της Εξουσίας, αφ' ενός μεν, δεδομένου και του συσχετισμού δύναμης, όπως επίσης και της γενικότερης διεθνούς κατάστασης και συμφωνιών- Γιάλτα, κλπ- ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο αφ' ετέρου δε δεν το πολυήθελε κιόλας, γιατί δεδομένης της εξάρτησης από τους Σοβιετικούς, ας δούμε την πραγματικότητα κι ας μην εθελοτυφλούμε, θα τους είχε πάνω από το κεφάλι του πράγμα που δεν τον ενθουσίαζε και ιδιαίτερα. Μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος άλλωστε ήταν μέλος του ΚΚΣΕ ιδιότητα σαφώς πιο βαρύνουσα από εκείνη του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας!! Αυτή όμως ήταν η κατάσταση στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα που χαρακτηρίζονταν από τον Μεγαλοκρατισμό της Σοβιετικής Ένωσης και την υποταγή των πάντων στα κρατικίστικα συμφέροντα της, αντί να συμβαίνει το αντίθετο οπότε η λέξη "εξάρτηση" θα αντικαθίστατο από την λέξη "ενότητα", και σε αυτή την περίπτωση θα λάβαιναν πραγματική υπόσταση οι εξαγγελίες περί Κομμουνιστικών Κομμάτων, προκεχωρημένων αποσπασμάτων του ενιαίου διεθνούς Προλεταριάτου σε κάθε χώρα. Κι αυτό βέβαια θα ήτανε πρώτιστα καθήκον αλλά και χαρά και υπερηφάνεια όλων των Κομμουνιστών όπου Γης. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι.
Με δεδομένη λοιπόν την εξάρτηση των Μοναρχοφασιστών από τους Αμερικάνους Ιμπεριαλιστές από τη μία κ' του Κόμματος και αυτού του ίδιου, από την Μόσχα από την άλλη συνέλαβε ακριβώς το κατά την γνώμη μου μεγαλοφυές σχέδιο της εξισορρόπησης κ' τελικά αλληλοεξουδετέρωσης των επιρροών για να αναδυθεί εξ αυτού μια Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη, που μετέπειτα θα έλυνε μόνη της χωρίς ξένες επιρροές το Πολιτικό κ' Πολιτειακό της Σύστημα. Αυτό το σχέδιο ως γνωστόν δεν ήταν επίσημα ομολογημένο για τον φόβο των Ιουδαίων(διάβαζε Σοβιετικών)αλλά υποτίθεται πως συμπεριλαμβανότανε στα περίφημα αποσιωπητικά των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας. Τώρα ποιος κορόιδευε ποιον είναι ένα άλλο ζήτημα. (Βλ. κ' Γιάννη Χοντζέα: Ζαχαριάδης κλπ. Εκδ. Α\Συνέχεια). Το σχέδιο αυτό βέβαια ήταν δύσκολα εφαρμόσιμο αλλά όχι ουτοπικό. Κάτι ανάλογο, παρά τη Γιάλτα, εφαρμόστηκε στην Αυστρία. Επομένως όλοι όσοι, ιδιαίτερα εσχάτως κ' "Αριστεροί" βγάζουν αναστεναγμούς ανακούφισης γιατί "δεν νίκησε ο ΔΣΕ, κ' δεν γίναμε τάχα μου Αλβανία, είναι, το λιγότερο, μακρυά νυχτωμένοι. Το καθήκον του ΔΣΕ τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 1948 ήταν αυτό λοιπόν, κ' όχι να κάνει παρέλαση στην Πλατεία....Λένιν, πρώην Συντάγματος. Μόνο ανιστόρητοι κ' αδαείς μπορούν να υποστηρίζουν τέτοια πράγματα.
Και το καθήκον αυτό ο ΔΣΕ παρά τις καθυστερήσεις στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω, κ' παρά την αριθμητική του εξ αυτού, μειονεκτικότητα το έφερε σε πέρας με δόξα κ΄ τιμή παραμένοντας αήττητος απλώνοντας το Αντάρτικο σχεδόν σε όλη τη χώρα κ' οδηγώντας τον εχθρό στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, πλησιάζοντας πολύ κοντά όπως είδαμε στον αντικειμενικό του στόχο. Είπαμε αυτά μέχρι τα μέσα του '48. Το τι έγινε μετά θα το δούμε στη συνέχεια. Εδώ να κάνουμε μια αναγκαία(;) παρένθεση για να κλείσουμε προσωρινά το θέμα "Ζαχαριάδης". Πολλοί του ρίχνουν ευθύνες για την δήθεν διστακτικότητα του κ' την καθυστερημένη έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα. Έχω την γνώμη ότι η ευθύνη δεν ήταν δική του. Εδώ ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο και είναι δύσκολο να εξαντληθεί από αυτό εδώ το Βήμα! (πως τα λέω!). Εισαγωγικά κ' περιληπτικά μόνο να πω, "Αναζητήσατε τους συνήθεις υπόπτους, ποιούς άλλους; Τα πουλητάρια τους Σοβιετικούς οι οποίοι έχοντας προ πολλού υπογράψει τη Γιάλτα δεν θέλανε και πολλά πολλά μπλεξίματα περαιτέρω. Αυτοί λοιπόν εμπόδισαν την έγκαιρη έναρξη του αγώνα, πουλώντας για μια ακόμη φορά την Ελλάδα και τον λαό της μέσα σε λίγο χρόνο. Ήταν οι ίδιοι που στείλανε τον Βελουχιώτη "να μαζεύει άγρια χόρτα" μαζί με τις κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο τη στιγμή που δινότανε η Μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του '44. Γιατί το ζουμί από τα άγρια χόρτα είναι πολύ καλό για τα νεφρά κ΄ διουρητικό, αλλά στις συγκεκριμένες συνθήκες λίγα μπορούσε να προσφέρει στον, άοπλο ουσιαστικά, αγωνιζόμενο λαό της Αθήνας ενάντια στις αποικιακές ορδές του Σκόμπυ. Δεν παραβλέπω τις εσωτερικές σκοπιμότητες μην τυχόν κ' αποκτήσει επιρροή ο τίμιος Πατριώτης αγωνιστής Άρης, αλλά το κύριο εμπόδιο το έστησαν οι Σοβιετικοί, κ' οι δικοί μας οι χέστηδες οπορτουνιστές ακολούθησαν ασμένως ξεπουλώντας αδιάντροπα τον Λαό και τους Αγωνιστές και αφήνοντας τους ανυπεράσπιστους στο λεπίδι και την εκδικητική μανία των Γερμανοντυμένων κ' Αγγλοθρεμένων φασιστικών συμμοριών κ' αποβρασμάτων που λυμαίνονταν κυρίως την ύπαιθρο ιδίως μετά τη Βάρκιζα.
Εδώ θα πρέπει, πάλι επιγραμματικά, να θέσουμε κ' μια ακόμη πλευρά της συμφωνίας της Γιάλτας μη ομολογημένης βέβαια αλλά φανερής από πλευράς Σοβιετικών για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί. Βέβαια Η Γιάλτα επισήμως δεν υπήρξε ποτέ!!! για το επίσημο Σοβιετικό κράτος έως το τέλος του βίου του. Πόσο μάλλον οι ιδιαίτερες πλευρές της. Γεγονός είναι ότι με τη Γιάλτα η Σοβιετική Ένωση μεγαλοκρατικά και ηγεμονίστικα κατοχύρωνε τα κεκτημένα αφ' ενός αλλά το κυριότερο παρέδιδε τους υπόλοιπους λαούς κ' χώρες στην ηγεμονία των Ιμπεριαλιστών έτσι που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ να καταπνίξει τα όποια κινήματα στις μετέπειτα δυτικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα φυσικά, γιατί προτιμούσε φασιστικά και αντιδραστικά Καθεστώτα, από προοδευτικά και Σοσιαλιστικά που δεν θα ήταν κάτω από τον πλήρη έλεγχο της. Φοβότανε τα "καινά δαιμόνια", κ' ίσως από την πλευρά της να μην είχε άδικο γιατί σε όποιες χώρες επιβλήθηκαν προοδευτικά κινήματα ιδίαις δυνάμεις, ασχέτως με την μετέπειτα εξέλιξη τους, ήρθανε στον ένα η στον άλλο βαθμό σε κόντρα με τους Σοβιετικούς. Εδώ ακόμα κ' ο Εμβέρ Χόντζα κ' το ανεκδιήγητο όσο και τραγικό καθεστώς καρικατούρα τ' ονόμαζε και Σοσιαλιστικό τρομάρα του, που είχε εγκαθιδρύσει, νόμιζε κι αυτός ότι ήταν σε κόντρα με τους Σοβιετικούς! Πώς να επιθυμούν λοιπόν οι Σοβιετικοί την Νίκη της Κινέζικης π.χ Επανάστασης όταν ψυλλιαζόντουσαν ότι θα τους βάλει σε μπελάδες; Είχανε άλλωστε από νωρίς δείξει τις διαθέσεις τους με το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ του Ισπανικού Εμφύλιου μέσω του κυβερνητικού τότε Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας. Προτιμήσανε ξεκάθαρα την επικράτηση του Φασίστα Φράνκο από την επικράτηση ενός κινήματος στο οποίο θα συμμετείχαν Τροτσκιστές, Αναρχικοί, κ' ποιος ξέρει τι άλλο "κακό συναπάντημα".(Δες κ' George Orwell: "Φόρος Τιμής στην Καταλούνια"). Το ίδιο κάνανε κ' στην Ελλάδα.
