Είναι η Ελλάδα Καπιταλιστική; Ήτανε ποτέ της; Μέρος Α

α) Πρόλογος

 Για να δούμε λοιπόν. Καταλαβαίνω εξ αρχής ότι το ερώτημα του τίτλου, θα παραξενέψει ή ακόμα κ' θα εξοργίσει πολλούς κυρίως Αριστερούς αλλά κ' γενικά. Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι τα όσα ακολουθούν ΔΕΝ αποτελούν ζήτημα Επιστημονικής Μελέτης ούτε φιλοδοξούν άλλωστε να είναι κάτι τέτοιο. Φιλοδοξούν όμως ν' αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης και εργαλείο για το ίδιο το όποιο Αριστερό Κίνημα( Αν υπάρχει) στην προσπάθεια του ν' απαγκιστρωθεί από παραδοσιακές, ξένες προς την ιστορική ή και τρέχουσα Ελληνική πραγματικότητα, θεωρίες που του φορεθήκανε καπέλλο από τα πάνω, στηριζόμενο σε μια πραγματική ιστορική και πολιτική ανάλυση του Ελληνικού φαινόμενου απαλλαγμένη από “κηδεμονίες” κ' εξαρτήσεις. Ελπίζω να καταφέρω να εκφράσω τι εννοώ μ' όλα αυτά παρακάτω γιατί βεβαίως το όλο ζήτημα είναι αρκετά πολύπλοκο κ' πολυεπίπεδο όπως θα φανεί. Άπτεται δε πολλών θεμάτων που διαχέονται σε όλη τη διάρκεια της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας και του σύγχρονου “Ελληνικού” κράτους. Να διευκρινίσω επίσης ότι αν και όπως ανέφερα παραπάνω το πόνημα αυτό δεν έχει φιλοδοξία επιστημονικής μελέτης βασίζεται και σε επιστημονικά δεδομένα και επιστημονική έρευνα. Θα έλεγα μάλιστα κυρίως σε αυτή.
 Να ξεκαθαρίσω εξ' αρχής τι εννοώ, γιατί δεν είναι η ώρα ούτε ο χώρος κατάλληλος για παραθέσεις βιβλιογραφίας κλπ. Αυτό το κάνουν οι επιστήμονες ή οι φιλοδοξούντες να γίνουν. Εδώ ο σκοπός είναι άλλος. Ίσως ακόμα και να μην ισχύει καν αυτό που αναφέρω παραπάνω. Ίσως απλά να χρειάζεται να συμμαζευτούν και κάπως να συγκροτηθούν σ' ένα γραφτό έτσι για να υπάρχουν, σκόρπιες σκέψεις εμπειρίες και συμπεράσματα που μαζεύτηκαν κατά τη διάρκεια ενός σχετικά εκτεταμένου αλλά αποσπασματικού χρονικού διαστήματος.

 Οι βασικές πηγές αυτού του γραφτού είναι δύο.
 1ο. Η έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τη δεκαετία του '80, κατά την ταπεινή μου αντίληψη, από τον Τομέα Πολεοδομίας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου της Αθήνας του οποίου κατά διαστήματα ήμουν εξωτερικός, αλλά πολύ εξωτερικός όμως, συνεργάτης είτε αυτού του ιδίου, είτε προσώπων του διδακτικού του προσωπικού και αφορούσε σε γενικές γραμμές τον τύπο της Πολεοδομικής Ανάπτυξης των Ελληνικών πόλεων. Η έρευνα ήταν απ' ότι κατάλαβα συλλογική όλου του διδακτικού προσωπικού ή σχεδόν, και διαχέονταν σε Διπλωματικές Εργασίες, και Διδακτορικά.
 Δεν κρίνω σκόπιμο ν' αναφερθώ ονομαστικά σε μέλη του τότε διδακτικού προσωπικού με τα οποία συνεργάστηκα πιο στενά, γιατί δεν έχω την άδεια τους, και δεν ξέρω αν θα τους άρεσε η αναφορά τους σ΄ ένα ίσως και “ξεδιάντροπο” για τα “χρηστά ήθη” κείμενο που ειλικρινά κι εγώ δεν ξέρω τούτη τη στιγμή πως θα καταλήξει.
 2ο. Στο βιβλίο της Λίλας Λεοντίδου “Γειτονιές της Απόγνωσης και Γειτονιές της Ελπίδας” ή κάπως έτσι. Δεν θυμάμαι τον ακριβή τίτλο αλλά δεν έχει και καμιά σημασία. Να διευκρινίσω μόνο ότι εδώ αναφέρω τ΄ όνομα της συγγραφέα γιατί το βιβλίο της κυκλοφορεί ή κυκλοφορούσε τέλος πάντων στις βιβλιοθήκες και τα βιβλιοπωλεία.

β) Εισαγωγή

 Μπαίνοντας λοιπόν τρόπον τινά στον βασικό κορμό του κειμένου που ελπίζω να καταφέρω να φέρω σε πέρας, να αναφέρω προκαταβολικά ότι η περίοδος στην οποία θα προσπαθήσουμε να εστιάσουμε είναι βεβαίως η μεταπολεμική έως και τα αμέσως προ τρέχουσας “κρίσης” χρόνια. Θα γίνει ίσως και μια προσπάθεια ερμηνείας του πως και του γιατί αυτής της “κρίσης”, την οποία βάζω σε εισαγωγικά για τον απλούστατο λόγο ότι όπως θα προσπαθήσω να καταστήσω σαφές και παρακάτω, δεν είναι ακριβώς αυτό που σύμφωνα με την κοινή λογική και πολιτική σκέψη και θεωρία θα ονομαζότανε “Κρίση”. Επανερχόμενος να πω ότι είναι λοιπόν το κύριο αντικείμενο της “μελέτης” η μεταπολεμική Ελληνική Ιστορία, και θα έλεγα η οικονομική της πλευρά και τα αίτια της ασαφούς Οικονομικής Ανάπτυξης που υπήρξε, και μάλιστα για την Πλειοψηφία του Πληθυσμού,αλλά εκ των πραγμάτων θα πρέπει ν' αναφερθούμε έστω σημειακά κ' επιγραμματικά σε ολόκληρη την Ιστορία του Νέου “Ελληνικού” Κράτους από την Επανάσταση τού '21 έως το Σήμερα. Λέω σημειακά κ' επιγραμματικά, γιατί η κάλυψη ολόκληρης της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στους στόχους του παρόντος κειμένου. Άλλωστε υπάρχει πλουσιώτατη βιβλιογραφία “για όλα τα γούστα” όπου όποιος ενδιαφέρεται μπορεί ν' ανατρέξει. Εξυπακούεται ότι εδώ θα καταστήσω γνωστά και τα δικά μου “γούστα”.
 Πάμε λοιπόν, και θα δούμε που θα μας βγάλει...

γ) Ιστορική Αναδρομή

 Η γέννηση του εξαμβλώματος που βαφτίστηκε “Ελληνικό” Κράτος κηρύσσεται από τους ξένους κυρίαρχους του κόσμου της εποχής Άγγλους, Γάλλους, Ρώσους, το 1827 μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, και την κατανίκηση του Τούρκικου Στόλου, από τις ευκαιριακά συνασπισμένες Αγγλογαλλορώσικες Δυνάμεις. Η Επανάσταση του '21 είχε δυστυχώς ηττηθεί. Ο Ιμπραήμ είχε από την Αίγυπτο αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο και χωρίς ουσιαστική αντίσταση είχε παντού βάλει μπουρλότο και προήλαυνε προς Βορρά και Στερεά για να βάλει ένα οριστικό τέλος και να καταπνίξει στο αίμα τους ξεσηκωμένους Γκιαούρηδες. Όταν βέβαια μιλάμε για Γκιαούρηδες, εννοούμε όπως και οι ίδιοι οι Τούρκοι, άλλωστε, τον φτωχό και καταπιεσμένο διπλά λαό, και όχι φυσικά τους Προεστούς και τους Δεσποτάδες, που ανήκανε στις ανώτερες και “ευγενείς” Τάξεις.
 Να πούμε εδώ εξ αρχής ότι το Μεγαλείο της Επανάστασης του '21 είναι απαράμιλλο, και απλησίαστο, το περιεχόμενο επίσης. Δύο μεγαλεπήβολα συζευγμένοι στόχοι: Εθνική κ' Κοινωνική συνάμα, απαλλαγή από δεσμά κ' ζυγούς. Δεν έχει υπάρξει ποτέ κ' πουθενά στον κόσμο ολόκληρο άλλη Επανάσταση μ' αυτό το μεγαλείο κ' περιεχόμενο. Ηττήθηκε. Όχι όμως από τους Τούρκους αλλά από τους διχασμούς και τις εμφύλιες συγκρούσεις που επιφέρανε στις τάξεις της οι ήδη πουλημένοι στα ξένα συμφέροντα που αλληλοσπαράζονταν για τη “λεία” Προεστοί και Κοτζαμπάσηδες. Έπεσε η πρόταση σε αρχική φάση όταν είχαν μαζευτεί προσπαθώντας να “μπουν στο κόλπο”, σε μάζωξη των επαναστατημένων στα Βρέσταινα της ορεινής Αργολίδας, να τους κόψουν τα λαρύγγια έτσι που τους είχαν “ούλους μαζωμένους”. Στους Προεστούς και τους Κοτζαμπάσηδες βέβαια. Αν είχε γίνει αυτό θα ήταν ίσως και διαφορετική η εξέλιξη όχι μόνο της Επανάστασης αλλά ίσως κι ολόκληρου του Ελληνισμού από 'κει κι έπειτα. Με τα “Αν” όμως δεν γράφεται Ιστορία. Η πραγματική Ιστορία λοιπόν λέει ότι αυτός που το εμπόδισε ήταν ο Κολοκοτρώνης ναι αυτός ο κατά την επίσημη Ιστορία “Γέρος του Μωριά” που δεν ήταν άλλο από τιποτένιος τσανακογλείφτης των Μεγαλογαιοκτημόνων όχι βέβαια δια της βίας γιατί θα τον έπαιρνε και θα τον σήκωνε και τον ίδιο, αλλά πείθοντας τους Ραγιάδες, λέγοντας” Κάντε κράτει ωρέ, αφήκετε τους. Στο χέρι σας είναι να τσου κόψετε, όποτε θέλετε.” Και τον...πίστεψαν. Κι έτσι χάθηκε η μοναδική ευκαιρία να τους κόψουν, γιατί δεν δόθηκε άλλη στη συνέχεια. Κι η Επανάσταση χάθηκε. Κι ο Ελληνισμός μπήκε σε μια χωρίς τελειωμό περιπέτεια που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση.
 Ήταν μια σύντομη αναφορά στην Επανάσταση του '21 πριν αρχίσουμε να ξεφυλλίζουμε την Ιστορία του “Ελληνικού” -πάντα σε εισαγωγικά- κράτους. Ν' αναφερθούμε όμως και στην πηγή για όσους ή όσες θα θέλανε να μάθουνε περισσότερα, πάνω σ΄ αυτά τα θέματα, κι η οποία πηγή θα χρησιμοποιηθεί πλειστάκις και στη συνέχεια, χωρίς βέβαια κ' κάθε φορά να αναφέρεται. Είναι “'Η Αυτού Τελωνειακή Ταπεινότης” όπως αυτοαπεκαλείτο κυριολεκτικά ταπεινοφρόνως, ο Μπαρμπαγιάννης ο Σκαρίμπας, ο “Κοσμοκαλόγερος”, ο “Αναχωρητής” του Καράμπαμπα, με το πόνημα του “Το '21 και η Αλήθεια”. Αυτός ο δουλευτής μέρμηγκας που έχει αναποδογυρίσει κ' τον τελευταίο κόκκο άμμου γι' ν' αποκαλύψει παν το αληθές, και να κατακεραυνώσει όλα τα ψεύδη που κατασκευάσανε και μας σερβίρουν όλ' αυτά τα χρόνια των παθών. Προσωπικά θεωρώ την “Τελωνειακή Ταπεινότητα του” απείρως υψηλότερη, πασών “των Ιστορικών Υψηλοτήτων” ένθεν κακείθεν, και ο νοών νοείτω. Και μια τελευταία διευκρίνηση για όσους ίσως απόρησαν με τον όρο “Τελωνειακή Ταπεινότης”. Ήταν τελωνειακός στο επάγγελμα απ' όπου προσπορίζονταν τα προς το ζειν. Η Ιστορία ήταν το χόμπυ του....
 Έχουμε λοιπόν εν έτει 1827 την ίδρυση του “Ελληνικού Κράτους”, από τους ξένους “Κηδεμόνες” του και τα ντόπια τσιράκια τους. Το “Φιλορώσικο” Κόμμα επικρατεί αρχικά και φέρνει τον Καποδίστρια σαν ηγέτη, που είχε διατελέσει Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου και ήταν λυσσασμένος πολέμιος της Επανάστασης του '21. Τα περί πεφωτισμένου φιλοπρόοδου Ηγέτη είναι επιεικώς φληναφήματα. Να συνεχίσουμε εν συντομία, και να πούμε τα γνωστά, ότι τον Καποδίστρια τον “φάγανε”οι Αγγλογαλλόφιλοι Μαυρομιχαλαίοι γνωστοί εκ Μάνης Προεστοί. Τέλος πάντων κατόπιν επικάθονται στο σβέρκο του φτωχών προδομένων Ραγιάδων ο Όθωνας κι οι Βαυαροί, άλλη λιμασμένη ακρίδα, και τέλος ο Γεώργιος κι οι Γλύξμπουργκ. Να πούμε επίσης, σ' αυτό το σημείο, ότι εκτός από τους ξενόδουλους Προεστούς και Κοτζαμπάσηδες, πλακώσανε από τις διάφορες Ελληνικές Κοινότητες της Αλλοδαπής, πχ. Από τη Βλαχία, την Οδησσό, την Πόλη, και πάει λέγοντας, γιατί μυριστήκανε “εις το “πτωχόν πλην όμως έντιμον” “Ελληνικόν Κράτος” γερό τσιμπούσι, πολλοί “Απόγονοι Αριστοκρατικών Γενεών” οι αποκληθέντες από τον φτωχό πλην σοφό λαό Χρυσοκάνθαροι οι οποίοι επέπεσαν σαν αρπακτικά επί της λείας. Αυτοί με τους προεστούς, τους Κοτζαμπάσηδες, γενικά τσιφλικάδες τουρκοθρεμμένους, και βέβαια με το Παπαδιλίκι, Δεσποτάδες και δε συμμαζεύεται αποτέλεσαν το σπέρμα της ξενόδουλης κομπραδόρικης Μεγαλοαστικής Τάξης που κυβερνάει μέχρι σήμερα. Δυστυχώς τα “σπερματοκτόνα” που εφαρμόστηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του ιστορικού γίγνεσθαι αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά. Μάλλον για να το πούμε ακριβέστερα βρέθηκαν σε λάθος ή ανίκανα χέρια. Αλλά κάθε πράμα στην ώρα του. Να πούμε απλά εδώ, ότι ιδιαίτερα διαβόητοι Χρυσοκάνθαροι ήταν οι μετέπειτα από την “επίσημη 'Ιστορία” για τους γνωστούς λόγους αποκληθέντες “Εθνικοί Ευεργέτες” τρομάρα μας.
 Να συμπληρώσουμε εδώ εδώ ακόμα δυό, τρία πράγματα που αφορούν την Ίδρυση του “Ελληνικού Κράτους”, τα οποία όχι ότι δεν είναι γνωστά, αλλά τεχνηέντως αποκρύπτονται. Κατ' αρχάς η έκταση, τα σύνορα όπως τα όρισαν οι ξένοι κηδεμόνες έφταναν με το ζόρι μέχρι και την Στερεά, περιλάμβαναν το Μωριά και μερικά νησιά του Νοτίου Αιγαίου και πάπαλα....Μ' άλλα λόγια η έκταση αυτή εξ ορισμού, δεν μπορούσε ν' αποτελέσει ένα αυτόνομο, ανεξάρτητο και ακέραιο κράτος παρά μόνο ένα εξαρτημένο στα ξένα συμφέροντα Προτεκτοράτο. Βέβαια στην Ιστορική συνέχεια υπήρξανε μεταβολές, αλλά ακόμα δε φτάσαμε ως εκεί. Ελπίζω ότι θα φτάσουμε κι εκεί σιγά, σιγά.
 Ένα ακόμα θέμα που έχει κυριολεκτικά θαφτεί, έχει να κάνει με τα “σύμβολα”, τη σημαία, τα “λάβαρα” τάχα μου της Επανάστασης, τις “Εθνικές” επετείους και πάει λέγοντας. Ο Μπαρμπαγιάννης όμως τα ξεθάβει και τα βγάζει όλα στη φόρα. Για να δούμε λοιπόν τι χαιρετάμε, και μπροστά σε τι “ανατριχιάζουμε” από “πατριωτισμό” οι κάτοικοι αυτής εδώ της χώρας. Γιατί τα σύμβολα μπορεί αφ' ενός μεν να έχουν τυπική σημασία, αποκτούν όμως με τον καιρό, βαρύτητα και ουσία σε όσους πάνω τους έχουν εναποθέσει κάποιες αξίες αληθινές ή ψεύτικες, δεν έχει σημασία.
 Η Σημαία και το λάβαρο λοιπόν των ξεσηκωμένων Ραγιάδων, ήτανε μαύρη με ένα μικρό κόκκινο σταυρό στη μέση. Σαν το σταυρό της Ελβετικής σημαίας ένα πράμα. Ο Σταυρός βεβαίως και υπήρχε και υποδήλωνε την αναγκαιότητα αποτίναξης του Οθωμανικού ζυγού και την κατάκτηση μαζί με την Εθνική και της Θρησκευτικής Ελευθερίας. Δεν μπορεί κανείς ν' αμφισβητήσει το γεγονός ότι το Θρήσκευμα αποτελούσε βασικό στοιχείο ταυτότητας των σκλαβωμένων Ραγιάδων. Άλλο όμως αυτό και άλλος ο ρόλος που έπαιζαν στην πλάτη τους και με την εύνοια των Τούρκων το Πατριαρχείο και οι κατά τόπους Δεσποτάδες. Υποδήλωνε επίσης τη βαθειά διαφορά μεταξύ “Αφεντάδων” των ανώτερων Κληρικών συμπεριλαμβανόμενων, και σκλάβων Σιγά μην καιγότανε καρφάκι στους Δεσποτάδες για την Πίστη. Γι' αυτό λέμε ότι η Θρησκεία ήτανε μεταξύ άλλων, στοιχείο ταυτότητας των σκλαβωμένων Ραγιάδων, κι όχι των Δεσποτάδων. Πρέπει βέβαια κανείς για να είναι αντικειμενικός, ν' αναγνωρίσει ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήτανε αρκετά ανεκτική στα θρησκευτικά ζητήματα, αν τη συγκρίνει μάλιστα με τον Παππικό Ολοκληρωτισμό στη Δυτική Ευρώπη. Γι' αυτό και δεχόταν πολλούς μετανάστες από εκεί, κυρίως Εβραίους, αλλά όχι μόνο, που κυριολεκτικά άμα τα καταφέρνανε να την κοπανήσουν από τη Δύση βρίσκανε καταφύγιο στα εδάφη της. Αλλά αυτό είναι “άλλου παππά 'βαγγέλιο”.
 Καλά μη θυμώνετε, δεν υπονοώ ότι ήταν Αναρχικοί οι Ραγιάδες. Και να το 'θελαν δεν υπήρχε Αναρχικό Κίνημα βέβαια ακόμα τότε. Δεν ήταν όμως ούτε Καρμπονάροι έστω και κρυφοί όπως κάποιοι τους έχουν κατατάξει, παρ' όλο που οι Καρμπονάροι είχαν το κόκκινο και το μαύρο στα σύμβολα τους. Οι Καρμπονάροι ήτανε κίνημα στη Δυτική Ευρώπη που ήθελε να την απαλλάξει από την Παππική Τυραννία, και φτάσανε στο αποκορύφωμα τους με το Γαριβάλδη και την ίδρυση του Ιταλικού κράτους το 1861, αλλά καμιά σχέση δεν μπορούσαν να έχουν οι Ραγιάδες μαζί τους. Διαφορετικοί κόσμοι, διαφορετική η Ιστορική πραγματικότητα, διαφορετικά τ' αντικείμενα...
 Βέβαια, ο κόκκινος Σταυρός που υπήρχε στα αρχικά στάδια της Επανάστασης, και πολύ πριν οι Κοτζαμπάσηδες και οι Προεστοί πάρουνε το “πάνω χέρι” μαζί βέβαια με τους Δεσποτάδες και γενικά τον ανώτερο Κλήρο, καμιά σχέση δεν είχε με το Πατριαρχείο και την ηγεσία γενικά της Εκκλησίας. Η επίσημη Εκκλησία με τους κατά τόπους Δεσποτάδες, συχνά ήταν χειρότεροι καταπιεστές κ' εκμεταλλευτές κι από τους ίδιους τους Τούρκους που άλλωστε τους είχαν αναθέσει να κρατάνε τους υπόδουλους ήσυχους και υπάκουους. Είναι πασίγνωστο ότι το Τουρκοπροσκυνημένο Πατριαρχείο αφόρισε την Επανάσταση. Ότι του Γρηγόριου του κόψανε το κεφάλι οι Τούρκοι, γιατί παρά τα τόσα προνόμια κι εξουσίες που απολάμβανε, δεν κατάφερε να κρατήσει τους σκλάβους υπάκουους και υποτελείς. Αυτό που δεν είναι όμως και τόσο γνωστό για ευνόητους λόγους είναι ότι ακόμη και σήμερα, το Πατριαρχείο, δεν έχει ανασκευάσει ή διορθώσει αυτή του τη θέση. Ακόμα και σήμερα εν έτει 2014, για το Πατριαρχείο η Επανάσταση του '21 έγινε παρά κι ενάντια στις Θεϊκές προσταγές για την τύχη του Ελληνισμού, κι εξακολουθεί να είναι αφορισμένη. Όλη αυτή η αισχρή προπαγάνδα του ανώτερου Παπαδαριού, περί Αγίας Λαύρας και Παλαιών Πατρών Γερμανού, που τάχα μου σήκωσε εκεί το Λάβαρο της Επανάστασης την 25η Μαρτίου, έχει γίνει κ επίσημη Ιστορία του “Ελληνικού Κράτους”. Καμιά σχέση με την πραγματικότητα που η επίσημη Ιστορία την έχει κυριολεκτικά αναποδογυρίσει. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είχε καταφύγει κοντά στην Αγία Λαύρα, και κρυβότανε βασικά από τους Τούρκους, γιατί κι αυτός φοβότανε το μαχαίρι τους αφού δεν είχε παρά τα τόσα προνόμια καταφέρει να κρατήσει ήσυχους τους Ραγιάδες. Η περιοχή βέβαια τη συγκεκριμένη εποχή ήταν απόκρημνη και απάτητη και δύσκολα θα μπορούσαν να τον ανακαλύψουν οι Τούρκοι. Έλα όμως που τον ξετρύπωσαν οι επαναστατημένοι Ραγιάδες, και αιχμάλωτο τον έσουραν μέχρι έξω από το Κάστρο των Λαλαίων στα περίχωρα της Πάτρας, και τον έβαλαν με το ζόρι να ευλογήσει τα λάβαρα της Επανάστασης που είπαμε πως ήτανε. Το έκανε υπό την απειλή των γιαταγανιών, κ' έκτοτε παίρνει των ομματιών του κι εξαφανίζεται. Γιατί σου λέει “ Α με βρουν είτε οι Τούρκοι είτε πάλι οι Ραγιάδες την έβαψα”. Γιατί οι Ραγιάδες του τη χαρίσανε μια φορά αφού ευλόγησε τα όπλα και τα Λάβαρα. Αλλά δεύτερη δε θα του τη χαρίζανε, τέτοιο μούτρο που 'τανε.
 Να πούμε σ' αυτό το σημείο, αφ' ενός για να είμαστε Δίκαιοι, αφ' ετέρου γιατί αυτό έχει αποτελέσει και στοιχείο “Εξιλασμού” και προσπάθειας “Αυτοδικαίωσης” της Επίσημης Εκκλησίας, ότι μέγας αριθμός ιερωμένων του Κατώτερου Κλήρου, πήρε μέρος και θυσιάστηκε για την Επανάσταση. Είπαμε ότι η διαφορετική Θρησκεία ήταν από τα βασικά σημεία ταυτότητας του Επαναστατημένου Έθνους. Ποιός δεν κλίνει ευλαβικά το γόνυ μπροστά στη θυσία του Παππαφλέσσα στο Μανιάκι; Ο Κατώτερος Κλήρος όμως ήτανε φύσει και θέσει αντίπαλος και απέναντι στους στυγνούς εκμεταλλευτές Δεσποτάδες, και δίπλα στους καταπιεσμένους Ραγιάδες γιατί υπέφερε από τα ίδια δεινά της διπλής σκλαβιάς. Οι Μεν με άλλα λόγια ανήκανε στους εκμεταλλευτές, οι Δε στους εκμεταλλευόμενους. Τι να κάνουμε; Η ύπαρξη της ταξικής Πάλης χαλάει τη σούπα τόσο στο “Κράτος” όσο και στην Εκκλησία. Έλα όμως που παρά τις επίμονες και συνεχείς προσπάθειές τους δεν μπορούν να την καταργήσουν;...
 Ας έρθουμε όμως λίγο και στα τελικώς επικρατήσαντα, εώς και τα σημερινά “σύμβολα, σημαίες” του “Κράτους”. Στις “Γαλανόλευκες” που σκορπούν ρίγη “Εθνικής Έπαρσης” και “Πατριωτισμού” . Κατ αρχάς το “γαλανόλευκο” δεν προκύπτει από πουθενά από καμιά απολύτως Ιστορική Αφήγηση, εν αντιθέσει με το Κοκκινόμαυρο γιά το οποίο μιλήσαμε παραπάνω.
 Η σήμερα επίσημη Σημαία με τις λεπτές οριζόντιες ρίγες και ένα μικρό Σταυρό στην γωνία, ήτανε αντίγραφο πιστό εκείνη την εποχή της Σημαίας της “Εταιρείας των Δυτικών Ινδιών”. Δηλαδή της Εταιρείας εργαλείου της Βρετανικής Αποικιοκρατίας. Το σχέδιο ήταν ταυτόσημο τα χρώματα μόνο αλλάζανε. Η Σημαία της παραπάνω Εταιρείας ήτανε κόκκινη κίτρινη. Εν πάση περιπτώσει αυτού του τύπου η Σημαία επιβαλλότανε σ' όλες τις Αγγλικές Αποικίες στις τότε Δυτικές Ινδίες στη μετέπειτα Αμερικάνικη Ήπειρο βέβαια. Γιατί λοιπόν προσπαθήθηκε εξ αρχής να επιβληθεί από τους ξένους κηδεμόνες σ' ένα κράτος εκτός της Αμερικάνικης Ηπείρου; Προφανώς για να τονιστεί η πλήρης κυριαρχία των Βρετανών αποικιοκρατών. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας τους υιοθέτησαν μια τέτοιου τύπου Σημαία, κόκκινη άσπρη, για να τονίσουν τους εξ αίματος δεσμούς τους με τους πρώην Αποικιοκράτες. Αυτό έχει τη σημασία του και για μας, γιατί όπως είναι γνωστό βέβαια, αυτή η Σημαία δεν υιοθετήθηκε πλήρως από την αρχή. Μάλλον γιατί οι υπόλοιποι Δυνάστες, δεν θέλανε ούτε συμβολικά, ν' αφήσουνε τους Βρετανούς να μονοπωλήσουνε την Κυριαρχία επί του νεότευκτου “Ελληνικού Κράτους”. Υιοθετήθηκε λοιπόν αρχικά η γνωστή γαλανόλευκη με το μεγάλο Σταυρό, σαν γενικό έμβλημα. Η ριγέ όμως δεν απορρίφθηκε με κίνδυνο να ξεχαστεί. Χρίστηκε Σημαία Θαλάσσης. Του Ναυτικού πολεμικού η εμπορικού κ.ο.κ. Και για να κλείσουμε την Ιστορία της Σημαίας έστω και αν χρειαστεί, προσωρινά να “πηδήξουμε” 150 χρόνια, έτσι για να μην αφήνουμε εκκρεμότητες, να πούμε ότι η ριγέ υιοθετήθηκε ως γενική Σημαία του “Κράτους” επί ξηράς τε και Θαλάσσης, επί της Επταετίας της 21ης Απριλίου, σε μια εποχή που οι Αμερικάνοι ήταν απόλυτα κυρίαρχοι, και κανείς δεν αμφισβητούσε την κυριαρχία τους.
 Η Χούντα λοιπόν επισημοποίησε τη “Σημαία της εταιρείας των Δυτικών Ινδιών” και επί της Ξηράς, όχι
 βέβαια πλέον γιά την Εταιρεία των Δυτικών Ινδιών αλλά γιά τη “Μαμά” Αμερική.
 Αυτά τα εξ ανάγκης ολίγα όσον αφορά την Επανάσταση του '21 και την Ίδρυση του “Ελληνικού” Κράτους. Πρέπει να πούμε και δυό τρία πραμματάκια ακόμα, που είναι όμως κατά τη γνώμη μου κρισιμότατης Ιστορικής σημασίας όσον αφορά την εξέλιξη του μέχρι του χρονικού διαστήματος που οψόμεθα, θα μας απασχολήσει διεξοδικότερα. Να υπενθυμίσω απλά εδώ ότι το διάστημα στο οποίο αναφέρομαι αφορά την μεταπολεμική περίοδο την περίοδο της “Οικονομικής Ανάπτυξης” περισσότερο ή λιγότερο υπαρκτής, θα το δούμε στη ώρα του...

 Ξεκινάει, λοιπόν το 1827, η Ιστορία αυτού που ονομάζουμε Νεώτερο “Ελληνικό” Κράτος. Πρέπει εδώ να τονίσουμε πριν εισέλθουμε στα ιστορικά γεγονότα, ότι ο Ελληνισμός έστω και λειψά αποκτά Κρατική οντότητα μετά από 2600 χρόνια. Ναι καλά διαβάσατε. Το επαναλαμβάνω 2600 χρόνια. Από την υποδούλωση δηλ. των Ελληνικών Κρατών Πόλεων στο λεγόμενο Μακεδονικό Βασίλειο κ' τον Βάρβαρο Σκύθη Μ. Αλέξαντρο μετά τη μάχη της Χαιρώνειας. Και μη μου πει κανείς ότι ο Αλέξαντρος ήταν Έλληνας ή ότι το Βυζάντιο αργότερα ήταν Ελληνικό όπως υποστηρίζει η επίσημη Ιστορία κ' η ξεδιάντροπη προπαγάνδα γιατί θα τον βάλω ν' αποστηθίσει γιά τιμωρία τα σχετικά χωρία του Μπαρμπαγιάννη!! Άντε. Δεν είν' όμως αυτά τα θέματα μας γιαυτό τα ξεπερνάμε επί τροχάδην. Όποιος ή όποια θέλει να εμβαθύνει, του/της είπα που να πα να ψάξει...Ουφ....Εδώ όμως πρέπει να κάνουμε μια ακόμη επισήμανση. -άντε μας γκάστρωσες-. Μετά τον Ιουδαϊσμό ο Ελληνισμός είναι ίσως μοναδικό φαινόμενο, Έθνους που άντεξε παραπάνω από δυόμιση χιλιετίες χωρίς έστω στοιχειώδη κρατική υπόσταση. Κρατική υπόσταση που είχε στο έστω απώτατο παρελθόν. Όχι εξ αίματος βέβαια. Τα περί συνέχειας του Ελληνικού Έθνους από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτ' άλλο από παπαρολογίες. Όμως “Έλληνες εισί οι της Ελληνικής Παιδείας μετέχοντες.”λέγανε οι Αρχαίοι εννίων εξ ημών Πνευματικοί Πρόγονοι.-Καλά καλά μη βαράτε. Δε περηφανεύτηκα εγώ γιά την αφεντιά μου ότι ανήκει στους προαναφερθέντες. ....- Δε πα να 'ναι Μαύροι, Κίτρινοι, Κόκκινοι ή οτιδήποτε άλλο;. Τι θέλω να πω μ' όλα αυτά, ότι ο Ελληνισμός συνέβαλλε τα μέγιστα στη δημιουργία του Νεώτερου Ελληνικού Έθνους με τον Πολιτισμό τη γλώσσα τις ιδέες του. Αυτά άλλωστε μετράγανε κι όχι τα αίματα. Ήτανε κατά βάση Κοσμοθεωρία που επέζησε μέσα από τη φωτιά και το σίδερο χιλιετιών και μεταλαμπάδευσε στο Νεώτερο Ελληνικό Έθνος, τον Πολιτισμό την γλώσσα τα ήθη κι έθιμα. Το θέμα της Θρησκείας καίτοι αποτελούσε αναπόσπαστο συστατικό των Νέων Ελλήνων, ας το αφήσουμε γι άλλη φορά. Δεν είναι του παρόντος.