Θα μου πείτε, όπως λένε κ' πολλοί "Αριστεροί" που τον αναθεματίζουν: "Τι τον θέλαμε λοιπόν τότε τον Εμφύλιο, αφού όλα ήταν εναντίον μας; Η απάντηση είναι ότι ο Εμφύλιος μας επιβλήθηκε από τους Αμερικανούς Κατακτητές και τους ντόπιους λακέδες τους, για να χρησιμοποιήσω κ' εγώ λίγο "ξύλινη" γλώσσα, που δεν συμβιβαζόντουσαν με τίποτα λιγότερο από τον ολοκληρωτικό αφανισμό οποιασδήποτε υποψίας Αριστερού Κινήματος στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες π.χ Ιταλία Γαλλία κλπ. Ίσως δικαιολογημένα από την μεριά τους γιατί αυτός ο Λαός κ' αυτό το Κίνημα με μπροστάρηδες τους Κομμουνιστές, μέσα σε μια δεκαετία αντιμετώπισε ουσιαστικά νικηφόρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ Ιμπεριαλιστικές Υπερδυνάμεις κ΄ αν στο τέλος βρέθηκε ηττημένο, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε ξεπουλήματα και προδοσίες "Φίλων" κ' όχι στην δική του μαχητική ικανότητα. Έπρεπε λοιπόν όχι απλά να συντριβεί, να αφανιστεί φυσικά και ηθικά. Άλλωστε η παρακαταθήκη παραμένει. Παρά την θέληση κατοχικών Κυβερνήσεων που διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι σήμερα, κ' των παπαγαλακίων τους, η Ελλάδα παραμένει η πιο εχθρική προς τους Αμερικάνους χώρα παγκοσμίως κατ' ομολογία των ιδίων. Σ' αυτή την προσπάθεια αφανισμού λοιπόν το κίνημα οι απλοί αγωνιστές αρχικά, δεν μπορούσανε παρά να αντιδράσουν: Σήκωσαν κ' πάλι τα όπλα αρχικά για Αυτοάμυνα από το λεπίδι των Φασιστών. Το Κόμμα αναγκάσθηκε να συρθεί θέλοντας και μη. Ήτανε ομολογουμένως δύσκολη η θέση του Ζαχαριάδη. Από την μια οι Σοβιετικοί του λέγανε, κάτσε καλά, στον πούτσο μας οι αγωνιστές και το κίνημα της Ελλάδας, κ' από την άλλη οι Αγωνιστές είχανε πάρει τα όπλα κ' τα Βουνά. Έτσι μπήκε στον αγώνα με βάση το σχέδιο που εκτέθηκε παραπάνω, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε "να την φέρει" τρόπον τινά στους Σοβιετικούς. Κούνια που τον κούναγε!
Για να πιάσουμε πάλι το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει και να φτάσουμε επιτέλους! στο Γράμμο που υποτίθεται πως είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο γράφεται αυτό το γραπτό, ουφ πλησιάζουμε, είμαστε στα μέσα του 1948 με την κατάσταση κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του ΔΣΕ, και τους Αμερικανοφασίστες, να μην αισθάνονται και πολύ σταθερό το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Και τότε ο ΔΣΕ έτσι "χωρίς φανερό λόγο" αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Γιατί τι άλλο από αυτοκτονία ήταν η απόφαση αλλαγής τακτικής και η μετατροπή του πολέμου από Αντάρτικο σε Τακτικό! Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ούτε καν πρωτοετής Στρατιωτικής σχολής για να αντιληφθεί ότι ένας συντριπτικά υποδεέστερος σε αριθμό μαχητών κ' μαχητριών αλλά κ' σε οπλισμό Στρατός, και χωρίς εφεδρείες, δεν θα είχε καμιά τύχη όσο ανώτερος ηθικά κ' πολιτικά κ' αν ήταν, σε τακτικό πόλεμο απέναντι σ' ένα Στρατό που διέθετε πλέον όσους άνδρες ήθελε κ' είχε εξοπλισθεί σαν αστακός από τους Γιάνκηδες.
Σαν συνέπεια αυτής της απόφασης απομακρύνεται κ' αποσύρεται στη Μόσχα ο Μάρκος Βαφειάδης που μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι κ' να του καταμαρτυρεί κανείς για τον μετέπειτα βίο κ' Πολιτεία του, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει τη συμβολή του στις επιτυχίες του ΔΣΕ, κ' αναλαμβάνει προσωπικά την Αρχιστρατηγία ο ίδιος ο Ζαχαριάδης.
Ο Ζαχαριάδης γνώριζε βέβαια από Στρατιωτική τακτική πολλά περισσότερα από τον πρωτοετή μας κ΄ ήξερε ότι αυτή ήταν η αρχή του τέλους. Είπαμε όμως ότι πρωτίστως ήταν μέλος του ΚΚΣΕ, και δευτερευόντως Γ.Γ του ΚΚΕ. Επομένως έπρεπε να πειθαρχήσει γιατί οι Σοβιετικοί δεν αστειεύονταν. Αποφάσισαν κάτω από την πίεση κ' των Ιμπεριαλιστών που τους κατηγορούσαν για αθέτηση συμφωνιών, κ' με γνώμονα πάντα τα στενά μεγαλοκρατικά τους συμφέροντα να ξεμπερδέψουνε μια κ' καλή με τους ενοχλητικούς Έλληνες που τόσα προβλήματα τους δημιουργούσανε στην "κουμπαριά" τους με τους Ιμπεριαλιστές. Δεν μπορούσανε βέβαια ένα νικητή Στρατό να τον υποχρεώσουνε να συνθηκολογήσει, γι' αυτό αποφάσισαν να τον πειθαναγκάσουν να εφαρμόσει αυτή την φαινομενικά αυτοκτονική τακτική που θα τον οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η κίνηση; Παρ' όλα αυτά, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ. Το πώς και το γιατί θα το δούμε στη συνέχεια βοηθούμενοι κ' από τις μαρτυρίες των παππούδων του Γράμμου.
Ότι αυτή η αλλαγή τακτικής, είχε σκοπό την εξάντληση του Δημοκρατικού Στρατού κ' δι' αυτής οδήγηση του σε ήττα, φάνηκε κ' από μία σειρά επιχειρήσεις που υποχρεώθηκε ν' αναλάβει οι οποίες ενώ δεν είχανε κανένα ουσιαστικά όφελος από στρατιωτική άποψη, ειμή μόνον ίσως κάποιες εντυπώσεις, αλλά κι αυτές κυριολεκτικά "της στιγμής" στοιχίσανε οδυνηρές και κυρίως αναντικατάστατες απώλειες σε μαχητές κ' υλικό τέτοιες που φαίνεται ότι μάλλον ο σκοπός τους ήτανε άλλος κ' μη ομολογημένος. Αναφέρομαι στις πολιορκίες κ' ολιγοήμερες καταλήψεις του Καρπενησιού αλλά κυρίως της Καρδίτσας, που ναι μεν πραγματοποιήθηκαν αλλά απετέλεσαν εκατόμβες για τους μαχητές κ' τις μαχήτριες. Κ' ποιο το όφελος π.χ της κατάληψης της Καρδίτσας, αφού δεν μπόρεσε να κρατηθεί πάνω από τρεις μέρες κ' ο ΔΣΕ προ του κινδύνου περικύκλωσης του αναγκάσθηκε ν' αποχωρήσει χωρίς καν μάχη;
Για την μάχη της Καρδίτσας μάλιστα υπάρχει μια μαρτυρία που περισυλλέχθηκε κατά την διάρκεια μιας άλλης διάσχισης στα Άγραφα. Σύμφωνα με αυτήν ο επικεφαλής των επιχειρήσεων του ΔΣΕ κατά τη μάχη της Καρδίτσας Στρατηγός Χαρίλαος Φλωράκης "επέβλεπε" τη μάχη από τα πέριξ του Μουζακίου, σε ικανή απόσταση από το θέατρο των επιχειρήσεων, ψήνοντας αρνιά και τρωγοπίνοντας με το "κολλητάρι" του κ' συμπατριώτη Σεραφείμ, ναι το τέως πρωτοπαλίκαρο του Ζέρβα κ΄ μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο. Στον κάμπο πέφτανε κορμιά. Σε κάποια στιγμή έρχεται αγγελιοφόρος απεσταλμένος από το πεδίο της μάχης κ' του λέει: Καπετάν Γιώτη η γνώμη των καπεταναίων που πολεμάνε είναι ότι οι απώλειες είναι πολλές κ' δυσβάστακτες, κ' γνώμη τους είναι η σταδιακή απαγκίστρωση από αυτή την μάχη γιατί και να καταληφθεί η Καρδίτσα με τις δυνάμεις που μας απόμειναν δεν θα μπορέσουμε να την κρατήσουμε.
Τώρα τι να πούμε, ο "σύντροφος" Χαρίλαος έβαλε και εκτέλεσαν επί τόπου τον αγγελιοφόρο κ΄ συνέχισε να τρωγοπίνει! ΠΡΟΣΟΧΗ. Δεν υιοθετώ την παραπάνω μαρτυρία ως αναγκαστικά αληθινή. Όπως κ' με τις υπόλοιπες που θα ακολουθήσουν απλά την μεταφέρω γιατί μου την διηγήθηκαν, είτε αυτόπτες υποτίθεται μάρτυρες είτε αυτοί που την πληροφορήθηκαν από πρώτο χέρι. Αν είναι αλήθεια είναι απλά ενδεικτική του κλίματος που επικρατούσε στα ηγετικά κλιμάκια του ΔΣΕ. Φαίνεται πάντως ότι ανεξάρτητα απ' αυτό η Ηγεσία οδηγώντας το ΔΣΕ σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις είχε συνείδηση του τι έκανε...
Έτσι λοιπόν για να μην το παρατραβάμε με λεπτομέρειες που σε γενικές γραμμές είναι γνωστές άλλωστε, σταδιακά κ' λόγω έλλειψης δυνάμεων, κ' υπό συνεχή κ' επώδυνη αιμορραγία ο ΔΣΕ αναγκαζότανε σταδιακά να αποσύρεται από τις περιοχές που έλεγχε κ' συνεχώς να συμπτύσσεται, με τελική κατάληξη τον περιορισμό του στο Γράμμο κ' στο Βίτσι, χωρίς στην ουσία να έχει υποστεί ΚΑΜΙΑ σημαντική από Στρατιωτική άποψη ήττα σε μάχη. Στις λίγες μάχες που έδωσε βγήκε νικητής-π.χ Καρδίτσα- έστω κ' με τρομακτικές απώλειες. Οι Μοναρχοφασίστες προβαίνανε βέβαια σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αλλά συνήθως δεν συναντούσανε παρά τα νώτα του αποσυρόμενου για τους παραπάνω λόγους εχθρού.
Εδώ να πούμε πως οι Αμερικανοί κατακτητές με τους ντόπιους λακέδες τους κυριολεκτικά κ' με την συνδρομή της Αεροπορίας, ρημάζανε, σφάζανε, καίγανε τα χωριά συμπεριφερόμενοι το λιγότερο, με τέτοια λύσσα εναντίον του λαού των περιοχών αυτών, σαν πραγματικά να κινιόντουσαν σε εχθρικό έδαφος. Καίγανε εν ψυχρώ χωριά, τα ερημώνανε, βομβαρδίζανε ανηλεώς αμάχους, μικρά παιδιά στα σχολεία τους, κανονικός αφανισμός δηλαδή. Οι Αμερικάνοι κάνανε πρόβα τζενεράλε φαίνεται γι' αυτά που θα επακολουθούσαν παγκόσμια κ' τα οποία ζούμε καθημερινά μέχρι σήμερα. Η Γράμμουστα, το Κοτύλι η Αετομηλίτσα κ.α στο Γράμμο άλλο περισσότερο κ' άλλο λιγότερο, υποστήκανε τα δεινά που τους επέφεραν "οι μαχητές του Ελευθέρου Κόσμου", μη χέσω. Και αναρωτιέται κανείς τελικά τι περισσότερο κάνανε οι Γερμανοί...Οι Αμερικάνοι Κατακτητές ήταν πιο αδίστακτοι από τους Χιτλερικούς και το αποδείξανε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν τη "Σωτηρία" της Ελλάδας από το...λαό της.