 Είπαμε λοιπόν, ότι τ' απόπλυμα που δημιουργήθηκε από τους Ξένους Δυνάστες μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, κάθε άλλο παρά ήτανε δυνατόν είτε αντικειμενικά είτε υποκειμενικά ν' αποτελέσει έστω και εν δυνάμει ελεύθερο, αυτοδύναμο, ή κυρίαρχο κράτος. Τώρα θα με αρωτήξετε και με το δίκηο σας, γιατί οι Ξένες Δυνάμεις, συνασπισμένες μάλιστα, εμπλακήκανε μέχρι και σε Ναυμαχία με τους Τούρκους, προκειμένου να το δημιουργήσουν, τόσο πολύ τους έκοφτε; Ναι τους έκοφτε γιά δυό βασικά λόγους. Όχι βέβαια ότι τους είχε πιάσει ο καημός για τη λευτεριά των ξεσηκωμένων Ραγιάδων. Σα “γατόνια” που ήσαντε είχανε μυριστεί την αρχή των “τριγμών” στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θέλανε ένα “προγεφύρωμα” στην περιοχή των Βαλκανίων για να μπορούν να κινάνε τα νήματα. Το αποκτήσανε και θα έπαιζε όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε πολύ σημαντικό ρόλο στα ιστορικά τεκταινόμενα της περιοχής. Με άλλα λόγια ήτανε το “ορεκτικό” γιά το κυρίως μενού που θα ακολουθούσε και που σαν κύριο πιάτο είχε τον όρο “Βαλκανιοποίηση” με όλα ότι αυτό εσήμαινε. Φυσικά οι λεγάμενοι είχανε και σφοδρές αντιθέσεις μεταξύ τους, εξ ου, και ο εσωτερικός αλληλοσπαραγμός των ντόπιων τσιρακιών τους, είτε προ είτε κ' μετά την Ανακήρυξη του “Ελληνικού” κράτους. Υπήρχε όμως κι ένας Δεύτερος λόγος μπροστά στον οποίο δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε με σεβασμό απέναντι στους κάθε λογής Φιλέλληνες από κάθε γωνιά της Ευρώπης και του Κόσμου όλου, που όρθωσαν το ανάστημα τους για να υπερασπιστούν τον Ελληνισμό και ότι αυτός εσήμαινε, αναγκάζοντας τρόπον τινά τους Κυβερνήτες τους, να του αναγνωρίσουνε το δικαίωμα της ύπαρξης μετά από 2600 χρόνια. Ας θυμηθούμε εδώ, έστω κι εκτός θέματος ότι η Πρώτη Χώρα που αναγνώρισε το νεοσύστατο “Ελληνικό” κράτος ήταν η Αϊτή. Ναι εκεί που ακόμα και σήμερα τρώνε κεφτέδες από λάσπη μπας και ξεγελάσουνε την πείνα τους. Κι έχει μια λάσπη εκεί να γλείφεις τα δάχτυλα σου....
 Τέλος πάντων. Πολλά λέμε, κι όλο γυρίζουμε γύρω γύρω από το θέμα. Ας πάμε λίγο παρακάτω. Θα μπορούσε κανείς να πει, ότι κατά τη διάρκεια της Ιστορικής περιόδου μέχρι και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καλύτερα μέχρι και την δεκαετία '40-'50, τρία σημαντικά ιστορικά γεγονότα επέδρασαν καταλυτικά στην εξέλιξη αυτού του περίεργου μορφώματος, δηλ. του “Ελληνικού” πάντα σε εισαγωγικά κράτους. Είπαμε ότι οι ξένοι δυνάστες και οι ντόπιοι Μεγαλοτσιφλικάδες, Δεσποτάδες, Χρυσοκάνθαροι,και Συντροφία, ως πιστοί εντολοδόχοι τους, κατείχαν την Εξουσία. Όμως σημαντικά Ιστορικά γεγονότα, τόσο σε παγκόσμιο όσο και σ' εσωτερικό επίπεδο, όπως ήδη προαναφέρθηκε, δεν μπορούσαν παρά να επηρεάσουν δραστικά την εξέλιξη του παραπάνω Μορφώματος.
 Λέω ν' αναφερθούμε στις εσωτερικές Ιστορικές εξελίξεις, κάνοντας παράλληλα όπου χρειάζεται αναφορά στις παγκόσμιες, που βέβαια εκείνη την εποχή ήτανε Κοσμογονικές και φυσικά επηρρέαζαν και το εσωτερικό μέτωπο. Θα είμαστε όσο περισσότερο δυνατόν επιγραμματικοί διότι όπως πλειστάκις ανεφέρθη άλλος είναι ο σκοπός αυτού του... άντε μη πω κειμένου.
 Ως πρώτο ιστορικό και καθοριστικό γεγονός για την μετέπειτα εξέλιξη, έστω και εν δυνάμει του “Ελληνικού” Κράτους, απετέλεσε το Στρατιωτικό Κίνημα του 1909. Ολόκληρο το προϋπάρξαν αποικιοκρατικό Καθεστώς τρόπον τινά κατελύθη, πετάχτηκε στα σκουπίδια. Οι Στρατιωτικοί φέρανε το Βενιζέλο από την Κρήτη ν' αναλάβει τις τύχες της Ελλάδας ως νέος και άφθαρτος πολιτικός, τα παλιά κόμματα καταργηθήκανε και το Πολιτειακό έλαβε μια κάποια ώθηση. Πρέπει ν' αναγνωρίσουμε ότι καθιερώθηκαν και μέσω του Νέου Συντάγματος, κάποια από τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και Ατομικές Ελευθερίες κ' εγγυήσεις για τον λαό στη βάση ακριβώς της Χάρτας των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Ρουσώ, και του άνεμου που έπνεε εκείνη την εποχή παγκοσμίως. Μπορούμε έτσι να πούμε ότι υπήρξε μια πρόοδος σημαντική έστω και λειψή στο Πολιτειακό, που όπως θα δούμε απετέλεσε ένα από τους παράγοντες που αντικειμενικά τουλάχιστον σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους, επέτρεπαν την Αυτονόμηση και Ανεξαρτητοποίηση του Κράτους, από τα δεσμά στις Μεγάλες Αποικιοκρατικές Δυνάμεις της εποχής. Το Παγκόσμιο βαθέως σημαίνον Ιστορικό κ' Οικονομικό Γεγονός που οπωσδήποτε επέβαλλε και τις εσωτερικές εξελίξεις ήτανε βεβαίως η μετεξέλιξη του μέχρι τότε Μονοπωλιακού Καπιταλισμού, στο τελικό του στάδιο στον Ιμπεριαλισμό. Αυτό σήμαινε μια σειρά μεταβολές και στο πολιτικό επίπεδο. Οι μέχρι τότε αποικιοκρατικές Δυνάμεις μετεξελίχθηκαν σε Ιμπεριαλιστικές. Δεν υπήρχε πλέον ανάγκη γεωγραφικής προσάρτησης των Αποικιών, υπεραρκούσε η Οικονομική εξάρτηση. Καινούρια κράτη άρχισαν σιγά σιγά ν' αναδύονται στον α' ή στον β΄ βαθμό βεβαίως εξαρτημένα από τους πρώην Αποικιοκράτες νεότευκτους αλλά κ' “ετοιμοθάνατους” σύμφωνα με το Δάσκαλο σύντροφο Λένιν Ιμπεριαλιστές. Επεβάλλετο λοιπόν αλλαγή και στο εσωτερικό Καθεστώς ώστε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Μπορεί κανείς ανεπηρέαστα να υποστηρίξει μάλιστα ότι οι Στρατιωτικοί που επέβαλλαν το Κίνημα τους το 1909 ήταν απείρως πιο ριζοσπαστικοί από το καθεστώς που επέβαλλε ο ξενόδουλος υποτακτικός Βενιζέλος στον οποίο παρέδωσαν την Εξουσία. Π.χ θέλανε να διώξουνε τους Γλύκξμπουργκ και γενικώς τη Δυναστεία. Ο ήδη από τότε ξεπουλημένος στον Ιμπεριαλισμό Βενιζέλος, το πρώτο που έκανε ήταν να έρθει σε Συμβιβασμό με το Αγγλόφιλο Παλάτι και τον Γεώργιο Γλύκξμπουργκ, μη χέσω και τους δυό τους, που τόσα δεινά επεφύλαξε για τον Ελληνισμό στη συνέχεια. Να φτύσω στσι τάφοι τω Βενιζέλω γιατί τσι ο ζιός ο Σοφοκλής δεν ήτονε καλύτερος, μπάρε μου, στο Ακρωτήρι τω Χανιώ και από καρδίας να ευχηθώ να ρθει μια μέρα που οι ίδιοι οι Κρητιτσοί θα τσι επετάξουνε στη Θάαλασσα.
 Εισερχόμαστε λοιπόν, μ' ένα ταρατατζούμ, στην Εποχή της Ιμπεριαλιστικής Εξάρτησης για τη χώρα που βέβαια συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αλλά που τόσο θόρυβο και συζήτηση έχει προκαλέσει και προκαλεί και επί του παρόντος χρόνου αλλά όχι μόνο. Τι να πω εγώ τώρα επί του θέματος; Ότι σήμερα δεν υπάρχει καμιά “Αριστερή” δύναμη έστω κι εντός εισαγωγικών ή κι εκτός βέβαια, που να μιλάει πλέον για Ιμπεριαλιστική Εξάρτηση; Ως διά μαγείας εξαφανίστηκε από τις Θέσεις και το Λεξιλόγιο όλων. Φαίνεται ότι μεταξύ άλλων σ΄ αυτή τη χώρα γίνονται και θαύματα, τόσο μάλιστα μεγάλης έντασης κι έκτασης που ο Ιμπεριαλισμός και η Εξάρτηση γενετικό υλικό αυτού του κράτους μια ωραία πρωία εξαφανίστηκαν και μην τα είδατε. Αλλά είπαμε δεν μπορούμε να μείνουμε και για πολύ σ' αυτά τα θέματα, που να πάρει. Άλλο είναι το Αντικείμενο μας. Και δεν είναι βέβαια ότι έχει προκαλέσει θόρυβο και συζήτηση, μικρό το κακό. Έχει προκαλέσει, ο Ιμπεριαλισμός ντε, μεγάλης ιστορικής σημασίας γεγονότα σε τούτη εδώ τη χώρα. Αλλά είπαμε, κάθε πράμμα στην ώρα του, κούφια να' 'τανε...
 Το δεύτερο μεγάλο και κομβικό γεγονός για την εξέλιξη τούτου του κράτους επαναλαμβάνω, έστω και εν δυνάμει, ήτανε οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του '12-'13. Διότι με την ενσωμάτωση της Μακεδονίας κυρίως, είχε προηγηθεί το 1881 και η Θεσσαλία, τμήματος της Ηπείρου, και νήσων του Βορείου Αιγαίου, η έκταση της χώρας περίπου διπλασιάστηκε και αυτό κυρίως εσήμαινε ότι εδαφικά πλέον μπορούσε ν' αποτελέσει εάν το κατόρθωνε τέλος πάντων, κυρίαρχο και ανεξάρτητο Κράτος. Αυτά και μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα περί τάχα μου “Ελληνικότητας” της Μακεδονίας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και “απελευθέρωσης” της είναι επιεικώς μπούρδες. Οι “Παύλοι Μελάδες” και οι “Μακεδονικοί Αγώνες” από τη μία όπως και οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες από την άλλη, και φυσικά οι Τούρκοι μέχρι τότε κατέχοντες την, όπως κι ο “Ελληνικός” Στρατός που τάχα μου πρόλαβε στην κούρσα τον Βουλγάρικο και κατέλαβε πρώτος την Θεσσαλονίκη δεν ήτανε τίποτ' άλλο παρά πιόνια στα χέρια των διάφορων Ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων που είχανε αρχίσει στα Βαλκάνια ένα χοντρό παιγνίδι, με τις αντιθέσεις τους φυσικά κ.ο.κ. Η δήθεν Ελληνική τότε Θεσσαλονίκη ως γνωστόν εκατοικείτο κατά συντριπτική πλειοψηφία από Σερφαδίτες Εβραίους που είχαν, όσοι τα κατάφεραν και τό 'σκασαν από τα πογκρόμ τότε κυρίως στην Ιβηρική, κι από τις πυρές της Λισσαβώνας που εδιατηρούντο επί δεκαπενθήμερα από τις σάρκες τους, εγκατασταθεί στην πολύ όπως είπαμε πιο ανεκτική στα θρησκευτικά ζητήματα Οθωμανική Αυτοκρατορία, και επομένως και στη Θεσσαλονίκη. Στο Κέντρο της μάλιστα. Από το οποίο απομακρύνθηκαν βίαια από την κατά πολλούς τουλάχιστον ύποπτη πυρκαϊά του 1917.
 Και το τρίτο βέβαια καθοριστικό Ιστορικό γεγονός ήτανε η λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή. Γράφω λεγομένη, όχι βέβαια γιατί δεν ήτανε καταστροφή έτσι όπως έγινε, αλλά για ποιούς; Φυσικά για τους ιδιαίτερα πολυπληθείς Ελληνικούς Πληθυσμούς της Μικράς Ασίας που κυριολεκτικά ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους κι όσοι γλύτωσαν από το μαχαίρι των Τούρκων του Κεμάλ πλέον, εκεί στους “διάφορους συνωστισμούς” μεταξύ των οποίων και της Σμύρνης, και βέβαια κατόπιν της Συνθήκης της Λωζάννης κατέφυγαν κατά εκατομμύρια ως πρόσφυγες στην “Παλιά “ και μοναδική θα έλεγα Ελλάδα. Πριν πάμε παρακάτω να ξεκαθαρίσουμε ότι η λεγόμενη “Μικρασιατική Εκστρατεία” δεν ήτανε τίποτ', άλλο από μια Ιμπεριαλιστική Επέμβαση των Αγγλογάλλων, που θέλανε να ελέγξουνε την κατάσταση εν όψει της κατάρρευσης οριστικής πλέον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της διαφαινόμενης επικράτησης του Κεμάλ που βέβαια αρχικά δεν ξέρανε κιόλας τι καπνό φουμάριζε.
 Απλά αντί να στείλουνε τα δικά τους παιδιά να πα να σκοτωθούνε, βρήκανε και στείλανε τον Ελληνικό Στρατό και γενικά την Ελλάδα, πειθήνιο όργανο τους ανεξάρτητα με το ποιός βρισκότανε στην Κυβέρνηση, και τους τάχα μου “Εθνικούς Διχασμούς” οι οποίοι δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά λυσσασμένες ενίοτε αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα της κρατούσας ξενόδουλης Μεγαλοαστικής Κλίκας, θα λέγαμε, ούτε καν Τάξη δεν μπορούμε κατ' ουσία να την χαρακτηρίσουμε και ελπίζω ότι στη συνέχεια θα γίνει καθαρό το γιατί, και των εκάστοτε Αφεντικών τους. Ανεξαρτήτως βεβαίως του γεγονότος ότι κατέχοντας τα όποια Μέσα Ενημέρωσης και προπαγάνδας παρέσερναν και λαϊκά Στρώματα με το ένα μέρος ή με το άλλο. Αλλά σιγά μην είχε κανένα συμφέρον ο λαός από τους Φιλοβασιλικούς ή Βενιζελικούς π.χ μη χέσω. Η μόνη πραγματικά εθνική και φιλολαϊκή στάση κ' Θέση ήτανε αυτή του τότε νεοιδρυμένου ΣΕΚΕ μετέπειτα ΚΚΕ που ξεκάθαρα καλούσε τους Έλληνες Φαντάρους να λιποτακτήσουνε και να φύγουνε με οποιοδήποτε μέσο κ' τρόπο από το μέτωπο, καταγγέλλοντας τον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στον οποίο είχε εμπλακεί η ξενόδουλη Μεγαλοαστική Τάξη ανεξαρτήτως των αντιθέσεων μεταξύ των διαφόρων μερίδων της. Φυσικά και η τότε νεαρά Σοβιετική Ένωση που πάλευε με νύχια και με δόντια ενάντια στις από πολλές μεριές Ιμπεριαλιστικές Επεμβάσεις πήρε χωρίς δισταγμό Θέση ενάντια στην επίθεση των Ιμπεριαλιστών στα νότια σύνορα της δηλ. στο “Μαλακό της” Υπογάστριο. Από τη στιγμή όμως που οι Ιμπεριαλιστές τα βρήκανε με τον Κεμάλ δώσανε εντολή στο “Στρατό τους” που είχε για περίπου ένα χρόνο τελματωθεί μπροστά στο Σαγγάριο, περιμένοντας τις εξελίξεις, ν' αποχωρήσει. Και πράγματι αποχώρησε χωρίς ουσιαστικά να δώσει μάχη. Γειά σας και αντίο. Και ενώ, οι μεν φαντάροι παίρνανε των ομματιών τους και βάζανε τα ποδάρια τους στον ώμο και επιστρέφανε σε γενικές γραμμές ανενόχλητοι έστω και πεινασμένοι κι εξαθλιωμένοι στην “Πατρίδα” αυτοί που την πληρώσανε κ' με βαρύ φόρο αίματος κ' με ξεριζωμό από τις Εστίες τους ήτανε οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Νομίζω ότι πρέπει να πούμε ότι κ' οι ίδιοι εξ αρχής δεν είχανε δει με καλό μάτι αυτή την επέμβαση των Ιμπεριαλιστών. Όχι βέβαια από Προλεταριακό Διεθνισμό, ευημερούντες οικονομικά ήτανε στην πλειοψηφία τους, για αυτό άλλωστε και το μένος των Τούρκων που ήτανε εμφανώς υποδεέστεροι τους οικονομικά, αλλά γιατί διαισθανόντουσαν ότι αυτοί θα την πλήρωναν τελικά το μάρμαρο της Ιμπεριαλιστικής Επιδρομής. Όπως κι έγινε.
 Πάλι ξεφύγαμε κατά τι από το κυρίως θέμα μας που είναι βέβαια η επίδραση του μαζικού ερχομού των Μικρασιατών κ' Ποντίων στην Παλιά Ελλάδα, αλλά τι να κάνουμε που τα θέματα αυτά είναι συνεπλεγμένα και πολυσύνθετα. Μ' άλλα λόγια είναι να μη μπλέξεις. Άμα μπλέξεις άντε να ξεμπλέξεις. Τι τα 'θελα κι εγώ; αυτό αναρωτιέμαι μερικές φορές. Τέλος πάντων. Όπως είναι γνωστό η “Μικρασιατική Καταστροφή” στην ουσία ωφέλησε το “Ελληνικό” Κράτος πληθυσμιακά αυτή τη φορά. Δηλ. οι άδειες από Ελληνικό στοιχείο Περιοχές κυρίως της Μακεδονίας αποκτήσανε Ελληνικό πληθυσμό. Μπορούμε να πούμε δηλ. ότι η Μακεδονία ναι μετά την ανταλλαγή πληθυσμών με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, έγινε και είναι πια Ελληνική. Αυτό το τονίζω γιατί θ' αναφερθούμε και στη συνέχεια στο θέμα. Και είπαμε ότι εδώ θα τα πούμε όλα και σ' όποιον αρέσει. Έχουμε ράμματα και γι' άλλων τη γούνα αλλά τι να κάνουμε πια; κάθε πράμμα στον καιρό του. Επομένως μια τρίτη απαραίτητη συνθήκη που έπρεπε να ικανοποιηθεί για να είναι δυνατή τουλάχιστον αντικειμενικά η Χειραφέτηση της Ελλάδας από τον ξένο παράγοντα δηλ η πληθυσμιακή Ομογενοποίηση επετεύχθη χάριν της Μικρασιατικής Καταστροφής που πιθανότατα αν είχε πραγματοποιηθεί με διαφορετικό τρόπο, όχι η καταστροφή αλλά η πληθυσμιακή ενίσχυση, να ήτανε κι απαραίτητη. Αυτό τουλάχιστον κατά το Μπαρμπαγιάννη είχε γίνει ήδη αντιληπτό προ 2700 πλέον περίπου ετών από την Αθηναϊκή Πολιτεία λίγο πριν από την κατάλυση της από το Μ. Αλέξαντρο, δηλ η πληθυσμιακή ένδεια στην Παλιά Ελλάδα, είχε θέσει στα σχέδια των Αθηναίων την κατάργηση των Αποικιών και την επαναφορά του πληθυσμού τους στα πάτρια εδάφη. Εν συμπεράσματι μέχρι τούδε, μπορούμε να πούμε ότι εν τω ιστορικώ γίγνεσθαι οι Αντικειμενικοί Όροι για την χειραφέτηση και την πραγματική Απελευθέρωση από τον ξένο ζυγό υλοποιήθηκαν. Αυτό που δεν επετεύχθη με αποτέλεσμα να μένουμε ακόμη κ σήμερα εξαρτημένοι από τον Ιμπεριαλισμό, και θα δούμε στη συνέχεια το γιατί και το πως ήταν οι Υποκειμενικές προϋποθέσεις αυτού του εγχειρήματος δηλ με αλλά λόγια οι δυνατότητες του Κινήματος για την επίτευξη ή μη του παραπάνω μεγαλεπίβολου Στόχου.
 Πριν προχωρήσουμε όμως παρακάτω δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στις παγκόσμιες Κοσμογονικές Ιστορικές εξελίξεις της εποχής έστω και επί τροχάδην γιατί αν μη τι άλλο δεν γινότανε παρά να επηρεάζουνε καιρίως κ' τον Ελληνισμό. Ας ορίσουμε σαν αφετηρία της συνοπτικής Ιστορικής μας αναδρομής, την Γαλλική Επανάσταση, τον Ρουσσώ, την Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ήταν σημαντικότατες στιγμές για την εξέλιξη της ανθρωπότητας γιατί τουλάχιστον σ' αυτό το κομμάτι που και σήμερα ονομάζουμε Δυτικό Κόσμο, κατελύθη, έστω και μόνο συμβολικά, η Απολυταρχία, οι ελέω Θεού Ηγεμόνες που ορίζανε απολύτως κατά τις διαθέσεις τους την τύχη των υπηκόων τους. Υπήρξανε Νόμοι που ισχύανε για όλους και που δίνανε για πρώτη φορά εγγυήσεις και ατομικά Δικαιώματα. Με λίγα λόγια όλα αυτά αποτελούν σημείο τομής και το πέρασμα σε μια νέα ανώτερη Εποχή για την Ανθρωπότητα, έστω στη Δύση. Παράλληλα επικρατεί ο Επιστημονικός Ορθολογισμός και παραμερίζονται σε μεγάλο βαθμό Θρησκευτικές και Μεταφυσικές ερμηνείες του Σύμπαντος Κόσμου. Η Γαλλική Επανάσταση μάλιστα γελοιοποιεί τη θρησκεία δένοντας άγια δισκοπότηρα στις ουρές των γα'ι'δάρων να τα σέρνουνε στα σοκκάκια, γκλιν-γκλαν, και καλά κάνει, εδώ που τα λέμε, κι αλλάζοντας το ημερολόγιο, έτσι που να μην έχει σχέση με τη Θρησκεία. Γεννιούνται η Βιομηχανία, -Βλ, Βιομηχανική Επανάσταση- η Τεχνολογία, δίνεται το έναυσμα για εκρηκτική οικονομική Ανάπτυξη. Ο Κόσμος περνάει από τη Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό. Όλα τα παραπάνω βέβαια αποτελούν επιτεύγματα, κατακτήσεις και παραχωρήσεις της Αστικής Τάξης κατά τη διάρκεια της επαναστατικής της ιστορικής φάσης. Πολλά από αυτά τα πήρε κατ' ουσίαν πίσω, και έκανε και πολλούς συμβιβασμούς και με τον Κλήρο και με τους γαιοκτήμονες, στη συνέχεια όταν πια πέρασε στην εξουσιαστική της φάση, και στη διατήρηση κι επαύξηση των κεκτημένων. Όμως κάποια πράγματα μείνανε, από τις παρακαταθήκες της, τόσο σημαντικά που να δικαιολογούν το άνοιγμα για την Ανθρωπότητα μιας καινούριας προχωρημένης Ιστορικής φάσης Εξέλιξης, ιδιαίτερα στον τομέα που ονομάζουμε Νομικό Πολιτισμό, σε σχέση με το παρελθόν. Σ' αυτό το σημείο δεν μπορώ ν' αποφύγω τον πειρασμό να πω, ότι καθ' όλη τη διάρκεια της Απολυταρχίας και των “ελέω Θεού” Εξουσιών, σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη του εκάστοτε γνωστού Κόσμου, μοναδική Εξαίρεση απετέλεσε ο Ελληνισμός. Μπάααα... θα μου πείτε τώρα, έγινες κι Εθνικιστής; Όχι. Διεθνιστής ήμουνα κι είμαι διαπιστώνοντας τα παραπάνω. Γιατί ο Ελληνισμός εξ αντικειμένου αποτελούσε ένα φάρο ελπίδας και διεξόδου, για τους σκλάβους όλου του κόσμου, ως προς τις ιδέες και τον τρόπο ζωής, την Κοσμοθεωρία του γενικότερα, εννοώ. Έστω των ελευθέρων πολιτών. Ασχέτως αν τα Ελληνικά Πόλεις Κράτη υπήρξανε κατά την διάρκεια της Δουλοκτητικής Περιόδου. Στο επίπεδο των ιδεών αποτελούσε μια εφαρμοσμένη στην πράξη, έστω προσώρας μόνο, για όλους τους Ελεύθερους Πολίτες, Κοσμοθεωρία κ' Πολιτεία Ισότητας. Κάντε απλά μια σύγκριση μ' όλα τα υπόλοιπα Δουλοκτητικά καθεστώτα της Εποχής. Κλειστά απομονωμένα Ιερατεία κατείχανε την απόλυτη εξουσία απέναντι είτε σ' “Ελεύθερους” είτε σε Δούλους. Αυτού του είδους το Καθεστώς Κυριαρχίας χρειαζόντουσαν οι κυρίαρχες τάξεις και Σέχτες να επιβάλλουν για το μέλλον. Γιαυτό κι ο Ελληνισμός έγινε και στόχος τόσο απηνούς Διωγμού όλες αυτές τις χιλιετίες. Και μιάς και φτάσαμε μέχρις εδώ, απλά επίσης ν' αναφέρουμε ότι το κυριότερο εργαλείο με το οποίο χτυπήθηκε αλύπητα ο Ελληνισμός ήταν η λεγόμενη Χριστιανική Θρησκεία. Δημιούργημα των Σιωνιστών αρχικά, απευθυνόμενο προς τους “Ελάσσονες Αδελφούς”, εργαλείο των Ρωμαίων σε πρώτη φάση, και όλων όσων θέλανε να κυριαρχήσουν και να κατασπαράξουν ανθρώπους και λαούς σε χώρες και Ηπείρους, στη συνέχεια. Τέλος πάντων, αυτά τα θέματα είναι πολλά και πολύπλοκα, απαιτούν πιο εκτεταμένη ανάλυση. Έλα όμως που το κύριο αντικείμενο αυτού του γραπτού είναι άλλο όπως έχω πει και παραπάνω. Άντε να δούμε εδώ στο Λαβύρινθο που μπλέξαμε αν θα βρούμε τελικά καμιά άκρη. Για να διούμε θα βρεθεί κά 'νας μίτος καμιάς Αριάδνης; Αν κι εδώ που τα λέμε, εγώ, αν ήμουνα Θησέας θα προτιμούσα τη κρητιτσιά μυτούλα τση, μέσα σ' ούλα τα καλούδια του Λαβύρινθου. Κι ας μην έβγαινα δα ποτές από τσει. Ετσά θα εγλίτωνενε τσι ο πατέρας μου ο Αίγιστος ο φουκαράς. Όποιος/α ενδιαφέρεται για περισσότερες λεπτομέρειες για τα παραπάνω μπορεί ν' ανατρέξει στο Γιαροσλάβσκι. Δυστυχώς εδώ δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο. Μόνο ένα τελευταίο που προκύπτει σαφώς από τα παραπάνω. Το Ιδεολόγημα περί Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού είναι επιεικώς φαιδρό. Δυό Κοσμοθεωρίες διαμετρικά αντίθετες εκ των οποίων η μία κυριολεκτικά μακέλεψε την άλλη δεν μπορούν να συντεθούν παρά μόνο στα μυαλά εκείνων που θέλουν να κυριαρχήσουν πάνω στους άλλους. Ως εδώ όμως και μη παρέκει επί του θέματος΄. Θα είχαμε πολλά να πούμε, ότι π.χ Χριστιανισμός και Πορνογραφία είναι οι δύο όψεις του αυτού κ ιδίου νομίσματος αλλά... Κλείνοντας το συγκεκριμένο κομμάτι περί της “Αστικής Κοσμογονίας” αλλά και περί του Ελληνισμού που όπως θα δούμε και παρακάτω αποδεικνύεται “Πανταχού Παρών”, και μάλιστα σε ακόμα πιο προχωρημένες καταστάσεις, να πω ένα τελευταίο: Πως η μεγαλύτερη κοτσάνα είναι αυτό που λέγεται όχι μόνο στην Ελλάδα, ομολογουμένως, ότι τάχα μου ο Ελληνισμός είναι ο “γεννήτορας” του Δυτικού Πολιτισμού. Τίποτα το ανακριβέστερο. Είναι δυό διαμετρικά αντίθετοι Κόσμοι και Ιδεολογίες. Ασχέτως αν ο ένας έχει πάρει από τον άλλο κάποια δανεικά για πρόσκαιρες εξυπηρετήσεις. Ουφ....