Ας είναι...Περιορίζεται λοιπόν ο Δημοκρατικός Στρατός στο Γράμμο κ' στο Βίτσι... Συσχετισμός Δυνάμεων; ας μην τα συζητάμε, περίπου 11.000 μαχητές, με στοιχειώδη εξοπλισμό κ' ελάχιστα πυρομαχικά, συν λίγα πολυβόλα, κ' κανόνια απέναντι σε 200.000, άρτια εξοπλισμένους από τους Αμερικάνους στρατιώτες, συν η Αεροπορία, συν οι Ναπάλμ συν κ' εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Τηρουμένων των αναλογιών, ούτε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες δεν είχε τέτοιο συσχετισμό εις βάρος του!. Γιατί μπορεί να υστερούσε τρομακτικά σε άνδρες, αλλά τουλάχιστον υπήρχε μέσες άκρες ισοτιμία στο είδος των όπλων, όχι φυσικά στην ποσότητα, κ' εν πάση περιπτώσει τον ευνοούσε κ' η θέση που υπερασπίζονταν.
Και όμως παρά τον συντριπτικά δυσμενή αυτό συσχετισμό δυνάμεων, ο ένδοξος Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ, τουλάχιστον στο στρατιωτικό επίπεδο. Αν η τελική έκβαση του Αγώνα δεν ήταν η προσδοκούμενη από την Ελλάδα κ' το λαό της, άλλες ήταν οι αιτίες όπως είδαμε-συνοπτικά- παραπάνω, κ' όπως ίσως θα έχουμε την ευκαιρία ν' αναπτύξουμε και αλλού, γιατί αυτό το γραφτό μάλλον παρατράβηξε κ' κάπου πρέπει να τελειώνει. Επιμένω πάντως ότι ο Δημοκρατικός Στρατός δεν ηττήθηκε, και το πώς θα το δούμε παρακάτω με την βοήθεια κ' των μαρτυριών των Γερόντων, κ' όχι μόνο, του Γράμμου. Να πω εδώ επίσης ότι ενσωματώνω τις όποιες μαρτυρίες στη ροή της αφήγησης χωρίς ν' αναφέρομαι ιδιαίτερα σ' αυτές κ' για λόγους βολής (δικής μου), και για λόγους απρόσκοπτης ροής της αφήγησης, αλλά και γιατί δεν βρίσκω αυτό να έχει την οποιαδήποτε σημασία. Επαναλαμβάνω ότι απλά πρόκειται για κάποιες μαρτυρίες, που μπορεί ενδεχομένως να μην είναι όλες αληθινές, όπως και να 'χει όμως, αυτό δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων, τα οποία έτσι συμβήκανε
Είτε αρέσει είτε όχι σε μερικούς...
Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο όπου ο ΔΣΕ, έχει περιορισθεί στο Γράμμο κ' το Βίτσι, κ' ο "Εθνικός Στρατός" αφού έφτασαν εκεί τα πράγματα χωρίς να έχει δώσει καμία πραγματική μάχη, επιχειρεί το τελικό ξεκαθάρισμα, την ήττα του ΔΣΕ, και την κατάληψη των δύο βουνών. Να τονίσουμε για μια ακόμη φορά, ότι στις περιοχές που εγκαταλείπει ο Δημοκρατικός Στρατός, λεηλατεί, εκκενώνει χωριά, τα καίει, βουτάει τα παιδιά κ' τα πηγαίνει στα "ιδρύματα" της Φρειδερίκης για να τα κάνει γενίτσαρους σφάζει τον άμαχο πληθυσμό, κ' γενικά συμπεριφέρεται, κατ' εντολή των Αμερικάνων Αφεντικών του με τον πιο σκληρό, κ' εκδικητικό τρόπο ενάντια στο λαό. Κοντολογίς κατακτά εχθρικό έδαφος κ' συμπεριφέρεται ανάλογα. Κι ας μιλάει η προπαγάνδα για τάχα μου "Απελευθερωτές".
Παρ' όλη την αβυσσαλέα διαφορά δυναμικότητας οι απίστευτοι αγωνιστές του ΔΣΕ με την καθοδήγηση του Ζαχαριάδη ο οποίος είπαμε ότι ήταν προικισμένο μυαλό, πέρα από τα κραυγαλέα ελαττώματα του, ακόμα κ' εκεί στο Γράμμο κ' στο Βίτσι σκαρώνουνε φοβερές νίλες στους Μοναρχοφασίστες, με απίστευτους ελιγμούς κυριολεκτικά κάτω από την μύτη τους και τους χώνουνε στη μούρη για τελευταία φορά τα "διαπιστευτήρια" τους με τον ελιγμό κ' την απάντηση στην επιχείρηση "Πυρσός 1" όπου προκαλούνε τέτοιες απώλειες στο Μοναρχοφασιστικό Στρατό που ο Γράμμος σήμερα είναι γεμάτος από μνημεία "εις μνήμη πεσόντων στην επιχείρηση Πυρσός 1". Ο Βαν Φλιτ με την άλλη την Βο'ι'δοκεφαλή τον Γλύκσμπουργκ παρακολουθούν τη μάχη από παρακείμενο ύψωμα σε ικανή απόσταση βεβαίως, μη φάνε κ' καμιά αδέσποτη, και κυριολεκτικά τρώνε τα καπέλα τους.
Ο Βαν Φλιτ εκτός εαυτού βρίζει κ' απειλεί Θεούς κ' Δαίμονες καταφέρεται με "βαριά" λόγια κατά των "ανίκανων Ελλήνων" που δεν μπορούν να κάνουν καλά μια χούφτα "Ληστοσυμμορίτες" κ' απειλεί να ξηλώσει τα γαλόνια όλων των Στρατηγών. Κ' είπαμε όλα αυτά εις επήκοον όλων, υπάρχουν αυτήκοες μάρτυρες, γιατί βέβαια το λιγότερο που τον ενδιέφερε ήταν το τακτ εκείνες τις στιγμές.
Ο Πυρσός 1 ή μάλλον η απάντηση σ' αυτόν ήτανε ο ύστατος "χαιρετισμός" του ΑΗΤΤΗΤΟΥ Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στο Στρατό των ξένων αφεντικών κ' των υποτακτικών τους. Εξαντλημένος σε μαχητές κ΄ οπλισμό για τους λόγους στου οποίους αναφερθήκαμε, δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να συνεχίσει άλλο τον Αγώνα. Οι Μοναρχοφασίστες παρά τις απώλειες, είχαν ανεξάντλητες δυνάμεις κ' οπλισμό έτσι που γρήγορα επανήλθαν για το τελικό ξεκαθάρισμα. Για τους μαχητές του ΔΣΕ δεν υπήρχε άλλη διέξοδος πια παρά η προσπάθεια να περάσουν στην Αλβανία υπερήφανοι κ' με ψηλά το κεφάλι ότι είχαν πράξει στο ακέραιο το καθήκον τους απέναντι στην Ελλάδα κ' τον Λαό της. Εγχείρημα καθόλου εύκολο τελικά. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να λέμε απλά "Ο Δημοκρατικός Στρατός πέρασε στην Αλβανία και έτσι έληξε "άδοξα" και η τελευταία φάση του τιτάνιου υπερδεκαετή Αγώνα του Ελληνικού Λαού για Λευτεριά κ' Αξιοπρέπεια".
Σε γενικές γραμμές πέρναγε στο ντούκου το πώς έγινε αυτό, που αποτελεί ένα ακόμα απίστευτο κατόρθωμα, τόσο που να πλησιάζει στα όρια του μύθου.