 Εκεί όμως που η “Αστική Κοσμογονία” συνεισέφερε ακόμα περισσότερα, είναι ακριβώς το γεγονός ότι απετέλεσε την Βάση του Μαρξισμού. Δηλ της πρώτης και μοναδικής ιστορικά Κοσμοθεωρίας, που επεξεργάσθηκε ένα Σχέδιο, πραγματοποιήσιμο, και όχι Ουτοπικό, για την κατάκτηση της Ισότητας μεταξύ των ανθρώπων με την κατάργηση της Εκμετάλλευσης Ανθρώπου από άνθρωπο. Οι σύντροφοι Αναρχικοί ας με συγχωρέσουν για το “μοναδικής”, αλλά μια και στην ουσία ζητάμε τα ίδια πράγματα, μας θέτω αμφότερους στο ίδιο μετερίζι, δεν είναι ο χώρος για ν' αναλύσουμε τις διαφορές μας τούτος εδώ. Εγώ πάντως αναγνωρίζω ότι έχει κι ο Παππούς Κάρολος τις ευθύνες του γιατί χωρίσαμε τα τσανάκια μας ήδη από την πρώτη Διεθνή. Έχουνε κι οι δικοί μας οι “Πρωτόπλαστοι” τις Αμαρτίες τους. Αλλά τι να πρωτοπούμε; Τα θέματα πετάγονται μπροστά μας απροσκάλεστα. Αυτά δεν είναι της ώρας. Πάμε παρακάτω. Ο Σύντροφος Μαρξ λοιπόν είναι ο πρώτος και μοναδικός Φιλόσοφος που έθεσε σα ζητούμενο όχι απλά την ερμηνεία του Κόσμου αλλά κ' την Αλλαγή του. Τώρα βέβαια να μπω πάλι στο πειρασμό να πω ότι κι εδώ οι Έλληνες κάτω απ' όποια πέτρα κι αν σήκωνες, ήτανε παρόντες; Δεν μπορεί ο Μαρξ να μην είχε διαβάσει τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη, που στην ουσία τι είναι; Η επιτομή του Μαρξισμού τρεις περίπου χιλιετίες πριν από τον Μαρξ. Να μην είχε μελετήσει σαν καλός μαθητής το Δημόκριτο κ' τον Ηράκλειτο για το Διαλεκτικό Υλισμό του, ή τον Επίκουρο κ' το Θουκυδίδη όπως είπαμε, για τον Ιστορικό. Όπως άλλωστε είναι γνωστό και προκύπτει από τα ίδια τα γραπτά του, το Πολίτευμα πάνω στο οποίο ήθελε να βασίσει την δική του μορφή Πολιτεύματος δεν ήταν άλλο από την Αθηναϊκή Δημοκρατία, με ελευθέρους όλους τους πολίτες φυσικά. Άντε πάλι με τους Έλληνες. Ε τι να σας κάνω 'γω που έχουν παντού χωμένη την ουρά τους. Ακόμα και για πιο προχωρημένα πράγματα από τα “Αστικά” όπως λέγαμε και παραπάνω. Βέβαια κ' επειδή τίποτα δεν προκύπτει από Παρθενογέννεση, βασίστηκε στον ορθό λόγο και γενικά για να μη μακρυγορούμε για γνωστά πράγματα σε όλες τις Αστικές κατακτήσεις που προαναφέραμε. Με δυό λόγια, και το αναφέρω ιδιαιτέρως γιατί έχει τη σημασία του όπως θα δούμε παρακάτω βασίστηκε στον Καπιταλισμό κ' την Οικονομική του Βάση. Με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο γεννήθηκε ο Κομμουνισμός, μάλλον αναγεννήθηκε για να κυριολεκτούμε, διότι ως γνωστόν προ του “Πολιτισμού” προϋπήρξε ο “πρωτόγονος Κομμουνισμός”. Ιστορική στιγμή απίστευτης σημασίας για όλη την Ανθρωπότητα. Ο δρόμος για την Απελευθέρωση της, γινότανε γνωστός και βατός. Ασχέτως με τις δυσκολίες.. Επαναστατικός ενθουσιασμός, φούντωμα, κ' κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Η Κομμούνα του Παρισιού, πρώτη Ιστορικά, κατάκτηση της Εξουσίας από το Προλεταριάτο, από της Γης τους Κολασμένους, κι Εξάσκηση της στην πράξη, έστω και για λίγες μέρες πριν καταπνιγεί από τους ...Πρώσσους. Επαναστατικά Κινήματα και Κομμουνιστικά Κόμματα παντού. Μην τ' αναφέρουμε τώρα ένα ένα. Ο Μαρξ το είχε πει και το ήξερε. Η Επανάσταση θα μπορούσε να επιτύχει στους στόχους της, αν επικρατούσε σε μιά από τις Καπιταλιστικά Ανεπτυγμένες χώρες του “Κέντρου”, του Ιμπεριαλιστικού πυρήνα μ' άλλα λόγια. Δυστυχώς για λόγους που δεν είναι του παρόντος δεν επικράτησε εκεί αλλά σε μιά περιφερειακή Μισοφεουδαρχική χώρα. Στη Ρωσία. Με την καθοδήγηση των Μπολσεβίκων που κι αυτοί “σουρθήκανε” από ένα δασύτριχο σωματώδη κοκκινοτρίχη Προλετάριο, σε δεύτερη ψηφοφορία κάποιου από τα Σοβιέτ και ψηφίσανε υπέρ της Εξέγερσης, και της μεταβίβασης όλης της Εξουσίας στα Σοβιέτ. Που τους είπε “Εμείς θα ξεσηκωθούμε και θα πάρουμε την Εξουσία. Εσείς άμα θέλετε ερχόσαστε μαζί μας. Αλλιώς καθίστε σπίτια σας.” Έτσι ο Σύντροφος Λένιν μπόρεσε σε δεύτερη ψηφοφορία να κάμψει την αντίσταση των Ζηνόβιεφ κ' Κάμενεφ που είχαν υποχρεώσει σε πρώτη ψηφοφορία του Μπολσεβίκους να ταχθούν κατά της άμεσης Εξέγερσης. Όλ' αυτά κατά το Τζακ Ρηντ που ήταν κι αυτόπτης μάρτυρας. Από την πρώτη στιγμή της κατάληψης της Εξουσίας, από τα Σοβιέτ ο Λένιν το ξεκαθάρισε. “ Η Επανάσταση μας θα μπορεί να επικρατήσει μόνο αν σε σύντομο χρόνο νικήσει η Προλεταριακή Επανάσταση σε κάποια από τις Καπιταλιστικά Αναπτυγμένες χώρες του Ιμπεριαλιστικού πυρήνα,” που όπως είπαμε εκείνη τη περίοδο βρισκόντουσαν σ' Επαναστατικό αναβρασμό. “Μπορούμε ν' αντέξουμε μέχρι τότε αν αυτό γίνει σχετικά σύντομα. Πρέπει να βοηθήσουμε κι εμείς σ΄ αυτή την κατεύθυνση.” Όχι βέβαια “εξάγοντας” την Επανάσταση. Και τα λέμε αυτά για να ξεκαθαρίσουμε μιά και καλή την θέση του Λένιν που βεβαίως δεν διέφερε σε τίποτα απ' όσα υποστήριζε ο Μαρξ επί του θέματος, τα οποία μόλις προαναφέραμε. Κι αυτό γιατί πολύς “κουρνιαχτός” έχει πέσει πάνω στο θέμα της δυνατότητας ή μη “του χτισίματος του Σοσιαλισμού σε μία και μόνη Χώρα, όπως θα δούμε στη συνέχεια ίσως...
 Η Μεγάλη Προλεταριακή Οκτωβριανή Επανάσταση λοιπόν σε μια πρώτη φάση θριαμβεύει, γίνεται Σύμβολο Όραμα κι Ελπίδα για τους καταπιεσμένους απανταχού της Γης, αλλά ακριβώς γι' αυτό και φόβητρο κι εφιάλτης για τους καταπιεστές, που βλέπανε ότι πλέον υπήρχε “ορατός” κίνδυνος να χάσουνε την κουτάλα. Οι Ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις επιτίθενται από τρία Μέτωπα, σε συνεργασία με τον “Εσωτερικό Εχθρό” τους Λευκορώσσους, ενάντια στη νεοσύστατη Σοβιετική Δημοκρατία. Από Ανατολικά οι Αυστροουγγαρέζοι , από Δυτικά οι Πρωσσογερμανοί, κι από Νότια, από την Χερσόνησο της Κριμαίας οι Αγγλογάλλοι έχοντας βέβαια μαζί τους και τους γνωστούς κολαούζους τους, τους Έλληνες. Το Χάος του πολέμου με τους Ιμπεριαλιστές και τους Λευκορώσσους επικρατεί περίπου μέχρι το 1924. Οι ηρωικοί Σοβιετικοί Ναύτες και Στρατιώτες, που πια πολεμάνε για τη Δική τους Υπόθεση καταφέρνουνε σιγά σιγά να επικρατήσουν στα πολεμικά Μέτωπα επιτελώντας απίστευτες πολεμικές Επιχειρήσεις και Κατορθώματα εφάμιλλα κ' των πιο Ιστορικών κι Ηρωικών στιγμών ολόκληρης της πολεμικής Ιστορίας της Ανθρωπότητας. Θ' αναφέρω ενδεικτικά το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που έχει υποβαθμιστεί για ευνόητους λόγους κι από τις δύο εμπόλεμες πλευρές. Η τότε ακόμα Πρωτεύουσα, η Πετρούπολη, κινδύνεψε σημαντικά πριν κιόλας από το 1919, και τα γνωστά γεγονότα της Κροστάνδης, να πέσει στα χέρια των Ιμπεριαλιστών, που την πολιορκούσανε στενά από τη μιά οι Αυστροουγγαρέζοι κι από την άλλη οι Πρωσσογερμανοί όπως είπαμε. Και βέβαια αν έπεφτε πάπαλα, τέρμα και τελειώσαμε παν τα παραμύθια και τα όνειρα. Ποιοι τη σώσανε και πως; Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο οι Ναύτες της Κροστάνδης που ανέβηκαν με τα πλοία του στόλου, δηλ πλοία ανοιχτής Θάλασσας βέβαια, τον ποταμό, ναι τον ποταμό Νέβα, κι επιτεθήκανε αιφνιδιαστικά και κατετρόπωσαν τους Ιμπεριαλιστικούς Στρατούς, που δεν τους περιμένανε από κει που ήρθαν, βέβαια με τίποτα. Και τους στείλανε στον αγύριστο σώζοντας την Πετρούπολη, αλλά κυρίως την Επανάσταση.
 Τελικά λοιπόν, όσον αφορά τουλάχιστον το πολεμικό σκέλος οι Σοβιετικές Δυνάμεις νίκησαν, ξωπέταξαν τους Ιμπεριαλιστές και θα μπορούσε κανείς να πει, αν η Ιστορία ακολουθούσε ευθύγραμμες διαδρομές, ότι οι νικητές πλέον θα μπορούσανε ανενόχλητοι, να ξεκινήσουν το χτίσιμο μιας Κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση. Αμ δε. Έστω και άκοντες, έστω και ως παρενέργεια, οι Ιμπεριαλιστές δεν είχανε πει τον τελευταίο λόγο. Οι τόσο μακροχρόνιες πολεμικές επιχειρήσεις επέφεραν απίστευτης έκτασης δεινά για το νεοσύστατο Σοβιετικό Κράτος, τόσο στη Διάρθρωση όσο και στην Επιβίωση του.
 Για να τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, και πιο αναλυτικά γιατί αυτό το σημείο είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, όχι για τούτο το γραφτό, σιγά τα ωά, αλλά για την ίδια την ιστορία, και τους “κολασμένους” τούτης της Γης που οι ελπίδες και τα όνειρα τους γινήκανε μονομιάς συντρίμμια, κι εφιάλτες. Πρέπει να πούμε ότι ο Λένιν, εξ αντικειμένου και απέναντι σε τόσους εχθρούς υπονομευτές και γενικά σ΄ ένα εχθρικό και απειλητικό παγκόσμιο περιβάλλον, με δεδομένη την επικράτηση της Επανάστασης σε μιά χώρα της Περιφέρειας με απέναντι της τις χώρες του Ιμπεριαλιστικού πυρήνα, είχε επεξεργασθεί ως Πολίτευμα την Δικτατορία του Προλεταριάτου, που θα ήταν η Δικτατορία των Πολλών πάνω στους Λίγους, κι αυτό τα λέει όλα, κι ιδιαίτερα απέναντι στις λεγόμενες Δυτικές Δημοκρατίες του κόλου, που δεν είν' στην ουσία τίποτ' άλλο από Δικτατορίες των Λίγων πάνω στους πολλούς. Η Δικτατορία του Προλεταριάτου θα βασιζότανε πάνω στο Κόμμα Νέου Τύπου, που θα αποτελούσε την καθοδηγητική της δύναμη και στο οποίο θα μετείχαν τα πλέον δραστήρια και πρωτοπόρα στελέχη και μέλη της Εργατικής Τάξης και της Αγροτιάς, χωρίς κανένα περιορισμό άλλου τύπου. Το Κόμμα Νέου Τύπου τώρα, όπως και το Κράτος βέβαια θα λειτουργούσε με βάση τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό που αν εφαρμοστεί σωστά και όπως πρέπει είναι, τουλάχιστον θεωρητικά γιατί στην πράξη, πολύ δυστυχώς, δεν εφαρμόστηκε ποτέ, το Δημοκρατικότερο δυνατόν Σύστημα υπό τις παρούσες συνθήκες.
 Όλ' αυτά όμως για να εφαρμοστούνε και να λειτουργήσουνε στην πράξη χρειάζονται μια περίοδο σχετικής ηρεμίας, και ας το πούμε ομαλότητας ώστε να αποκτήσουν οι ίδιες οι μάζες συνείδηση, και να επιβάλλουν σε πρώτο πρόσωπο τις Δημοκρατικές διαδικασίες. Να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη συμμετοχής στις αποφάσεις και της ανάληψης πρωτοβουλιών “από τα κάτω” από τους ίδιους κι όχι “δι' αντιπροσώπων”, και να εκλεγούν όργανα, όργανα μάλιστα ανακλητά, σε μια τόσο αχανή γεωγραφικά χώρα και σε τόσο πολλά επίπεδα. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει σε συνθήκες πολέμου, με τους Προλετάριους, με τις Μάζες των απλών ανθρώπων να δίνουν, στην πρώτη γραμμή άλλου είδους κρισιμότατες μάχες με τ' όπλο στο χέρι για την υπεράσπιση της πραγματικά αληθινής τους Πατρίδας τούτη τη φορά, της Πατρίδας όλων των κολασμένων όπου Γης. Δεν μπορούσαν να συμμετέχουν συγχρόνως σε απειράριθμες συνελεύσεις και συμμαζώξεις....Αποτέλεσμα, διορισμένα προσωρινά, στελέχη σε διάφορα όργανα, ή κι εκλεγμένα μιά φορά κι ουδέποτε επανεκλεγμένα, ακριβώς λόγω των συνθηκών του πολέμου, όπως είπαμε, παραμένανε επ' αόριστον στις καρέκλες τους κι αντικειμενικά, δημιουργούσανε σχέσεις κι επαφές, δίκτυα εξουσίας σε κάθε επίπεδο, κι εδραιωνόντουσαν πλέον σα καινούρια μόνιμα ηγετικά στελέχη, και κλίκες, που αποτελούσαν την νέα Αστική Τάξη, εν τω γεννάσθαι, την αποκληθείσα και Νομενκλατούρα. Πέρα απ' αυτό. Στο Στρατό ανατράπηκαν εκ των πραγμάτων όλες οι επαναστατικές κατακτήσεις για διαφορετική διάρθρωση, κατάργηση των βαθμών της Ιεραρχίας, και διοίκηση των μονάδων από εκλεγμένα στρατιωτικά Συμβούλια. Μ' άλλα λόγια ο Κόκκινος Στρατός έγινε και πάλι “Μαύρος” σαν όλους τους άλλους. Ο Λένιν αναγκάστηκε να επαναφέρει τσαρικούς Αξιωματικούς, γιατί φυσικά η Επανάσταση δεν προλάβαινε, και ο πόλεμος την εμπόδιζε, να δημιουργήσει, τα δικά της εμπειροπόλεμα στελέχη.