Οι Μοναρχοφασίστες έχοντας βέβαια πια κ' την άνεση των κινήσεων λόγω της λειψανδρίας του ΔΣΕ, με εντολή φυσικά του Βαν Φλιτ είχανε αποκλείσει όλα τα πιθανά κ' απίθανα περάσματα προς την Αλβανία, με σκοπό βέβαια να μην επιτρέψουνε στους μαχητές του ΔΣΕ το πέρασμα. Θέλανε να τους κυκλώσουνε από παντού κ΄ να τους μακελέψουνε παίρνοντας μια τελική εκδίκηση για όλες τις νίλες που τους είχε σκαρώσει ο ΔΣΕ εκείνα τα τρία χρόνια. Όσοι "γλυτώνανε",
κι αυτό αποτελούσε κομβικό στοιχείο στο Αμερικάνικο σχέδιο αρχικά τσακίσματος του ηθικού κ' φρονήματος του Ελληνικού Λαού, κ' τελικά ολοκληρωτικού εξανδραποδισμού του κ' άνευ όρων παράδοσης του στις αρχές κ' αξίες του "ελεύθερου" καπιταλιστικού τους κόσμου, είχανε σκοπό να τους περιφέρουνε ελεεινούς κ' εξαθλιωμένους ανά "τας οδούς κ' τας ρύμας" των διάφορων πόλεων προς γνώση συμμόρφωση κ' παραδειγματισμό. Αυτό επαναλαμβάνω ήταν διακαής πόθος κ' κομβικό στοιχείο στα σχέδια των Αμερικάνων κ 'του Βαν Φλιτ. Ούτε αυτή την τελευταία χάρη όμως δεν τους έκανε ο ΔΣΕ. Ακόμα κ' σήμερα είναι μυστήριο το πώς κ 'από πού περάσανε! Αν δεν υπήρχανε άνθρωποι, πρόσφυγες στις Ανατολικές χώρες, με σάρκα κ' οστά, σίγουρα όλο αυτό το εγχείρημα θα είχε λάβει διαστάσεις κ' θα είχε εμβαπτισθεί στην αχλύ του μύθου κ' του θρύλου. Από πού περάσανε αλήθεια; από του βοδιού το κέρατο; από την τρύπα της βελόνας; εξαϋλωθήκανε κ' γίνανε αερικά κ' φαντάσματα; Κανείς δεν έχει καθαρή ιδέα γι' αυτό ακόμα κ' οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές! Νύχτα βλέπεις σάμπως ξέρανε κι αυτοί που πατάγανε κ' που βρισκόντουσαν; Γεγονός είναι ένα: Ότι μέσα σε δυό νύχτες περάσανε συντεταγμένα κ' πειθαρχημένα στην Αλβανία, με όλο τον οπλισμό τους, περίπου έντεκα χιλιάδες μαχητές, χωρίς ν' ανοίξει ρουθούνι, κάτω από την μύτη του Μοναρχοφασιστικού Στρατού. Έτσι μ' αυτό τον παροιμιώδη τρόπο οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας αποχώρησαν από το θέατρο της μάχης, αήττητοι κ' με ψηλά το κεφάλι ματαιώνοντας για μια ακόμη φορά τα σχέδια των Κατακτητών μη κάνοντας τους τη χάρη να τους περιφέρουν ρακένδυτους κ' εξαθλιωμένους από δω κι από κει για να τσακίσουνε το φρόνημα του λαού κ' των Κομμουνιστών. Ίσως κ' με μια τελευταία βαθιά υπόκλιση σ' αυτό το λαό που με τόση αυταπάρνηση υπηρέτησαν.... Οκτώβρης 2008 geophil3
Τα γεγονότα που θα παραθέσω προέρχονται από μαρτυρίες ντόπιων, κ' πιθανώς πολλά από αυτά να είναι ήδη γνωστά κ' δημοσιευμένα. Πάντως είναι προϊόν ούτως ειπείν πρωτογενούς έρευνας κ' ας με συγχωρήσουνε εκ των προτέρων όσοι πιθανόν να έχουν δημοσιεύσει κάποια από αυτά. Δεν πάω, είναι προφανές, να ιδιοποιηθώ την δουλειά κανενός. Απλώς θέλω να τα καταστήσω με τη μικρή μου συνεισφορά όσο το δυνατόν πιο γνωστά με δεδομένο ότι κ' η Αριστερά όλα αυτά
τα χρόνια τα είχε θάψει στο πιο βαθύ συρτάρι, σα να ήτανε το "νεανικό" της αμάρτημα που έπρεπε να μείνει μακριά από τα μάτια του κόσμου. Τι να πει κανείς; Αυτό που έπρεπε να είναι το καύχημα κ' η κορώνα{!!!) στο κεφάλι της
το κατάντησαν οι "ΚυρκοΦλωράκηδες" όνειδος κ' ντροπή. Η δε Αλέκα μας κ' από κοντά ο Ριζοσπάστης μόλις το 2007 θυμήθηκαν ότι υπήρξε ο ΔΣΕ κ' αποφάσισαν να "πράξουν τα δέοντα" σε κάποια στιγμή που άλλαζαν πλευρό μες τον μακάριο ύπνο τους.60 χρόνια μετά. Θα μου πείτε "Ποτέ δεν είναι αργά". Ναι αλλά 60 χρόνια μούγκας είναι αυτά. Δεν πρέπει έστω να δοθεί μια εξήγηση; Μπα...Για τις σοφές κ' φωτισμένες κεφαλές του Περισσού αυτά είναι ψιλά γράμματα. Κ' ράμματα για τη γούνα τους θα έλεγα, ή μάλλον για την τεράστια παρθενορραφή
την οποία έχουν ανάγκη!
Για τον δε Συνασπισμό, Σύριζα, Μύριζα, ή όπως αλλιώς ονομαστεί στο μέλλον φτου κακά. Αυτό τα λέει όλα για να μη μακρηγορούμε κιόλας.
Κάτι προσπάθησε να ψελλίσει η Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια αλλά, τι τα θέλετε, κι αυτή είχε άλλες προτεραιότητες!
Η ουσία είναι πως η Ηρωική Εποποιία του ΝΙΚΗΤΗ ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας πέρασε στο ντούκου. Ευτυχώς τουλάχιστον που βρέθηκαν
κάποιοι αγωνιστές του, που ιδιωτικά σε βιβλία τους κράτησαν σε κάποιο βαθμό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον για τον ΔΣΕ κ΄ την μνήμη του ζωντανή.
Το χειρότερο όμως είναι ότι έτσι ευοδώθηκε η απίστευτη σε ένταση κ' διάρκεια προπαγανδιστική καμπάνια της Αντίδρασης κ' των Αμερικάνων να μετατρέψουν την ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΗ ΗΤΤΑ που υποστήκανε στο Γράμμο κ' στο Βίτσι, σε "Νίκη" με κύριο σκοπό φυσικά να τσακίσουν το φρόνημα του Λαού, αφ' ενός κ' το Κομμουνιστικό Κίνημα αφ' ετέρου. Ήταν τόοοσο μεγάλη η "Νίκη" τους ώστε ο Βαν Φλιτ έβγαζε αφρούς μετά από αυτήν, κ' απειλούσε Θεούς κ' δαίμονες. Κι αυτά όχι "κεκλεισμένων των θυρών", αλλά ενώπιον όλων. Πολύ που τον ένοιαζε άλλωστε η υπόληψη κ' η "τιμή" των υποτακτικών του.
To whom it may concern-Σε όποιον αισθάνεται ότι τον αφορά, ακριβέστερα, απευθύνεται αυτό το, ας πούμε οδοιπορικό, γιατί εκτός μερικών "αμετανόητων", οι πολλοί ασχολούνται με "σοβαρότερα" θέματα, έτσι που κάποια σαν κι αυτό να θεωρούνται "Passe'". Η Αριστερά κατά το ένα της(ή δύο;) σκέλος "εκμοντερνίζεται", Ο Πολύχρωμος-Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι' έχουνε γίνει ροζ-ΣΥΡΙΖΑ "έχει ζήτηση" σαν τα μακαρόνια Μίσκο ένα πράγμα, εκλέγει την δική του Cicciolina στη Βουλή,{Λέγε με Ψαριανό), ενώ ο Ζεν Πρεμιέ Τσίπρας κάνει θραύση στα πιπίνια-κρίμα που λόγω ηλικίας δεν ψηφίζουν. Για να μη μιλήσουμε και για τους άλλους, τους "φερέλπιδες" της "Ανανεωτικής Πτέρυγας". Ας είναι. Δεν θα επεκταθώ άλλο γιατί δεν είναι εκεί το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι ο ένδοξος ΝΙΚΗΤΗΣ Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, και η επιτέλους αποκατάσταση του ως τέτοιου στα μάτια όσων επαναλαμβάνω ενδιαφέρονται, σε πείσμα της 60χρονης παραποίησης κ' θαψίματος ένθεν κακείθεν, δυστυχώς, της Ιστορίας κ' των επικών κατορθωμάτων του.
Το να υποστηρίζει κάποιος ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας είναι ο ΝΙΚΗΤΗΣ τουλάχιστον της μάχης του Γράμμου-Βίτσι '49 αλλά κ' γενικότερα ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Πόλεμο του '46-'49, ίσως φανεί (πολύ) παράδοξο σε κάποιους(όλους). Για να δούμε όμως κ' τι λένε τα γεγονότα έτσι που τα έζησαν κ' τα διηγούνται με τη νηφαλιότητα κ' σοφία που φέρνει το πέρασμα του χρόνου, αλλά κ' η αναγκαία χρονική απόσταση, οι σημερινοί ντόπιοι παππούδες-όχι κατ' ανάγκη Αριστεροί. Και ας βγάλουμε μετά τα όποια συμπεράσματα.
Σ' αυτό το σημείο να τονίσω ότι το παρόν πόνημα είναι μόνο συρραφή κάποιων μαρτυριών που θεώρησα ότι θα ήταν κρίμα να πάνε, κι αυτές, χαμένες.
Δεν είναι λοιπόν τίποτε παραπάνω απ' αυτό, και επομένως δεν διεκδικεί κανένα "αλάθητο" ούτε καν ακρίβεια, για τα γεγονότα που πρόκειται να παραθέσει.
Οι μαρτυρίες αυτές όμως, επαναλαμβάνω κ' τονίζω, έχουν τη σημασία τους, κυρίως, γιατί δεν προέρχονται από Αριστερούς, τουλάχιστον μόνο, αλλά κι'
από ανθρώπους που έζησαν κάποια γεγονότα μέσα από τις τάξεις του "Εθνικού Στρατού" ή στα χωριά τους. Εννοείται φυσικά ότι τα όποια πολιτικά συμπεράσματα, απόψεις, θέσεις ή κρίσεις που ενδεχομένως απορρέουν από τα παραπάνω, ή και γενικότερα, βαρύνουν αποκλειστικά εμένα. Φυσικά προσδοκούν ν' ανοίξουν έστω κ' μετά από 60+ χρόνια μια συζήτηση για θέματα που πριν από μερικά χρόνια ήταν "Ταμπού" για το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς-Νεανικό Αμάρτημα δεν είπαμε;-χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη αισιοδοξία γι' αυτό. Anyway, to whom it may concern, again. Εγώ απλά παραθέτω κάποιες μαρτυρίες κ' κάποιες απόψεις, χαλαρά κι ελεύθερα, χωρίς κανείς, Κόμμα ή Οργάνωση "να με τραβάει απ' το μανίκι".
Α, και να μην το ξεχάσω: Όλα τα παραπάνω κ 'όσα έπονται είναι Copyrighted, ε; χα χα. Επομένως φροντίστε να τα "λογοκλέψετε" και να τα διαδώσετε, όσοι ενδιαφέρεστε, όχι βέβαια, ως το αλάθητο του Πάπα, αλλά ως σημεία προς συζήτηση.
Για να μπούμε λοιπόν(επιτέλους!), στο κυρίως θέμα μας, είμαστε, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αναγκασμένοι εγώ να γράψω, κι εσείς να υποστείτε μια όσο το δυνατόν πιο σύντομη-δεν παίρνω και όρκο- ιστορική αναδρομή όσον αφορά τις συνθήκες κάτω από τις οποίες, ο επιμένω, ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ, στα πεδία των μαχών Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας αναγκάσθηκε μέσα σ' ένα βάθος χρόνου βεβαίως, να συμπτυχθεί στο Ορεινό Συγκρότημα Γράμμου Βίτσι, για την τελική μάχη.