 Παραπέρα, οι Αγρότες είναι αναγκασμένοι να πα να πολεμήσουνε για να υπερασπιστούν την Επανάσταση τους, αποτέλεσμα, πτώση της Αγροτικής παραγωγής, γιατί βέβαια δεν υπήρχανε χέρια να καλλιεργήσουνε τη Γη. Άρα σοβαρότατα προβλήματα επισιτισμού. Πείνα και Λιμός. Έλλειψη εργατικών χεριών στα εργοστάσια, προβλήματα στις μεταφορές, κι έλλειψη πρώτων υλών. Μ' άλλα λόγια το “έλα να δεις” λόγω του πολέμου των Ιμπεριαλιστών. Για ν' τ' αντιμετωπίσει όλ' αυτά ο Λένιν εφαρμόζει την Νέα Οικονομική Πολιτική, δίνει το δικαίωμα σε μικρούς παραγωγούς να έχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις, Έστω και κατ' ανάγκη επανεισάγει τον Καπιταλισμό, “από την πίσω πόρτα”. Άλλος ένας πυρήνας της νέας Αστικής Τάξης δημιουργείται. Η παλινόρθωση έρχεται με μεγάλα βήματα. Είναι θέμα χρόνου και η τυπική επικράτηση της. Με άλλο μανδύα με άλλα ρούχα βέβαια σε σχέση με το παρελθόν, αυτό που μετράει όμως είναι η ουσία κι όχι οι τύποι. Παρ' όλα αυτά ο Λένιν, παρότι ήδη σοβαρά καταβεβλημένος από την Άνοια, με όσες διανοητικές δυνάμεις του απόμεναν, προσπάθησε να υπερασπιστεί την Επανάσταση, και τις αρχές της Δημοκρατικής συγκρότησης της Κοινωνίας του Κόμματος και του Κράτους, την στην ουσία της εφαρμογή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, στον τελευταίο του λόγο στο 11ο Συνέδριο των Μπολσεβίκων το 1922. Άπ' ότι φαίνεται όμως ήτανε ήδη πολύ αργά, και ο μεν Λένιν θα πεθάνει με Άνοια δύο χρόνια αργότερα το 1924, ο δε Ιμπεριαλισμός θα πετύχει, έστω και ως παρενέργεια του πολέμου, που ο ίδιος προκάλεσε, τους σκοπούς του που δεν ήταν άλλοι από την κατάρρευση της Σοβιετικής Επανάστασης κατ' ουσία, και τη μετατροπή της στο ακριβώς αντίθετο της ή και χειρότερο, που γίνεται πλέον και τυπικά πραγματικότητα με την επικράτηση του Στάλιν και του ειδεχθούς κι αιμοσταγούς Σταλινικού Καθεστώτος. Εν κατακλείδι δηλ, μπορεί κανείς να κρίνει εκ του αποτελέσματος, ότι οι Ιμπεριαλιστές χωρίς κι οι ίδιοι να το 'χουν συνειδητοποιήσει απόλυτα, τα παίξανε “μονά ζυγά” δικά τους. Ηττηθήκανε κατά κράτος και σε πλείστα μέτωπα πολεμικά, από το νεαρό κι άπειρο Σοβιετικό Κράτος αλλά τελικά υπερίσχυσαν πολιτικά. Ο κίνδυνος γι' αυτούς της επικράτησης του Προλεταριάτου απεμακρύνθη “επ αόριστον”.
 Θα προσπαθήσουμε, πληθυντικός Μεγαλοπρέπειας αμ πως; να είμαστε όσο το δυνατόν πιο λιγόλογοι και περιεκτικοί όσον αφορά το Σταλινικό Καθεστώς, όπως γενικά ονομάστηκε εξ αιτίας του Ηγέτη του, τού 'Πατερούλη” Στάλιν. Από την άλλη όμως, τι να πω εδώ που μπλέξαμε πάλι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ίδωμεν. Τραβάμε κουπί κι όπου μας βγάλει. Θα παραθέσουμε δυό τρία βασικά στοιχεία σχετικά με τη φύση του, και μερικά ίσως ιστορικά παραδείγματα. Για να μπορέσουμε, επί τέλους, ουφ...να πάμε παρακάτω.
 Να πούμε λοιπόν εξ αρχής, ότι το Σταλινικό Καθεστώς, απετέλεσε καθ' όλη την περίπου εβδομηντάχρονη διάρκεια του, με ή χωρίς τον Στάλιν, το πλέον ειδεχθές κι αιμοσταγές, ύπουλο κι υποχθόνιο, κυρίως για τους κολασμένους αυτής της Γης, τους Προλετάριους και τους Επαναστάτες όχι μόνο στο εσωτερικό του αλλά σ' όλη την Υφήλιο, Καθεστώς που υπήρξε ιστορικά τουλάχιστον μετά το Ρουσσώ και τη Χάρτα των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων που είδαμε παραπάνω. Να μην μπλέκουμε τώρα με τις “Ελέω Θεού” Ηγεμονίες. Οι Ναζήδες, οι Χίτλερ Γκαίμπελς, και λοιπή κομπανία ήταν μπροστά τους και μπροστά στα εγκλήματα τους ενάντια πρωτίστως στον ηρωικό Σοβιετικό Λαό, αλλά και παγκόσμια, απλές “Αρσακειάδες” όπως θα έλεγε κι ένας που τους έμοιαζε από τα δικά μας τα Μέρη.
 Το κύριο και βασικό χαρακτηριστικό και αδυσώπητο όπλο θα λέγαμε, του “Σταλινισμού” που επικράτησε βασικά για τους λόγους που προαναφέρθηκαν στη Νεαρά ακόμα τότε Σοβιετική Ένωση, ήτανε η πραγματικά, εώς την σήμερον κιόλας, ακαταμάχητη αδίστακτη προ ουδενός, παγκόσμια προπαγανδιστική του Δύναμη. Ας πάρουμε λίγο όμως τα πράγματα από μια αρχή, ώστε να βάλουμε κάποια τάξη. Στο μυαλό μας βασικά, όχι πουθενά αλλού.
 Με την επιβολή λοιπόν του Καθεστώτος που εν συντομία αποκλήθηκε Σταλινικό, η Εξουσία περνάει στα χέρια αυτής της “Νέας” Αστικής Τάξης που προέρχεται από υψηλά ιστάμενα στελέχη του κόμματος και του Κράτους, που βρίσκουνε την ευκαιρία γραπωθούν λόγω των συνθηκών από θέσεις που τους παρείξανε την δυνατότητα να στήσουν τις δικές τους δομές Εξουσίας, και δίκτυα διαιώνισης της. Κρυβόντουσαν βέβαια, πίσω από τη λεοντή τάχα μου της λαϊκής Εξουσίας και της Καθοδήγησης του Κόμματος. Τα μέσα παραγωγής ανήκανε τυπικά στο Λαϊκό Κράτος, αυτοί απλά ιδιοποιούντο το προϊόν. Διαμορφώνεται έτσι η Οικονομική Βάση του συστήματος που ονομάστηκε “Κρατικομονοπωλιακός Καπιταλισμός”. Όσον αφορά το εποικοδόμημα, τον τρόπο και τα μέσα ζωής και πλουτισμού, σύντομα, η Νέα Αστική Τάξη κυριολεκτικά ζει σε “μιά άλλη χώρα απομονωμένη και ξεκομμένη από τον υπόλοιπο Λαό που ζει βέβαια τα δικά του βάσανα. Διάγει τον Βίον στις πολυτελείς της Ντάτσες μετακινείται με υπερπολυτελή κρατικά αυτοκίνητα ψωνίζει σε δικά της καταστήματα που διαθέτουν “όλα τα καλά” σε αντίθεση με τον απλό λαό που ταλαιπωρείται σε ατέλειωτες ουρές για να βρει τα στοιχειώδη που κι αυτά είναι λειψά, και ψυχαγωγείται και κάνει τις διακοπές της, σε δικά της Κέντρα που βέβαια απαγορεύεται δια νόμου, η πρόσβαση στον “λαουτζίκο” κάτι σαν την εποχή της Αριστοκρατίας των “Ευγενών Τάξεων” στην Ευρώπη της εποχής της Φεουδαρχίας, ένα πράμμα.
 Η πολιτική έκφραση αυτού του Καθεστώτος, ο τρόμος. Άγρια καταπίεση, κατά συρροή εκτελέσεις, δολοφονίες, φυλακίσεις, εξορίες, καταναγκαστικά έργα. Δίκες με στημένες κατηγορίες, ομολογίες με άγρια βασανιστήρια, γύρω στις 140000 εκτελέσεις το 1934, άλλες τόσες περίπου, σε καθένα από τα χρόνια,”των μεγάλων μαχαιριών” 1929-36. Ξεκληρίζονται κι αποδεκατίζονται μέχρις ενός, όλοι οι Ιστορικοί Ηγέτες της Μπολσεβίκικης Επανάστασης. Σε δίκες παρωδία με βασανιστήρια και ψεύτικες, ομοειδείς κατηγορίες. Που ξεκινούσανε από τάχα μου απειθαρχία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας του κόμματος, σε διάφορα όργανα, εώς και έωλες κατηγορίες για “πράκτορες των Ναζί και πάει λέγοντας. Κατά την αιμοσταγή εκείνη περίοδο δεν έμεινε ούτε ένα μπολσεβίκικο ρουθούνι. Αφού ταμμένοι αντεπαναστάτες απ' όλες τις πλευρές και ιεραρχικές δομές, παγκόσμια δηλώνανε ανοιχτά ότι “κανένας από μας με οποιοδήποτε τρόπο κ' μέσο δεν θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματικός στο ξεπάστρεμα των Μπολσεβίκων και της Επανάστασης από το υπάρχον Καθεστώς.
 Στο επίπεδο της Θεωρίας, ανατρέψανε στην ουσία της τη θέση του Λένιν και του Μαρξ, ότι η Επανάσταση μπορεί να επιβιώσει και να κατισχύσει, μόνο σε περίπτωση που θα επιβληθεί σε κάποια από τις χώρες του Ιμπεριαλιστικού πυρήνα κι επομένως η Σοβιετική Πατρίδα πρέπει ν' αποτελέσει στήριγμα, για τους λαούς, των συγκεκριμένων χωρών με αμέριστη βοήθεια για την πραγματοποίηση της, ακόμα και να θυσιαστεί στο βωμό της παγκόσμιας Επανάστασης, υποστηρίζοντας τεχνηέντως ότι η Επανάσταση μπορεί να επιβληθεί σε μιά μόνο χώρα, εκτός μάλιστα του Ιμπεριαλιστικού πυρήνα, κι ότι αυτή τάχα μου ήταν η θέση κ' του Λένιν, ενώ από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως την έχουν διαστρέψει ολοκληρωτικά. Αντιστρέφεται έτσι η προηγούμενη θέση και σύλληψη γι' αμέριστη βοήθεια στους δοκιμαζόμενους και καταπιεζόμενους στις Ιμπεριαλιστικές Μητροπόλεις λαούς, σε βοήθεια από τους λαούς με κάθε θυσία, προς την “Μεγάλη Σοσιαλιστική Πατρίδα”, που πρέπει να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Αν αυτό στην πράξη όπως αποδείχτηκε και στη συνέχεια άλλωστε, δεν σημαίνει πλήρη υποταγή σε μια “Νέα Αυτοκρατορία”, σ' ένα “Νέο Ιμπεριαλιστικό Κέντρο” και στα ίδια συμφέροντα του ας μου πει κάποιος τι μπορεί να σημαίνει. Η Νέα Αστική Τάξη της “Σοσιαλιστικής Πατρίδας”, έβαζε έτσι στην υπηρεσία της τους λαούς όλου του Κόσμου. Γιατί το πέτυχε. Κι αυτό δεν μπορούμε παρά να της το αναγνωρίσουμε σα μια τεράστια ουδέποτε επαναληφθείσα, ακόμη και μέχρι σήμερα ιστορικά, 'Επιτυχία”.
 Εν τάξει, ξέρω, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν “Κρυφοσταλίνες”, λιγότερο η περισσότερο φανεροί που θα μου “την πέσουνε” και θα πούνε “Να ο Αντικομμουνιστής τι συνεχίζει και βάζει στο στόμα του”. Αυτό ουσιαστικά ήτανε και το θεμέλιο στο οποίο βασίστηκε “Η Επιτυχία” στην οποία μόλις αναφερθήκαμε. Η κυριολεκτικά τερατώδης, εκπεμπόμενη απ' όλο τον κόσμο, κι όχι μόνο μέσα από τη “Σοβιετική Ένωση”, μέσω της Τρίτης Διεθνούς, προπολεμικά, και της Κομινφόρμ μεταπολεμικά, και των κατά τόπους τμημάτων τους, δηλ των λεγόμενων “Κομμουνιστικών Κομμάτων”, ασύλληπτης έντασης και μεγέθους, Προπαγάνδα. Μπροστά σ' αυτή, ο Γκαίμπελς που ιστορικά έχει καθιερωθεί ως το πρόσωπο σύμβολο της προπαγάνδισης του ψεύδους, ήταν δυστυχώς βέβαια, απλό Μειράκιο.
 Κύριο τμήμα αυτής της προπαγάνδας, που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί ακόμα περισσότερο σήμερα το Κομμουνιστικό Κίνημα, και τους αμετανόητους πιστούς του απανταχού της Γης, ήτανε το ότι αυτό το χειρότερο κι από τα πλέον εγκληματικά και απηνή Φασιστικά ή Φασίζοντα, και Ναζιστικά Καθεστώτα μπόρεσε και πλασάρισε τον εαυτό του, με την βοήθεια και των κατά τόπους “Αντιπροσωπειών” του, και φυσικά με την τεράστια δύναμη του, σαν το μοναδικό Αυθεντικό “και με τη βούλα” γνήσιο Κομμουνιστικό Κίνημα σ' ολόκληρο το Κόσμο. Τα “αυθεντικά” θύματα του περάσματος αυτής της θέσης, στον πλατύ κόσμο δεν ήταν άλλοι από τα εκατομμύρια αγνών ιδεολόγων απλών μελών ή κατωτέρων στελεχών των απανταχού “Κομμουνιστικών Κομμάτων”που αγωνιστήκανε, που δώσανε τη ζωή τους, που τραβήξανε εξορίες σε ξερονήσια και σε “σύρματα”, που φυλακιστήκανε, που βασανιστήκανε, που...που...που... γιατί πιστεύανε πως τελικά, και φτάσανε πολύ κοντά σε κάποιες περιπτώσεις, θα τραβήξουνε το κάρρο από τη λάσπη, και στο τέλος προδόθηκαν, εξαπατήθηκαν, για να μη φτάσουμε ως τις φυλακίσεις εκτελέσεις και δολοφονίες τους από τους ίδιους τους υποτιθέμενους ιδεολογικούς τους “συμμάχους”, κι επικεφαλής. Κι εγώ πονάω μ' αυτά, αλλά καιρός είναι επιτέλους να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Για να ξεκαθαρίσουμε πρώτ' απ' όλα μέσα στα ξερά μας, τι είν' αλήθεια τι ψέμμα, τι υπερασπιζόμαστε, τι απορρίπτουμε. Μ' άλλα λόγια κρατάμε το μωρό που είτε το θέλουνε κάποιοι είτε όχι, είναι η μοναδική ελπίδα, για ένα καλύτερο μέλλον, αν υπάρξει, και πετάμε τ' απόνερα. Ακόμα πιο δύσκολα θεωρητικά τα πράγματα και στις σημερινές συνθήκες. Άντε να πείσεις τον άλλονα τον απλό τον τίμιο τον άδολο, ότι αυτό που επί εβδομήκοντα έτη παρουσιάζονταν επισήμως ως Κομμουνισμός, μ' όλα τ' αποτρόπαια εγκλήματα του δεν ήταν τέτοιος. Θα σε κοιτάξει στραβά, και θα σε πάρει για “λαλημένο” άντε να μη πούμε τρελλό που είναι πιο βαριά κουβέντα. Δεν αντιλέγω ότι τα παραπάνω, για τα Σταλινικά εγκλήματα, έχουν επαναληφθεί πολλές φορές κι από πολλές πλευρές. Είναι καιρός κι εμείς σύντροφοι ν' αφήσουμε τα μισόλογα και τις αμφιβολίες, και να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τη θέση μας, απέναντι, στο απάνθρωπο, Αντικομμουνιστικό, τερατώδες, εγκληματικό Σταλινικό Έκτρωμα χωρίς μικρόψυχους, μικροπολιτικούς ενδοιασμούς. Πάει πολύ να μας φορτώνουνε κάτι που είναι ακριβώς αντίθετο με τα δικά μας οράματα. Μη δίνουμε μόνοι μας αυτό το δικαίωμα, όσοι τέλος πάντων πιστεύουμε ακόμα στην Απελευθέρωση του Ανθρώπου. Κι αυτός είναι κι ο σκοπός του παρόντος, να ξεχωρίσει μια και καλή την ήρα από το στάρι.
 Μας πήρε πάλι και μας σήκωσε η πολυλογία. Δε φταίω 'γω ο Στάλιν φταίει. Τι να κάνω που πρέπει να τα πω να ξεφορτώσω το βάρος. Θα μου πείτε...Μπρε άσε μας τα 'παν κι άλλοι. Ναι δε λέω όχι, αλλά ο καθένας έχει τον τρόπο του....Λέω τώρα.