Εντάξει, δεν θα επιμείνω στα γνωστά, θα τα αναφέρω μόνο επιγραμματικά, ότι κατ' αρχάς τον Εμφύλιο τον επέβαλλαν οι Αγγλοαμερικάνοι κατακτητές, γιατί αισθανόντουσαν βέβαια ανασφαλείς απέναντι στο Λαό της Ελλάδας και το Κομμουνιστικό Κίνημα της, και θέλανε να τους συντρίψουν με κάθε τίμημα, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν ιδιαίτερα διστακτικό έως αρνητικό στην προοπτική ενός νέου Απελευθερωτικού Αγώνα, ότι στην ουσία αυτός τού επεβλήθη με την σειρά του, από τις μάζες των κυνηγημένων Αριστερών που κατέφυγαν στα βουνά για να γλυτώσουν από το όργιο σφαγών κ' αίματος που είχαν εξαπολύσει οι κάθε λογής φασιστικές συμμορίες, και οργάνωσαν σιγά σιγά την ένοπλη αυτοάμυνα τους. Ότι εξ αυτού του δισταγμού χάθηκε πολύτιμος χρόνος, με αποτέλεσμα αφ' ενός οι Αμερικάνοι να προλάβουν να ανασυγκροτήσουν τον Μοναρχοφασιστικό Στρατό, και αφ ετέρου να αποκλεισθούν οι πόλεις, να πιαστούν πολλοί αγωνιστές και να σαπίζουν στα ξερονήσια, στερώντας έτσι το Δημοκρατικό Στρατό από πολύτιμες εφεδρείες, ενώ ως είναι φυσικό η έξοδος των όσων γλύτωσαν τη σύλληψη, έστω και προσώρας, στο βουνό να γίνεται όλο και περισσότερο προβληματική. Το περίφημο ζήτημα των Εφεδρειών, κ' δεν επιμένω περισσότερο σ' αυτά γιατί γενικώς είναι γνωστά κ' μη αμφισβητούμενα.
Από δω και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Πάλι θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο σύντομος και αφαιρετικός. Για όποιον ενδιαφέρεται για πιο ολοκληρωμένη ανάπτυξη κ΄ συζήτηση των όσων προηγήθηκαν αλλά, κυρίως, των όσων ακολουθούν, όπως επίσης και παράθεση των όποιων απόψεων, αντικρουόμενων ή μη, από τώρα λέω ότι το παρόν θα αναρτηθεί στο http://geophil3.blogspot.com , όπου όποιος θέλει θα μπορεί να αναρτήσει τις απόψεις του, τις αντιρρήσεις του , τις διαφωνίες του την κριτική του-με ενδιαφέρει κυρίως η "κακόπιστη" και όχι τόσο η "καλόπιστη" όπως μας έχουνε ζαλίσει τον έρωτα οι Political Correct- τις "Χριστοπαναγίες" του, τους "Σταυρούς" κ' τα "καντήλια" του τέλος πάντων ότι "προαιρείται" ο καθένας!
Λοιπόν, ο ΔΣΕ στην πράξη ξεπέρασε όλες τις παραπάνω αντιξοότητες, κι όχι μόνο αλλά όπως θα φανεί κ' στη συνέχεια αναδείχθηκε στον πιο ικανό ευρηματικό και ευέλικτο στρατό που έχει αναδείξει ποτέ ο Ελληνικός χώρος. Αυτό βεβαίως δεν έχει να κάνει με τίποτα υπεράνθρωπες ιδιότητες-ούτε με αναβολικά χε χε- παρά με το μοντέλο διοίκησης που βέβαια είναι αδιανόητο για αστικό στρατό.
Για να μη λέμε λοιπόν πολλά μέχρι τα μέσα περίπου του 1948, είχε φέρει τους Αμερικανούς κατακτητές και τον Μοναρχοφασιστικό Στρατό που ΑΥΤΟΙ διοικούσαν(Βαν Φλιτ-Στρατηγέ μου ιδού ο Στρατός σας: Λαλάκης Κανελλόπουλος) στα πρόθυρα νευρικής παράκρουσης: Με σωστή Αντάρτικη τακτική επέφερε στους Μοναρχοφασίστες το ένα πλήγμα κατόπιν του άλλου. Είχε απλωθεί σε όλη την Ελλάδα, από την Κρήτη και την Πελοπόννησο μέχρι τη Θράκη
Είχε δημιουργήσει εκτεταμένες Ελεύθερες Περιοχές όπου ασκείτο η Λαϊκή Εξουσία, και γενικά φαινότανε ΑΔΥΝΑΤΟΝ να ηττηθεί. Αυτό το είχε αντιληφθεί τόσο ο Βαν Φλιτ που έβγαζε αφρούς, τράβαγε τις κολότριχες του, άλλαζε
Στρατηγούς σαν τα πουκάμισα, και απειλούσε Θεούς και Δαίμονες τάχα με επέμβαση Αμερικανικού εκστρατευτικού σώματος. Καλώς να ορίζανε τ' Αμερικανάκια. Θα παθαίνανε καμιά εικοσαριά χρόνια νωρίτερα ότι πάθανε στο Βιετνάμ. Το είχανε αντιληφθεί όμως κ' Έλληνες Συντηρητικοί Πολιτικοί κ' Δεξιοί ακόμα, όπως ο Σοφούλης που μη βλέποντας διέξοδο "Νίκης" πίεζε προς όλες τις κατευθύνσεις για ειρηνευτικές συνομιλίες και συνεννόηση κατάπαυσης των εχθροπραξιών. Το είχε αντιληφθεί επίσης ο -ναι αυτός ο κάτω απ' όποια πέτρα σηκώσεις- Μητσοτάκης και έκανε κι αυτός αντίστοιχες προτάσεις. Οι Αμερικάνοι φυσικά ήταν ανένδοτοι και παρά τα αδιέξοδα, επιμένανε για ολοκληρωτική επικράτηση. Φυσικά τι τους ένοιαζε; Δεν χύνονταν το δικό τους αίμα, Ελληνικό αίμα, του Λαού, χυνότανε κι από τις δυό μεριές. Περιφρονούσανε βέβαια και τις τεράστιες μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις που συνταράσσανε όλες τις Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες υπέρ του δίκαιου Ελληνικού Αγώνα. Τις πρώτες μαζικές μεταπολεμικές κινητοποιήσεις.
Σ' αυτό το σημείο δεν μπορεί κανείς να μην αφιερώσει δυό λόγια στην εμβληματική όχι μόνο για το Κομμουνιστικό Κίνημα, αλλά για όλο το φάσμα της Ελληνικής Πολιτικής σκηνής των νεωτέρων χρόνων, αλλά και τόσο προβληματική συνάμα προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη του "Αρχιτέκτονα" εν πολλοίς της Στρατηγικής και τακτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος, και του Δημοκρατικού Στρατού και να μην επισημάνει τις τεράστιες αντιφάσεις που τον χαρακτηρίζανε και οι οποίες αντικατοπτριζόντουσαν και στον ίδιο τον Αγώνα. Βέβαια δεν δρούσε αυτόβουλα τουλάχιστον όχι πάντα. Αλλά το κάθε πράγμα στη σειρά του.
Να πούμε λοιπόν για τον Ζαχαριάδη ότι απ' ότι δείχνει ο βίος κι η πολιτεία του, ήτανε μια μέχρι τα άκρα αντιφατική προσωπικότητα. Κοφτερό φωτισμένο μυαλό που μπορούσε να συλλάβει τη συγκυρία και τις απαιτήσεις της όσο κανένας Έλληνας Πολιτικός των νεότερων χρόνων τουλάχιστον. Φοβισμένο σκατόψυχο ανθρωπάκι όσον αφορά τον χαρακτήρα. Τι να κάνουμε, διαλεκτικές αντιφάσεις είναι αυτές. Το στυλ καθοδήγησης που είχε εφαρμόσει στο Κόμμα-γλείψιμο προς τα πάνω, κλωτσιές προς τα κάτω-,σε συνδυασμό με τις απύθμενες φοβίες του και την χωρίς όρια καχυποψία του-όλους γύρω του τους βάφτιζε χαφιέδες και πράχτορες του εχθρού-απέρρεε από τον χαρακτήρα του: Στην πραγματικότητα ένα μικρόψυχο φοβισμένο ανθρωπάκι που όσο σε πιο πολλές αυθαιρεσίες και αυταρχικές πρακτικές κατέφευγε, τόσο πιο πολύ φοβόταν ότι αυτές κάποια στιγμή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον του, όπως και έγινε τελικά, για κακή του τύχη, αλλά αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο...Ένας Σταλινίσκος, μια μικρογραφία του Στάλιν με λίγα λόγια, που κι αυτός, φανερά υπερτιμημένος ένθεν κακείθεν, ένας χέστης ήτανε στην πραγματικότητα που όσο αυθαιρετούσε τόσο χεζότανε με αποτέλεσμα να αυθαιρετεί περισσότερο κ' να χέζεται περισσότερο. Φαύλος Κύκλος.
Ο "σύντροφος" Ζαχαριάδης όμως σε αντίθεση με τον προαναφερθέντα Καθοδηγητή του, που ομολογουμένως ήτανε ένας χοντροκέφαλος Γεωργιανός που δεν "έστριβε" με τίποτα και χρησιμοποιύνταν από την Σοβιετική Νομενκλατούρα για να ξεκαθαρίσει όλους τους εχθρούς της πραγματικούς, εν δυνάμει, ή και φανταστικούς, κ' ν' ανοίξει ο δρόμος για τις "δουλειές" της, με "καθαρά χέρια" στη συνέχεια -Βλ. Χρουστσώφ- είχε μυαλό κοφτερό και ιδιαίτερα προικισμένο έτσι που συνέλαβε με τη μία τα δεδομένα κ' τις προοπτικές που ανοίγονταν μπροστά στον αγωνιζόμενο Λαό και τους Κομμουνιστές της Ελλάδας. Έτσι επεξεργάστηκε το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σχέδιο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ακηδεμόνευτη και πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα.
Καταλάβαινε ότι το να βάλει σα στόχο, άμεσα, την κατάληψη της Εξουσίας, αφ' ενός μεν, δεδομένου και του συσχετισμού δύναμης, όπως επίσης και της γενικότερης διεθνούς κατάστασης και συμφωνιών- Γιάλτα, κλπ- ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο αφ' ετέρου δε δεν το πολυήθελε κιόλας, γιατί δεδομένης της εξάρτησης από τους Σοβιετικούς, ας δούμε την πραγματικότητα κι ας μην εθελοτυφλούμε, θα τους είχε πάνω από το κεφάλι του πράγμα που δεν τον ενθουσίαζε και ιδιαίτερα. Μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος άλλωστε ήταν μέλος του ΚΚΣΕ ιδιότητα σαφώς πιο βαρύνουσα από εκείνη του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας!! Αυτή όμως ήταν η κατάσταση στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα που χαρακτηρίζονταν από τον Μεγαλοκρατισμό της Σοβιετικής Ένωσης και την υποταγή των πάντων στα κρατικίστικα συμφέροντα της, αντί να συμβαίνει το αντίθετο οπότε η λέξη "εξάρτηση" θα αντικαθίστατο από την λέξη "ενότητα", και σε αυτή την περίπτωση θα λάβαιναν πραγματική υπόσταση οι εξαγγελίες περί Κομμουνιστικών Κομμάτων, προκεχωρημένων αποσπασμάτων του ενιαίου διεθνούς Προλεταριάτου σε κάθε χώρα. Κι αυτό βέβαια θα ήτανε πρώτιστα καθήκον αλλά και χαρά και υπερηφάνεια όλων των Κομμουνιστών όπου Γης. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι.