 Τέλος πάντων, ας κλείσουμε, προσωρινά βέβαια, γιατί μας αφορά και κατ' οίκον όπως θα δούμε στο επόμενο κεφάλαιο, προσθέτοντας ακόμα δυό τρία πραγματάκια που έχουν να κάνουν με το μέγεθος της τερατώδους σταλινικής προπαγάνδας που σε πολλά σημεία κυριολεκτικά έχει “πηδήξει” με το συμπάθειο, κι έχει αποκτήσει τέκνα με την επίσημη παγκόσμια Ιστορία παρακαλώ. Το πρώτο είναι όλη αυτή η παραφιλολογία τάχα μου για τους “Σωτήρες” ενάντια στο Ναζισμό κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με την βοήθεια του “Στρατηγού Χειμώνα”, στη μάχη του Στάλινγκραντ, τη συντεταγμένη υποχώρηση του “Κόκκινου Στρατού” μέχρις εκεί, και την μετέπειτα αντεπίθεση που οδήγησε τα Σοβιετικά Άρματα Μάχης, στο Βερολίνο. Για να μη τα πιάσουμε τα πράγματα λεπτομερώς εξ' αρχής, είναι γνωστή η Συνθήκη Μολότωφ Ρίντεντροπ, και το ταυτόχρονο ξέσκισμα της Πολωνίας, κι από τις δύο πλευρές, που απετέλεσε και την αφορμή για το ξέσπασμα του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου. Στη συνέχεια, και πριν ακόμα τους επιτεθούν αιφνιδιαστικά οι Ναζιστές, οι Σοβιετικοί στα πλαίσια του παραπάνω Συμφώνου, επιτίθενται, το 1940 πια, για να καταλάβουν τη Φινλανδία, όπου σε γενικές γραμμές τρώνε τα μούτρα τους. Γιατί όμως μιά μικρούλα Φινλανδία μπορεί και τους αντιστέκεται; Γιατί ο Στάλιν έχει κυριολεκτικά αποδεκατίσει τον Κόκκινο Στρατό, έχοντας τον αποψιλώσει από όλα τα έμπειρα ετοιμοπόλεμα στελέχη, όπως πχ ο Αρχιστράτηγος Βοροσίλωφ. Άλλους τους έχει αποστρατεύσει απλά άλλους τους έχει εξορίσει, άλλους τους έχει χώσει μέσα κοκ. Τον ίδιο το Βοροσίλωφ τον έχει απλά αποστρατεύσει, με το επιτελείο του αλλά είναι ελεύθεροι. Όταν επιτίθεται ο Χίτλερ, ο Κόκκινος Στρατός, είναι περίπου διαλυμένος, κι όχι συντεταγμένη υποχώρηση δεν είναι ικανός να κάνει, περιορίζοντας αν μη τι άλλο τις απώλειες, αλλά υποχρεώνεται σε πιο άτακτη κι από άτακτη υποχώρηση. Τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου. Αυτό ήταν όλο κι όλο το “μεγαλοφυές” Στρατηγικό σχέδιο του Στάλιν και των επιτελείων του. Να πούμε επίσης ότι ακόμα και σε προχωρημένη φάση της Ναζιστικής επίθεσης, ο Στάλιν πίστευε, ή τουλάχιστον επισήμως υποστήριζε ότι επρόκειτο για μπλόφα των Γερμανών, οι οποίοι κάποια στιγμή θα τη σταματάγανε μόνοι τους μιας και υπήρχε το προρηθέν Σύμφωνο. Αποτέλεσμα όλων αυτών των “μεγαλοφυών” Στρατηγικών ελιγμών. Ο Κόκκινος Στρατός υποχωρεί ατάκτως όπως είπαμε, στο Στάλινγκραντ με περίπου 4 εκατομμύρια νεκρούς, μέχρις ώρας, και με 4-5 χιλιάδες άρματα μάχης κατεστραμμένα. Τι να σας πω; Ο ορισμός της συντεταγμένης υποχώρησης! Ο ίδιος ο Στάλιν, βρισκότανε, στη περιοχή του Στάλινγκραντ, μέσα στο δίλημμα. “Την κοπανάω και τουλάχιστον σώζω το τομάρι μου ή όχι;”, και φυσικά στη συγκεκριμένη στιγμή, και το χάος, μην έχοντας και απόλυτο έλεγχο της κατάστασης. Τον επισκέπτεται ο Στρατηγός Βοροσίλωφ, με τους επιτελείς του. Η πρώτη Αντίδραση του κατατρομοκρατημένου Δικτάτορα ήτανε “Κύριοι ήρθατε για να με συλλάβετε;” Όχι του απαντά ο Βοροσίλωφ.” Ήρθαμε έστω την τελευταία στιγμή να προσπαθήσουμε όλοι από κοινού να σώσουμε την Πατρίδα.” Έτσι ο Στάλιν αναγκάζεται να τον επαναφέρει κι αυτόν και το Επιτελείο του στην Ηγεσία του ΄Κόκκινου Στρατού”. Η συνέχεια είναι γνωστή ο Βοροσίλωφ, αναλαμβάνει ξανά την Ηγεσία, καταφέρνει ν' αναδιοργανώσει τον “Κόκκινο Στρατό” να δώσει νικηφόρα, κ' με τη βοήθεια του Χειμώνα, δεν μπορεί κανείς αυτό να το αρνηθεί, την Ύστατη Μάχη του Στάλινγκραντ, ν' ανατρέψει τους Ναζιστές, να τους πάει έκτοτε, γαμιώντας μέχρι το Βερολίνο, και κυρίως να σώσει την Ανθρωπότητα ολόκληρη, από τη μπότα του Ναζισμού. Ήτανε βέβαια κι ο ίδιος ο Στάλιν εξαιρετικά τυχερός, που ουσιαστικά από περιπλανώμενος κ' κυνηγημένος Φυγάδας ξανάγινε Ήρωας και “Πατερούλης”, τρομάρα του και κυρίως τρομάρα μας εμάς των Ελλήνων, όπως θα δούμε παρακάτω.
 Τώρα, τι άλλο να πούμε για τον Σταλινισμό, να κλείσουμε, το κομμάτι της διεθνούς Ιστορίας και να επανέλθουμε επιτέλους στα δικά μας. Ξεκλήρισε την Ιστορική Ηγεσία της Μπολσεβίκικης Επανάστασης, τάχα μου γιατί οργάνωνε μειοψηφικές Αντιπολιτεύσεις, στη γραμμή της Πλειοψηφίας. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Πχ, το τέλος του Μπουχάριν, η δολοφονία, μετά από ανηλεές επί χρόνια ανά τον Κόσμο κυνηγητό, του Τρότσκι στο Μεξικό, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Η προδοσία το ανελέητο κυνήγι, ηρωικών Αριστερών, κι Αναρχικών κατά του Φράνκο μαχητών, το ξεπούλημα και παράδοση της Ισπανίας, στο Φράνκο, το μακέλεμα των διαφωνούντων Αγωνιστών εκεί, κι όχι των Φρανκικών, που δεν τους πειράξανε ούτε τρίχα, την στιγμή που οι χασάπηδες Δημητρώφ και Τολιάττι, ναι καλά διαβάσατε, ο μετέπειτα “Δημοκράτης” “Πατέρας” του Ευρωκομμουνισμού, μη χέσω, Γενικός Γραμματέας του Ιταλικού Κ.Κ, αφοπλίζανε, ρίχνανε στις φυλακές, μακελεύανε, και δολοφονούσανε ηρωικούς αντιφρανκικούς κι Αντιφασίστες Αγωνιστές. Το γιατί είναι απλό. Ξεκάθαρα προτιμήσανε το Φράνκο, από τους οποιυσδήποτε έστω κι ελάχιστα αποκλίνοντες από την επίσημη Γραμμή, θα συμμετείχαν σε μια εν δυνάμει νικήτρια του Ισπανικού Εμφύλιου, Δημοκρατική Κυβέρνηση. Τα λέει κι ο Όργουελ αυτά “Στο Φόρος Τιμής στην Καταλούνια” (Βίβα Μπάρτσα) για να μη σας “τα πρήζω” εγώ περισσότερο. Θα 'ρθούμε και στα αντίστοιχα δικά μας, άλλωστε...Αυτό που οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε, είναι το ότι χάρις, στην απίστευτης κλίμακας Προπαγάνδα, κατάφερε, παρ' όλο τον ξετσίπωτα εγκληματικό του χαρακτήρα, να έχει υποστηρικτές κι απολογητές των έργων και των ημερών του παγκόσμια, και μάλιστα ακόμα και μέσα στην Προοδευτική Διανόηση. Διανοούμενοι που ένας, ένας, συνειδητοποιούσανε, τη “Μεγάλη Απάτη” και είτε θορυβωδώς είτε σιωπηρά, αποχωρούσαν.
 Να κλείσουμε με μια εξήγηση. Όποιος ή Όποια θέλει, περισσότερα να μάθει για όλ' αυτά που θίγουμε παραπάνω, μια δευτερογενής μεν, αλλά απόλυτα αξιόπιστη πηγή, είναι το έργο του Λεονάρντο Παντούρα, βραβευμένου στη Χώρα του Κουβανού Συγγραφέα, “ Ο Άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά”. Αυτά. Που παρά την έκταση που έλαβαν, σας διαβεβαιώνω ότι είναι ελάχιστα, σε σύγκριση με τον απίστευτων διαστάσεων όγκο, των Σταλινικών εγκλημάτων.

 Να 'μαστε λοιπόν πάλι στα δικά μας, μετά από ένα μεγάλο τελικά γύρο, στην παγωμένη κι όχι μόνο από το κρύο Σοβιετική Ένωση. Έχουν, όπως είδαμε μέχρι εδώ, επιτευχθεί όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις, αντικειμενικά για τον απογαλακτισμό του “Ελληνικού” Κράτους, και τη Χειραφέτηση του από τον Ιμπεριαλισμό. Τι μένει; Μα φυσικά ο υποκειμενικός παράγοντας, πείτε τον “Κίνημα” , για την πραγματοποίηση τους κ' δηλ την Απελευθέρωση επί τέλους της Ελλάδας από την Υποτέλεια και την Ιμπεριαλιστική Εξάρτηση. Γιατί όπως είπαμε και κάποια στιγμή πιο πριν, παρά τις ψευδαισθήσεις πολλών, ειδικά στους καιρούς μας, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται μόνα τους ούτε με “θαύματα”. “Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή” που θα 'λεγε κι ο ποιητής, κι όχι μόνο δουλειά αλλά και αίμα και βάσανα και δάκρυα. Και φτάνουμε λοιπόν έτσι στη δεκαετία του '40, όταν ο Ελληνικός Λαός γράφει για δεύτερη φορά, στη νεώτερη Ιστορία του, με πρώτη βέβαια την Επανάσταση του '21, μοναδικές σελίδες που δεν έχουν επαναληφθεί ποτέ και πουθενά κι από κανένα άλλο Λαό, μέχρι σήμερα. Τι θέλω να πω, που βέβαια, έχει γίνει “γαργάρα”, από την “επίσημη” Ιστορία, ότι μέσα σε χρονικό διάστημα μιάς μόλις δεκαετίας ο Ελληνικός Λαός σήκωσε τέσσερεις φορές, ναι τέσσερεις, τα όπλα ενάντια στην ξένη ακρίδα ανεξαρτήτως ονόματος και προέλευσης, για να κατακτήσει επιτέλους την πολυπόθητη Λευτεριά. Τελικά βέβαια δεν τα κατάφερε, όχι όμως γιατί ηττήθηκε, κι ας υποστηρίζουνε ότι θέλουνε και οι Μοναρχοφασίστες από τη μια, και οι Σταλίνες από την άλλη, αλλά γιατί προδόθηκε, και προδόθηκε στα ξένα λογής λογής Αφεντικά, από πολλές πλευρές. Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα λίγο λίγο και με τη σειρά. Ωχ πάλι μπλέξαμε μου φαίνεται. Τι να κάνουμε, εδώ που φτάσαμε βρισκόμαστε πια στο τελευταίο σκαλί, πριν μπούμε οριστικά στο θέμα που υποτίθεται είναι κι ο κύριος στόχος του παρόντος πονήματος. Ώπα μεγάλε...σιγά τον πολυέλαιο....Ας προχώ ....λοιπόν, κι όπου μας βγάλει. Αν τελικά μας βγάλει πουθενά. Ομολογώ ότι είναι λίγο ογκώδης αυτή η Ιστορική αναδρομή. Αλλά είναι και θέμα κοσμοαντίληψης. Για να πει κάτι κανείς κατά τη γνώμη μου πρέπει να το θέσει συνολικά στο περιβάλλον που το αφορά και στις συνθήκες τις ιστορικές που το δημιούργησαν. Εν πάση περιπτώσει, στην τελική, δεν υποχρεώνω και κανένα να το διαβάσει με το ζόρι. Θα είναι αναρτημένο στο blog, ελπίζω επί μακρόν, κι όποιος/α γουστάρει το διαβάζει, έστω και με δόσεις.
 Οκτώβρης '40 λοιπόν, Φασιστική επίθεση. Τα βασικά είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Ο Μεταξάς λέει το όχι, για την τιμή των όπλων, εκεί που ο ίδιος διακαώς θα επιθυμούσε να πει το ναι, λόγω ιδεολογίας φυσικά, που ταυτιζόντανε μ' αυτή του Φασισμού. Έλα όμως που είχε, μέσα στα πλαίσια της ξενοκρατίας, ως αντίπαλο δέος τα προσκυνημένα στους Εγγλέζους Ανάκτορα, και δεν μπορούσε να το πει παρά μόνο διά της πλαγίας; Δηλ μερικές ντουφεκιές για την “τιμή των όπλων”, να μείνει κι ο Γλύξμπουργκ ικανοποιημένος, κι όλα καλά. Άλλωστε στους πατεράδες μας και στις μαννάδες μας είχε μείνει η έκφραση “Υπέρ Αεροπορίας” που τη χρησιμοποιούσαν όταν μιλάγανε για λοβιτούρες. Έκανε έρανο ο Μεταξάς για να φροντίσει υποτίθεται, την Αεροπορία κ' την Άμυνα...Το σίγουρο είναι ότι τη φρόντισε πράγματι την Αεροπορία. Τα λεφτά στον αέρα πετάξανε, μαζί με τ' ...αεροπλάνα, που ήτανε σα τα Stealth ένα πράμμα, αόρατα. Όχι που νομίζουνε τ' Αμερικανάκια ότι τ' ανακαλύψανε πρώτοι. Τ' αόρατα αεροπλάνα ντε...