Με δεδομένη λοιπόν την εξάρτηση των Μοναρχοφασιστών από τους Αμερικάνους Ιμπεριαλιστές από τη μία κ' του Κόμματος και αυτού του ίδιου, από την Μόσχα από την άλλη συνέλαβε ακριβώς το κατά την γνώμη μου μεγαλοφυές σχέδιο της εξισορρόπησης κ' τελικά αλληλοεξουδετέρωσης των επιρροών για να αναδυθεί εξ αυτού μια Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη, που μετέπειτα θα έλυνε μόνη της χωρίς ξένες επιρροές το Πολιτικό κ' Πολιτειακό της Σύστημα. Αυτό το σχέδιο ως γνωστόν δεν ήταν επίσημα ομολογημένο για τον φόβο των Ιουδαίων(διάβαζε Σοβιετικών)αλλά υποτίθεται πως συμπεριλαμβανότανε στα περίφημα αποσιωπητικά των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας. Τώρα ποιος κορόιδευε ποιον είναι ένα άλλο ζήτημα. (Βλ. κ' Γιάννη Χοντζέα: Ζαχαριάδης κλπ. Εκδ. Α\Συνέχεια). Το σχέδιο αυτό βέβαια ήταν δύσκολα εφαρμόσιμο αλλά όχι ουτοπικό. Κάτι ανάλογο, παρά τη Γιάλτα, εφαρμόστηκε στην Αυστρία. Επομένως όλοι όσοι, ιδιαίτερα εσχάτως κ' "Αριστεροί" βγάζουν αναστεναγμούς ανακούφισης γιατί "δεν νίκησε ο ΔΣΕ, κ' δεν γίναμε τάχα μου Αλβανία, είναι, το λιγότερο, μακρυά νυχτωμένοι. Το καθήκον του ΔΣΕ τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 1948 ήταν αυτό λοιπόν, κ' όχι να κάνει παρέλαση στην Πλατεία....Λένιν, πρώην Συντάγματος. Μόνο ανιστόρητοι κ' αδαείς μπορούν να υποστηρίζουν τέτοια πράγματα.
Και το καθήκον αυτό ο ΔΣΕ παρά τις καθυστερήσεις στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω, κ' παρά την αριθμητική του εξ αυτού, μειονεκτικότητα το έφερε σε πέρας με δόξα κ΄ τιμή παραμένοντας αήττητος απλώνοντας το Αντάρτικο σχεδόν σε όλη τη χώρα κ' οδηγώντας τον εχθρό στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, πλησιάζοντας πολύ κοντά όπως είδαμε στον αντικειμενικό του στόχο. Είπαμε αυτά μέχρι τα μέσα του '48. Το τι έγινε μετά θα το δούμε στη συνέχεια. Εδώ να κάνουμε μια αναγκαία(;) παρένθεση για να κλείσουμε προσωρινά το θέμα "Ζαχαριάδης". Πολλοί του ρίχνουν ευθύνες για την δήθεν διστακτικότητα του κ' την καθυστερημένη έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα. Έχω την γνώμη ότι η ευθύνη δεν ήταν δική του. Εδώ ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο και είναι δύσκολο να εξαντληθεί από αυτό εδώ το Βήμα! (πως τα λέω!). Εισαγωγικά κ' περιληπτικά μόνο να πω, "Αναζητήσατε τους συνήθεις υπόπτους, ποιούς άλλους; Τα πουλητάρια τους Σοβιετικούς οι οποίοι έχοντας προ πολλού υπογράψει τη Γιάλτα δεν θέλανε και πολλά πολλά μπλεξίματα περαιτέρω. Αυτοί λοιπόν εμπόδισαν την έγκαιρη έναρξη του αγώνα, πουλώντας για μια ακόμη φορά την Ελλάδα και τον λαό της μέσα σε λίγο χρόνο. Ήταν οι ίδιοι που στείλανε τον Βελουχιώτη "να μαζεύει άγρια χόρτα" μαζί με τις κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο τη στιγμή που δινότανε η Μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του '44. Γιατί το ζουμί από τα άγρια χόρτα είναι πολύ καλό για τα νεφρά κ΄ διουρητικό, αλλά στις συγκεκριμένες συνθήκες λίγα μπορούσε να προσφέρει στον, άοπλο ουσιαστικά, αγωνιζόμενο λαό της Αθήνας ενάντια στις αποικιακές ορδές του Σκόμπυ. Δεν παραβλέπω τις εσωτερικές σκοπιμότητες μην τυχόν κ' αποκτήσει επιρροή ο τίμιος Πατριώτης αγωνιστής Άρης, αλλά το κύριο εμπόδιο το έστησαν οι Σοβιετικοί, κ' οι δικοί μας οι χέστηδες οπορτουνιστές ακολούθησαν ασμένως ξεπουλώντας αδιάντροπα τον Λαό και τους Αγωνιστές και αφήνοντας τους ανυπεράσπιστους στο λεπίδι και την εκδικητική μανία των Γερμανοντυμένων κ' Αγγλοθρεμένων φασιστικών συμμοριών κ' αποβρασμάτων που λυμαίνονταν κυρίως την ύπαιθρο ιδίως μετά τη Βάρκιζα.
Εδώ θα πρέπει, πάλι επιγραμματικά, να θέσουμε κ' μια ακόμη πλευρά της συμφωνίας της Γιάλτας μη ομολογημένης βέβαια αλλά φανερής από πλευράς Σοβιετικών για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί. Βέβαια Η Γιάλτα επισήμως δεν υπήρξε ποτέ!!! για το επίσημο Σοβιετικό κράτος έως το τέλος του βίου του. Πόσο μάλλον οι ιδιαίτερες πλευρές της. Γεγονός είναι ότι με τη Γιάλτα η Σοβιετική Ένωση μεγαλοκρατικά και ηγεμονίστικα κατοχύρωνε τα κεκτημένα αφ' ενός αλλά το κυριότερο παρέδιδε τους υπόλοιπους λαούς κ' χώρες στην ηγεμονία των Ιμπεριαλιστών έτσι που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ να καταπνίξει τα όποια κινήματα στις μετέπειτα δυτικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα φυσικά, γιατί προτιμούσε φασιστικά και αντιδραστικά Καθεστώτα, από προοδευτικά και Σοσιαλιστικά που δεν θα ήταν κάτω από τον πλήρη έλεγχο της. Φοβότανε τα "καινά δαιμόνια", κ' ίσως από την πλευρά της να μην είχε άδικο γιατί σε όποιες χώρες επιβλήθηκαν προοδευτικά κινήματα ιδίαις δυνάμεις, ασχέτως με την μετέπειτα εξέλιξη τους, ήρθανε στον ένα η στον άλλο βαθμό σε κόντρα με τους Σοβιετικούς. Εδώ ακόμα κ' ο Εμβέρ Χόντζα κ' το ανεκδιήγητο όσο και τραγικό καθεστώς καρικατούρα τ' ονόμαζε και Σοσιαλιστικό τρομάρα του, που είχε εγκαθιδρύσει, νόμιζε κι αυτός ότι ήταν σε κόντρα με τους Σοβιετικούς! Πώς να επιθυμούν λοιπόν οι Σοβιετικοί την Νίκη της Κινέζικης π.χ Επανάστασης όταν ψυλλιαζόντουσαν ότι θα τους βάλει σε μπελάδες; Είχανε άλλωστε από νωρίς δείξει τις διαθέσεις τους με το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ του Ισπανικού Εμφύλιου μέσω του κυβερνητικού τότε Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας. Προτιμήσανε ξεκάθαρα την επικράτηση του Φασίστα Φράνκο από την επικράτηση ενός κινήματος στο οποίο θα συμμετείχαν Τροτσκιστές, Αναρχικοί, κ' ποιος ξέρει τι άλλο "κακό συναπάντημα".(Δες κ' George Orwell: "Φόρος Τιμής στην Καταλούνια"). Το ίδιο κάνανε κ' στην Ελλάδα.
Θα μου πείτε, όπως λένε κ' πολλοί "Αριστεροί" που τον αναθεματίζουν: "Τι τον θέλαμε λοιπόν τότε τον Εμφύλιο, αφού όλα ήταν εναντίον μας; Η απάντηση είναι ότι ο Εμφύλιος μας επιβλήθηκε από τους Αμερικανούς Κατακτητές και τους ντόπιους λακέδες τους, για να χρησιμοποιήσω κ' εγώ λίγο "ξύλινη" γλώσσα, που δεν συμβιβαζόντουσαν με τίποτα λιγότερο από τον ολοκληρωτικό αφανισμό οποιασδήποτε υποψίας Αριστερού Κινήματος στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες π.χ Ιταλία Γαλλία κλπ. Ίσως δικαιολογημένα από την μεριά τους γιατί αυτός ο Λαός κ' αυτό το Κίνημα με μπροστάρηδες τους Κομμουνιστές, μέσα σε μια δεκαετία αντιμετώπισε ουσιαστικά νικηφόρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ Ιμπεριαλιστικές Υπερδυνάμεις κ΄ αν στο τέλος βρέθηκε ηττημένο, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε ξεπουλήματα και προδοσίες "Φίλων" κ' όχι στην δική του μαχητική ικανότητα. Έπρεπε λοιπόν όχι απλά να συντριβεί, να αφανιστεί φυσικά και ηθικά. Άλλωστε η παρακαταθήκη παραμένει. Παρά την θέληση κατοχικών Κυβερνήσεων που διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι σήμερα, κ' των παπαγαλακίων τους, η Ελλάδα παραμένει η πιο εχθρική προς τους Αμερικάνους χώρα παγκοσμίως κατ' ομολογία των ιδίων. Σ' αυτή την προσπάθεια αφανισμού λοιπόν το κίνημα οι απλοί αγωνιστές αρχικά, δεν μπορούσανε παρά να αντιδράσουν: Σήκωσαν κ' πάλι τα όπλα αρχικά για Αυτοάμυνα από το λεπίδι των Φασιστών. Το Κόμμα αναγκάσθηκε να συρθεί θέλοντας και μη. Ήτανε ομολογουμένως δύσκολη η θέση του Ζαχαριάδη. Από την μια οι Σοβιετικοί του λέγανε, κάτσε καλά, στον πούτσο μας οι αγωνιστές και το κίνημα της Ελλάδας, κ' από την άλλη οι Αγωνιστές είχανε πάρει τα όπλα κ' τα Βουνά. Έτσι μπήκε στον αγώνα με βάση το σχέδιο που εκτέθηκε παραπάνω, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε "να την φέρει" τρόπον τινά στους Σοβιετικούς. Κούνια που τον κούναγε!
Για να πιάσουμε πάλι το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει και να φτάσουμε επιτέλους! στο Γράμμο που υποτίθεται πως είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο γράφεται αυτό το γραπτό, ουφ πλησιάζουμε, είμαστε στα μέσα του 1948 με την κατάσταση κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του ΔΣΕ, και τους Αμερικανοφασίστες, να μην αισθάνονται και πολύ σταθερό το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Και τότε ο ΔΣΕ έτσι "χωρίς φανερό λόγο" αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Γιατί τι άλλο από αυτοκτονία ήταν η απόφαση αλλαγής τακτικής και η μετατροπή του πολέμου από Αντάρτικο σε Τακτικό! Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ούτε καν πρωτοετής Στρατιωτικής σχολής για να αντιληφθεί ότι ένας συντριπτικά υποδεέστερος σε αριθμό μαχητών κ' μαχητριών αλλά κ' σε οπλισμό Στρατός, και χωρίς εφεδρείες, δεν θα είχε καμιά τύχη όσο ανώτερος ηθικά κ' πολιτικά κ' αν ήταν, σε τακτικό πόλεμο απέναντι σ' ένα Στρατό που διέθετε πλέον όσους άνδρες ήθελε κ' είχε εξοπλισθεί σαν αστακός από τους Γιάνκηδες.
Σαν συνέπεια αυτής της απόφασης απομακρύνεται κ' αποσύρεται στη Μόσχα ο Μάρκος Βαφειάδης που μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι κ' να του καταμαρτυρεί κανείς για τον μετέπειτα βίο κ' Πολιτεία του, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει τη συμβολή του στις επιτυχίες του ΔΣΕ, κ' αναλαμβάνει προσωπικά την Αρχιστρατηγία ο ίδιος ο Ζαχαριάδης.
Ο Ζαχαριάδης γνώριζε βέβαια από Στρατιωτική τακτική πολλά περισσότερα από τον πρωτοετή μας κ΄ ήξερε ότι αυτή ήταν η αρχή του τέλους. Είπαμε όμως ότι πρωτίστως ήταν μέλος του ΚΚΣΕ, και δευτερευόντως Γ.Γ του ΚΚΕ. Επομένως έπρεπε να πειθαρχήσει γιατί οι Σοβιετικοί δεν αστειεύονταν. Αποφάσισαν κάτω από την πίεση κ' των Ιμπεριαλιστών που τους κατηγορούσαν για αθέτηση συμφωνιών, κ' με γνώμονα πάντα τα στενά μεγαλοκρατικά τους συμφέροντα να ξεμπερδέψουνε μια κ' καλή με τους ενοχλητικούς Έλληνες που τόσα προβλήματα τους δημιουργούσανε στην "κουμπαριά" τους με τους Ιμπεριαλιστές. Δεν μπορούσανε βέβαια ένα νικητή Στρατό να τον υποχρεώσουνε να συνθηκολογήσει, γι' αυτό αποφάσισαν να τον πειθαναγκάσουν να εφαρμόσει αυτή την φαινομενικά αυτοκτονική τακτική που θα τον οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η κίνηση; Παρ' όλα αυτά, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ. Το πώς και το γιατί θα το δούμε στη συνέχεια βοηθούμενοι κ' από τις μαρτυρίες των παππούδων του Γράμμου.
Ότι αυτή η αλλαγή τακτικής, είχε σκοπό την εξάντληση του Δημοκρατικού Στρατού κ' δι' αυτής οδήγηση του σε ήττα, φάνηκε κ' από μία σειρά επιχειρήσεις που υποχρεώθηκε ν' αναλάβει οι οποίες ενώ δεν είχανε κανένα ουσιαστικά όφελος από στρατιωτική άποψη, ειμή μόνον ίσως κάποιες εντυπώσεις, αλλά κι αυτές κυριολεκτικά "της στιγμής" στοιχίσανε οδυνηρές και κυρίως αναντικατάστατες απώλειες σε μαχητές κ' υλικό τέτοιες που φαίνεται ότι μάλλον ο σκοπός τους ήτανε άλλος κ' μη ομολογημένος. Αναφέρομαι στις πολιορκίες κ' ολιγοήμερες καταλήψεις του Καρπενησιού αλλά κυρίως της Καρδίτσας, που ναι μεν πραγματοποιήθηκαν αλλά απετέλεσαν εκατόμβες για τους μαχητές κ' τις μαχήτριες. Κ' ποιο το όφελος π.χ της κατάληψης της Καρδίτσας, αφού δεν μπόρεσε να κρατηθεί πάνω από τρεις μέρες κ' ο ΔΣΕ προ του κινδύνου περικύκλωσης του αναγκάσθηκε ν' αποχωρήσει χωρίς καν μάχη;
Για την μάχη της Καρδίτσας μάλιστα υπάρχει μια μαρτυρία που περισυλλέχθηκε κατά την διάρκεια μιας άλλης διάσχισης στα Άγραφα. Σύμφωνα με αυτήν ο επικεφαλής των επιχειρήσεων του ΔΣΕ κατά τη μάχη της Καρδίτσας Στρατηγός Χαρίλαος Φλωράκης "επέβλεπε" τη μάχη από τα πέριξ του Μουζακίου, σε ικανή απόσταση από το θέατρο των επιχειρήσεων, ψήνοντας αρνιά και τρωγοπίνοντας με το "κολλητάρι" του κ' συμπατριώτη Σεραφείμ, ναι το τέως πρωτοπαλίκαρο του Ζέρβα κ΄ μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο. Στον κάμπο πέφτανε κορμιά. Σε κάποια στιγμή έρχεται αγγελιοφόρος απεσταλμένος από το πεδίο της μάχης κ' του λέει: Καπετάν Γιώτη η γνώμη των καπεταναίων που πολεμάνε είναι ότι οι απώλειες είναι πολλές κ' δυσβάστακτες, κ' γνώμη τους είναι η σταδιακή απαγκίστρωση από αυτή την μάχη γιατί και να καταληφθεί η Καρδίτσα με τις δυνάμεις που μας απόμειναν δεν θα μπορέσουμε να την κρατήσουμε.
Τώρα τι να πούμε, ο "σύντροφος" Χαρίλαος έβαλε και εκτέλεσαν επί τόπου τον αγγελιοφόρο κ΄ συνέχισε να τρωγοπίνει! ΠΡΟΣΟΧΗ. Δεν υιοθετώ την παραπάνω μαρτυρία ως αναγκαστικά αληθινή. Όπως κ' με τις υπόλοιπες που θα ακολουθήσουν απλά την μεταφέρω γιατί μου την διηγήθηκαν, είτε αυτόπτες υποτίθεται μάρτυρες είτε αυτοί που την πληροφορήθηκαν από πρώτο χέρι. Αν είναι αλήθεια είναι απλά ενδεικτική του κλίματος που επικρατούσε στα ηγετικά κλιμάκια του ΔΣΕ. Φαίνεται πάντως ότι ανεξάρτητα απ' αυτό η Ηγεσία οδηγώντας το ΔΣΕ σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις είχε συνείδηση του τι έκανε...
Έτσι λοιπόν για να μην το παρατραβάμε με λεπτομέρειες που σε γενικές γραμμές είναι γνωστές άλλωστε, σταδιακά κ' λόγω έλλειψης δυνάμεων, κ' υπό συνεχή κ' επώδυνη αιμορραγία ο ΔΣΕ αναγκαζότανε σταδιακά να αποσύρεται από τις περιοχές που έλεγχε κ' συνεχώς να συμπτύσσεται, με τελική κατάληξη τον περιορισμό του στο Γράμμο κ' στο Βίτσι, χωρίς στην ουσία να έχει υποστεί ΚΑΜΙΑ σημαντική από Στρατιωτική άποψη ήττα σε μάχη. Στις λίγες μάχες που έδωσε βγήκε νικητής-π.χ Καρδίτσα- έστω κ' με τρομακτικές απώλειες. Οι Μοναρχοφασίστες προβαίνανε βέβαια σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αλλά συνήθως δεν συναντούσανε παρά τα νώτα του αποσυρόμενου για τους παραπάνω λόγους εχθρού.
Εδώ να πούμε πως οι Αμερικανοί κατακτητές με τους ντόπιους λακέδες τους κυριολεκτικά κ' με την συνδρομή της Αεροπορίας, ρημάζανε, σφάζανε, καίγανε τα χωριά συμπεριφερόμενοι το λιγότερο, με τέτοια λύσσα εναντίον του λαού των περιοχών αυτών, σαν πραγματικά να κινιόντουσαν σε εχθρικό έδαφος. Καίγανε εν ψυχρώ χωριά, τα ερημώνανε, βομβαρδίζανε ανηλεώς αμάχους, μικρά παιδιά στα σχολεία τους, κανονικός αφανισμός δηλαδή. Οι Αμερικάνοι κάνανε πρόβα τζενεράλε φαίνεται γι' αυτά που θα επακολουθούσαν παγκόσμια κ' τα οποία ζούμε καθημερινά μέχρι σήμερα. Η Γράμμουστα, το Κοτύλι η Αετομηλίτσα κ.α στο Γράμμο άλλο περισσότερο κ' άλλο λιγότερο, υποστήκανε τα δεινά που τους επέφεραν "οι μαχητές του Ελευθέρου Κόσμου", μη χέσω. Και αναρωτιέται κανείς τελικά τι περισσότερο κάνανε οι Γερμανοί...Οι Αμερικάνοι Κατακτητές ήταν πιο αδίστακτοι από τους Χιτλερικούς και το αποδείξανε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν τη "Σωτηρία" της Ελλάδας από το...λαό της.
Ας είναι...Περιορίζεται λοιπόν ο Δημοκρατικός Στρατός στο Γράμμο κ' στο Βίτσι... Συσχετισμός Δυνάμεων; ας μην τα συζητάμε, περίπου 11.000 μαχητές, με στοιχειώδη εξοπλισμό κ' ελάχιστα πυρομαχικά, συν λίγα πολυβόλα, κ' κανόνια απέναντι σε 200.000, άρτια εξοπλισμένους από τους Αμερικάνους στρατιώτες, συν η Αεροπορία, συν οι Ναπάλμ συν κ' εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Τηρουμένων των αναλογιών, ούτε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες δεν είχε τέτοιο συσχετισμό εις βάρος του!. Γιατί μπορεί να υστερούσε τρομακτικά σε άνδρες, αλλά τουλάχιστον υπήρχε μέσες άκρες ισοτιμία στο είδος των όπλων, όχι φυσικά στην ποσότητα, κ' εν πάση περιπτώσει τον ευνοούσε κ' η θέση που υπερασπίζονταν.
Και όμως παρά τον συντριπτικά δυσμενή αυτό συσχετισμό δυνάμεων, ο ένδοξος Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ, τουλάχιστον στο στρατιωτικό επίπεδο. Αν η τελική έκβαση του Αγώνα δεν ήταν η προσδοκούμενη από την Ελλάδα κ' το λαό της, άλλες ήταν οι αιτίες όπως είδαμε-συνοπτικά- παραπάνω, κ' όπως ίσως θα έχουμε την ευκαιρία ν' αναπτύξουμε και αλλού, γιατί αυτό το γραφτό μάλλον παρατράβηξε κ' κάπου πρέπει να τελειώνει. Επιμένω πάντως ότι ο Δημοκρατικός Στρατός δεν ηττήθηκε, και το πώς θα το δούμε παρακάτω με την βοήθεια κ' των μαρτυριών των Γερόντων, κ' όχι μόνο, του Γράμμου. Να πω εδώ επίσης ότι ενσωματώνω τις όποιες μαρτυρίες στη ροή της αφήγησης χωρίς ν' αναφέρομαι ιδιαίτερα σ' αυτές κ' για λόγους βολής (δικής μου), και για λόγους απρόσκοπτης ροής της αφήγησης, αλλά και γιατί δεν βρίσκω αυτό να έχει την οποιαδήποτε σημασία. Επαναλαμβάνω ότι απλά πρόκειται για κάποιες μαρτυρίες, που μπορεί ενδεχομένως να μην είναι όλες αληθινές, όπως και να 'χει όμως, αυτό δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων, τα οποία έτσι συμβήκανε
Είτε αρέσει είτε όχι σε μερικούς...
Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο όπου ο ΔΣΕ, έχει περιορισθεί στο Γράμμο κ' το Βίτσι, κ' ο "Εθνικός Στρατός" αφού έφτασαν εκεί τα πράγματα χωρίς να έχει δώσει καμία πραγματική μάχη, επιχειρεί το τελικό ξεκαθάρισμα, την ήττα του ΔΣΕ, και την κατάληψη των δύο βουνών. Να τονίσουμε για μια ακόμη φορά, ότι στις περιοχές που εγκαταλείπει ο Δημοκρατικός Στρατός, λεηλατεί, εκκενώνει χωριά, τα καίει, βουτάει τα παιδιά κ' τα πηγαίνει στα "ιδρύματα" της Φρειδερίκης για να τα κάνει γενίτσαρους σφάζει τον άμαχο πληθυσμό, κ' γενικά συμπεριφέρεται, κατ' εντολή των Αμερικάνων Αφεντικών του με τον πιο σκληρό, κ' εκδικητικό τρόπο ενάντια στο λαό. Κοντολογίς κατακτά εχθρικό έδαφος κ' συμπεριφέρεται ανάλογα. Κι ας μιλάει η προπαγάνδα για τάχα μου "Απελευθερωτές".
Παρ' όλη την αβυσσαλέα διαφορά δυναμικότητας οι απίστευτοι αγωνιστές του ΔΣΕ με την καθοδήγηση του Ζαχαριάδη ο οποίος είπαμε ότι ήταν προικισμένο μυαλό, πέρα από τα κραυγαλέα ελαττώματα του, ακόμα κ' εκεί στο Γράμμο κ' στο Βίτσι σκαρώνουνε φοβερές νίλες στους Μοναρχοφασίστες, με απίστευτους ελιγμούς κυριολεκτικά κάτω από την μύτη τους και τους χώνουνε στη μούρη για τελευταία φορά τα "διαπιστευτήρια" τους με τον ελιγμό κ' την απάντηση στην επιχείρηση "Πυρσός 1" όπου προκαλούνε τέτοιες απώλειες στο Μοναρχοφασιστικό Στρατό που ο Γράμμος σήμερα είναι γεμάτος από μνημεία "εις μνήμη πεσόντων στην επιχείρηση Πυρσός 1". Ο Βαν Φλιτ με την άλλη την Βο'ι'δοκεφαλή τον Γλύκσμπουργκ παρακολουθούν τη μάχη από παρακείμενο ύψωμα σε ικανή απόσταση βεβαίως, μη φάνε κ' καμιά αδέσποτη, και κυριολεκτικά τρώνε τα καπέλα τους.
Ο Βαν Φλιτ εκτός εαυτού βρίζει κ' απειλεί Θεούς κ' Δαίμονες καταφέρεται με "βαριά" λόγια κατά των "ανίκανων Ελλήνων" που δεν μπορούν να κάνουν καλά μια χούφτα "Ληστοσυμμορίτες" κ' απειλεί να ξηλώσει τα γαλόνια όλων των Στρατηγών. Κ' είπαμε όλα αυτά εις επήκοον όλων, υπάρχουν αυτήκοες μάρτυρες, γιατί βέβαια το λιγότερο που τον ενδιέφερε ήταν το τακτ εκείνες τις στιγμές.
Ο Πυρσός 1 ή μάλλον η απάντηση σ' αυτόν ήτανε ο ύστατος "χαιρετισμός" του ΑΗΤΤΗΤΟΥ Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στο Στρατό των ξένων αφεντικών κ' των υποτακτικών τους. Εξαντλημένος σε μαχητές κ΄ οπλισμό για τους λόγους στου οποίους αναφερθήκαμε, δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να συνεχίσει άλλο τον Αγώνα. Οι Μοναρχοφασίστες παρά τις απώλειες, είχαν ανεξάντλητες δυνάμεις κ' οπλισμό έτσι που γρήγορα επανήλθαν για το τελικό ξεκαθάρισμα. Για τους μαχητές του ΔΣΕ δεν υπήρχε άλλη διέξοδος πια παρά η προσπάθεια να περάσουν στην Αλβανία υπερήφανοι κ' με ψηλά το κεφάλι ότι είχαν πράξει στο ακέραιο το καθήκον τους απέναντι στην Ελλάδα κ' τον Λαό της. Εγχείρημα καθόλου εύκολο τελικά. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να λέμε απλά "Ο Δημοκρατικός Στρατός πέρασε στην Αλβανία και έτσι έληξε "άδοξα" και η τελευταία φάση του τιτάνιου υπερδεκαετή Αγώνα του Ελληνικού Λαού για Λευτεριά κ' Αξιοπρέπεια".
Σε γενικές γραμμές πέρναγε στο ντούκου το πώς έγινε αυτό, που αποτελεί ένα ακόμα απίστευτο κατόρθωμα, τόσο που να πλησιάζει στα όρια του μύθου.
Οι Μοναρχοφασίστες έχοντας βέβαια πια κ' την άνεση των κινήσεων λόγω της λειψανδρίας του ΔΣΕ, με εντολή φυσικά του Βαν Φλιτ είχανε αποκλείσει όλα τα πιθανά κ' απίθανα περάσματα προς την Αλβανία, με σκοπό βέβαια να μην επιτρέψουνε στους μαχητές του ΔΣΕ το πέρασμα. Θέλανε να τους κυκλώσουνε από παντού κ΄ να τους μακελέψουνε παίρνοντας μια τελική εκδίκηση για όλες τις νίλες που τους είχε σκαρώσει ο ΔΣΕ εκείνα τα τρία χρόνια. Όσοι "γλυτώνανε",
κι αυτό αποτελούσε κομβικό στοιχείο στο Αμερικάνικο σχέδιο αρχικά τσακίσματος του ηθικού κ' φρονήματος του Ελληνικού Λαού, κ' τελικά ολοκληρωτικού εξανδραποδισμού του κ' άνευ όρων παράδοσης του στις αρχές κ' αξίες του "ελεύθερου" καπιταλιστικού τους κόσμου, είχανε σκοπό να τους περιφέρουνε ελεεινούς κ' εξαθλιωμένους ανά "τας οδούς κ' τας ρύμας" των διάφορων πόλεων προς γνώση συμμόρφωση κ' παραδειγματισμό. Αυτό επαναλαμβάνω ήταν διακαής πόθος κ' κομβικό στοιχείο στα σχέδια των Αμερικάνων κ 'του Βαν Φλιτ. Ούτε αυτή την τελευταία χάρη όμως δεν τους έκανε ο ΔΣΕ. Ακόμα κ' σήμερα είναι μυστήριο το πώς κ 'από πού περάσανε! Αν δεν υπήρχανε άνθρωποι, πρόσφυγες στις Ανατολικές χώρες, με σάρκα κ' οστά, σίγουρα όλο αυτό το εγχείρημα θα είχε λάβει διαστάσεις κ' θα είχε εμβαπτισθεί στην αχλύ του μύθου κ' του θρύλου. Από πού περάσανε αλήθεια; από του βοδιού το κέρατο; από την τρύπα της βελόνας; εξαϋλωθήκανε κ' γίνανε αερικά κ' φαντάσματα; Κανείς δεν έχει καθαρή ιδέα γι' αυτό ακόμα κ' οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές! Νύχτα βλέπεις σάμπως ξέρανε κι αυτοί που πατάγανε κ' που βρισκόντουσαν; Γεγονός είναι ένα: Ότι μέσα σε δυό νύχτες περάσανε συντεταγμένα κ' πειθαρχημένα στην Αλβανία, με όλο τον οπλισμό τους, περίπου έντεκα χιλιάδες μαχητές, χωρίς ν' ανοίξει ρουθούνι, κάτω από την μύτη του Μοναρχοφασιστικού Στρατού. Έτσι μ' αυτό τον παροιμιώδη τρόπο οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας αποχώρησαν από το θέατρο της μάχης, αήττητοι κ' με ψηλά το κεφάλι ματαιώνοντας για μια ακόμη φορά τα σχέδια των Κατακτητών μη κάνοντας τους τη χάρη να τους περιφέρουν ρακένδυτους κ' εξαθλιωμένους από δω κι από κει για να τσακίσουνε το φρόνημα του λαού κ' των Κομμουνιστών. Ίσως κ' με μια τελευταία βαθιά υπόκλιση σ' αυτό το λαό που με τόση αυταπάρνηση υπηρέτησαν.... Οκτώβρης 2008 geophil3
No comments:
Post a Comment