 Έλα όμως που ο Λαός τα πήρε τα πράγματα στα σοβαρά, και ξεσηκώθηκε να πολεμήσει ενάντια στο Φασισμό, και στον απ' έξω, και στον από μέσα, γράφοντας το έπος του '40; Από την άλλη μεριά βέβαια κι οι Ιταλοί, άλλη όρεξη που δεν είχαν, να πολεμάνε για το Φασισμό. Δεν ήτανε βλέπεις πειθήνιοι Γερμανοί. Ευχαρίστως το “βάλανε στα πόδια” για να λέμε την πάσα αλήθεια και πήγανε γιά μπάνια στις από 'δω ακτές της Αδριατικής. Αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο το έπος του '40, που όσο κι αν προσπάθησαν στη συνέχεια να το καπηλευτούν, οι κρατούντες με τις διάφορες “Εθνικές Γιορτές” της ξεφτίλας, ήταν ένα γνήσιο λαϊκό επίτευγμα, που έληξε ως γνωστόν, με την Επίθεση των Γερμανών που κι αυτοί, έστω και τυπικά, εντάξει δύσκολο ν' αντισταθεί κανείς σε τέτοια κλίμακας πολεμική μηχανή, μην είμαστε κι “αιθεροβάμονες”, που θα' λεγε και κάποιος, όνομα και μη χωριό, παρ' όλα αυτά δεν νικήσανε σε μάχη, αλλά επικράτησαν, με την παράδοση και την προδοσία του Τσολάκογλου. Η ουσία είναι ότι ο λαός πήρε τα όπλα και πολέμησε για την λευτεριά του. Ηττήθηκε με προδοσία. Ήταν η πρώτη και “φανερή”. Γιατί υπήρξε κι άλλη “κρυφή”. Είπαμε εδώ θα τα λέμε ούλα και σ' όποιον αρέσει. Ο τότε Γ.Γ του Κ.Κ.Ε Νίκος Ζαχαριάδης, από την Ακροναυπλιά όπου εκρατείτο από το Φασιστικό Καθεστώς του Μεταξά, απεύθυνε εκείνη την περίφημη επιστολή στον Ελληνικό Λαό όπου τον καλούσε να πολεμήσει και να υπερασπιστεί την Πατρίδα απέναντι στον Ιταλικό Φασισμό. Πρέπει να πούμε ότι ο Ζαχαριάδης είχε οξεία πολιτική αντίληψη πέρα από τα ελαττώματα του χαρακτήρα του που θα τα δούμε πιο ανάγλυφα παρακάτω. Έλα μου όμως που μάλλον κατά λάθος βγήκε εκτός Γραμμής; Σε σχέση βέβαια με όσα υποστήριζε μέχρι τότε, η Τρίτη Διεθνής κι ο Στάλιν. Δεν είχε ακόμα εξαπολυθεί η Γερμανική Επίθεση στο Ανατολικό Μέτωπο. Ίσχυε το σύμφωνο Μολότωφ Ρίντεντροπ, άρα η θέση ήτανε ότι αυτός είναι ένας πόλεμος μεταξύ Ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων, κι οι Λαοί δεν έχουν καμμιά δουλειά ν' αναμιγνύονται. Άρα ο Ζαχαριάδης που καλούσε τον Ελληνικό Λαό ν' αντισταθεί στο Φασισμό ήταν εκτός γραμμής κι αλοίμονο του. Βέβαια βιαστικά τα μάζεψε μετά με δεύτερη επιστολή διαδίδοντας μάλιστα ότι η πρώτη ήτανε πλαστή. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δουλειά έγινε, με την πρώτη επιστολή. Ήταν όμως ξεκάθαρα και μια πρώτη προδοσία από το Σταλινικό Κέντρο, προς τον Ελληνικό Λαό, έστω κι αν δεν έπαιξε και πολύ σημαντικό ρόλο. Έτερον εκάτερον.
 Μιάς κι είχαμε μιά “πρώτη” γνωριμία με το Νίκο Ζαχαριάδη, καλό θα ήτανε να πάμε λίγο πιο πίσω, πριν τον πόλεμο του '40 στα 1936, και συγκεκριμένα στην 6η ολομέλεια της Κ.Ε του Κ.Κ.Ε. Με “κοπτάτσια” από την Τρίτη Διεθνή, του Ζαχαριάδη όντος Γενικού Γραμματέα, κατεβαίνει η Γραμμή που θα έπρεπε να υιοθετήσει το Κ.Κ.Ε. Η αλήθεια είναι ότι από την ίδρυση του ως Σ.Ε.Κ.Ε το 1921, είχε διέλθει μιά περίοδο έντονων εσωτερικών αναστατώσεων, πολεμικής, εκκαθαρίσεων, τάχα μου αντικομματικών στελεχών, Τροτσκιστών, Λικβινταριστών κλπ. Υποτίθεται ότι η παρέμβαση της Διεθνούς, θα επέφερε τάξη και ηρεμία επιβάλλοντας την “ορθή” γραμμή. Ποιά ήταν αυτή; Μα η μόνη σωστή και “πιστή” στο Σταλινικό Μοντέλλο. Η Εργατική Τάξη της Ελλάδας με τους συμμάχους της βέβαια, και με πρωτοπορία το Κόμμα της, θα αναλάμβανε να οδηγήσει την Ελλάδα στο δρόμο της απελευθέρωσης, και του Σοσιαλισμού. Αυτό ίσχυε με τη σφραγίδα και τη βούλα του Σταλινισμού για όλες τις χώρες και τα κινήματα. Όποιος παρεξέκλινε από αυτή τη γραμμή ήταν “προδότης” και αποστάτης και υφίστατο τις συνέπειες. Να πούμε επίσης ότι εν τάξει αυτό μπορεί να ήτανε σωστό για τις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες, όπου υπήρχε Εργατική Τάξη. Η Ψωροκώσταινα όμως ειδικά πριν το πόλεμο, ουσιαστικά δεν είχε Βιομηχανία, δεν είχε ανάπτυξη. Ήτανε όπως είπαμε έρμαιο στα χέρια των Ιμπεριαλιστών. Άρα που να τη βρει την Εργατική Τάξη που θα ήτανε ο οδηγός για τις κατακτήσεις του μέλλοντος; Τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα όποια αστικά κέντρα φυτοζωούσανε κυριολεκτικά στην αιχμή μεταξύ “νομιμότητας” και “παρανομίας” βασιζόμενα κυρίως στις λεγόμενες δουλειές του ποδαριού και κάνοντας και τίποτα μικρο-ψιλοδουλίτσες να τη βγάλουνε καθαρή σήμερα κι αύριο 'Έχει ο Θεός”. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έλεγαν οι Ρεμπέτες όταν βρίσκανε και με παρέα μάλιστα να βάλουνε κάτι στο στόμα τους. “Φάγετε πίετε, αύριον γαρ αποθνήσκωμεν”. Γιατί ουσιαστικά εφ' όσον είχανε να φάνε σήμερα για το αύριο ποιός νοιάζεται... Κάνανε και το χασισάκι τους να χαλαρώσουνε από τα βάσανα της ημέρας, και...μιά χαρά. Αυτό ήτανε το Προλεταριάτο στην Ελλάδα, στ' αστικά κέντρα, στη συντριπτική του πλειοψηφία. Ε λοιπόν αυτούς οι άσπιλοι κι αμόλυντοι, και με τη σφραγίδα της Μόσχας Κομμουνιστές , τους ονομάσανε “λούμπεν” και τους χαρακτήρισαν, από τους χειρότερους εχθρούς του Κινήματος. Τα απλά μέλη και στελέχη του Κόμματος βέβαια δε φταίγανε, τίμιοι κι άδολοι αγωνιστές και Κομμουνιστές ήτανε. Αλλά αυτά έλεγε η γραμμή που κατέβηκε από πάνω. Μπορούσανε να πούνε κι όχι; Τώρα αν αυτή η γραμμή δεν ήτανε στα μέτρα της Ψωροκώσταινας, πρόβλημα της. Σιγά μην ασχοληθούνε περαιτέρω οι υψηλά ιστάμενες κεφαλές. Όταν ο Μεταξάς απαγόρεψε τα Ρεμπέτικα και το χασισάκι, μην τυχόν και θιγεί το “Εθνικόν Φρόνημα” και η Καθαρότητα της Φυλής, τύχαινε πολλές φορές να συναντιούνται στα Ξερονήσια αγνοί κι άδολοι Κομμουνιστές με Ρεμπέτες. Όταν οι Μπάτσοι λοιπόν σε πολλές περιπτώσεις πηγαίνανε να ξυλοφορτώσουνε τους Κομμουνιστές, παρεμβαίνανε οι Ρεμπέτες λέγοντας. “Μη τσου βαρούτε ρε αυτουνούς, αυτοί θέλουνε το καλό τση Κενωνίας ολάκερης. Βαράτε ρε μας, που 'μαστε άχρηστα ρεμάλια κι αποβράσματα τση Κενωνίας” Να διευκρινήσω ότι εδώ όταν μιλάμε για “Ρεμπέτες” αναφερόμαστε γενικά σ' όλους όσους ακούγανε Ρεμπέτικη Μουσική δηλ σ' όλο το “λούμπεν” Προλεταριάτο, κι όχι μόνο στους Μουσικούς . Κι έρχομαι εγώ ο απλοϊκός τώρα να ρωτήσω. Ποιός ήταν ο πραγματικός αλτρουιστής και τελικά Κομμουνιστής ανάμεσα στους δύο; Επαναλαμβάνω βέβαια ότι δεν ρίχνω καμμιά ευθύνη στ' απλά μέλη του Κόμματος που ήταν αγνοί και βασανισμένοι αγωνιστές. Αυτή ήταν η γραμμή. Τι να κάνουμε; Κλείνοντας κι αυτό το θέμα, αμάν, να πω ότι όποιος/α θέλει να μάθει περισσότερα, μπορεί ν' ανατρέξει στο βιβλίο της Λίλας Λεοντίδου, “Φτωχογειτονιές της Απόγνωσης και Φτωχογειτονιές της Ελπίδας” ή κάπως έτσι.
 Η δεύτερη φορά που μέσα στην ίδια δεκαετία, ο Ελληνικός Λαός σήκωσε τα όπλα για την απελευθέρωση του ήτανε με το Ε.Α.Μ και τον Ε.Λ.Α.Σ στη διάρκεια της Γερμανοιταλικής Κατοχής. Δεν θ' αναφερθούμε, ιδιαίτερα σε λεπτομέρειες, των ηρωικών κατορθωμάτων που κρατήσανε το Λαό και τη Χώρα όρθιους, στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Σε γενικές γραμμές είναι γνωστά. Και η Ελεύθερη Ελλάδα, η μοναδική που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα, και η Κυβέρνηση του Βουνού. Καλύτερα να μιλήσουμε, για το πολιτικό παρασκήνιο που άρχισε προοδευτικά να διαμορφώνεται, διαρκούντος του Πολέμου, τόσο παγκόσμια, όσο κατά συνέπεια και στο εσωτερικό της Γερμανοκρατούμενης, έστω και με την εξαίρεση, των ελεύθερων θυλάκων των Βουνών, που διαρκώς επεκτείνοντο, Ελλάδας. Πριν απ' αυτό όμως δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε, σε στάση προσοχής και με τη μπουνιά υψωμένη, στον Πρώτο Καπετάνιο του Ε.Λ.Α.Σ, στον μοναδικό αυθεντικό Επαναστάτη, στο Θανάση Κλάρα, δηλ στον Άρη το Βελουχιώτη. Οι Social Waste, το εκφράσανε πολύ καλύτερα με το στίχο τους απ' ότι μπορώ να το εκφράσω εγώ, στο κομμάτι τους “του Άρη”. “Ακόμα σε ζητάει αυτό το χώμα, γι' αυτό σου λέω, πάρε μαζί σου το Τζαβέλλα, ανέβα στ' άλογο και έλα.” Αυτό τα λέει όλα και τα τοτινά και τα σημερινά, εγώ δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα παραπάνω, για τον μεγάλο Επαναστάτη. Θα τα δούμε βέβαια προσεχώς κι αυτουνού τα χαΐρια....
 Η ενσάρκωση του μοναδικού έπους των ΕΑΜ ΕΛΑΣ οφείλεται κατά την ταπεινή μου γνώμη σε δύο βασικούς παράγοντες. Ο πρώτος ήτανε η αλλαγή της γραμμής του Σταλινικού Κέντρου, που λόγω της Γερμανικής επίθεσης, άλλαξε, κι από “αλληλοφάγωμα των Ιμπεριαλιστών” όπως αναφέρθηκε παραπάνω έγινε “Λαϊκόμετωπική” και γραμμή πάλης των λαών ενάντια στο Ναζιφασισμό, άρα δόθηκε η ώθηση στα κατά τόπους Κομμουνιστικά Κόμματα και Κινήματα, να οργανώσουνε τον αγώνα τους μέσα στις λαϊκές Μάζες. Ακόμα και σε συνεργασία με Αστικά στρώματα και τους εκπροσώπους τους, αστικά κόμματα κλπ. Δεν είναι αυτό κάτι για να υπερηφανευόμαστε αλλά αυτή είναι η πικρή ίσως αλήθεια. Εννοώ την έξωθεν αποδοχή και παρακίνηση. Εκείνο όμως για το οποίο μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα Υπερήφανοι, ήταν η αδιαμφισβήτητα συντριπτικού όγκου, άδολη, τίμια ειλικρινής και γεμάτη ελπίδα ότι ένα καλύτερο Αύριο επί τέλους ξημερώνει, Συμμετοχή του Λαού. Το ΕΑΜικό κίνημα αγκάλιασε σχεδόν το σύνολο του Λαού. Κι αυτό βέβαια δεν επετεύχθη ούτε δια μαγείας, ούτε ως εκ θαύματος. Επιτεύχθηκε με την αφοσίωση, το δόσιμο και τη θυσία βέβαια χιλιάδων Κομμουνιστών, Αγωνιστών και Μαχητών, σ' αυτό που συνηθίζεται να λέγεται 'Δουλειά Μυρμηγκιού” μέσα στις λαϊκές Μάζες. Δουλειά στα σπίτια στα στέκια στα συσσίτια στις ουρές, πόρτα πόρτα, αργότερα στα συλλαλητήρια και τις διαδηλώσεις. Μ' άλλα λόγια δουλειά αφοσιωμένων στο όραμα αγωνιστών, που είχαν θέσει κατά μέρος κάθε τι το ατομικίστικο, κι είχαν προσφέρει τον εαυτό τους, χωρίς “δεύτερες σκέψεις” σ' αυτό που πίστευαν ότι ερχότανε με άλματα, ένα καλύτερο Αύριο. Δεν μιλάμε φυσικά για τις “Υψηλές Κεφαλές” που περιμένανε τις εντολές από τα “Κέντρα” ακόμα και για να κλάσουνε, αλλά για τις χιλιάδες τα απλά μέλη και στελέχη. Τα παιδιά μ' άλλα λόγια αυτού του λαού που ενσαρκώνανε τα οράματα του. Και για να πω και “την κακία μου” μιλάω ακριβώς γι' αυτό που λείπει, μα εντελώς όμως, στις ανάλογες αν όχι χειρότερες σημερινές συνθήκες από την όποια υποτιθέμενη Αριστερά γι' αυτό και η ουσιαστική ανυπαρξία της γι' αυτό και η χωρίς τέλος κατρακύλα. Και πριν κλείσουμε να πούμε ότι στην ουσία της αυτή η δεύτερη ένοπλη Αντίσταση του Λαού, κατέληξε στο Δεκέμβρη του '44. Πριν όμως, υποστηριζόμενη φυσικά κι από την γενικότερη έκβαση του πολέμου, μόνη της ξωπέταξε τους Ναζιφασίστες από τη χώρα. Δυστυχώς τα μαύρα σύννεφα της Συμφωνίας της Γιάλτας είχανε ήδη και πριν το τέλος του πολέμου και της κατοχής, κάνει την εμφάνιση τους στο βάθος του ορίζοντα. Ήδη η Ηγεσία είχε συρθεί στις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, που τίποτα το αισιόδοξο δεν προμήνυαν.
 “ Όταν ο Λαός Βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της Τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα.”
 Η Ελλάδα απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς, με τον ηρωικό λαό της που με τα όπλα στα χέρια έγινε ο δημιουργός του νέου έπους τον Οκτώβρη του '44. Όμως οι τύχες της είχαν ήδη “παιχτεί στα ζάρια” από του Μεγάλους, με τη Συμφωνία της Γιάλτας. Το Σταλινικό Απολυταρχικό και Φασιστικό Μόρφωμα και λέω Μόρφωμα γιατί δεν αναφέρομαι μόνο στο Καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά συνολικά σ' αυτό που σε γενικές γραμμές περιέγραψα κ' παραπάνω, ξεπούλησε ένα ακόμα λαό, υπερήφανο και νικητή, και τον έστειλε θύμα για μακέλεμα στα μαχαίρια των Ιμπεριαλιστών και των ντόπιων υποτακτικών τους, Το παράδειγμα της Ισπανίας που προαναφέραμε, επαναλαμβανόνταν, όχι βέβαια χωρίς τη Συμμετοχή και της ξεπουλημένης και υποτελούς ντόπιας Ηγεσίας του Κ.Κ.Ε.
 Ας τα πάρουμε λίγο τα πράγματα με τη σειρά, άντε πάλι, Οι ξεδοντιασμένοι από τον πόλεμο αλλά στην πλευρά των νικητών Άγγλοι Ιμπεριαλιστές, διείδανε ότι στην Ελλάδα, με το Λαό της, νικητή και με τα όπλα στα χέρια, υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να παραβιαστεί η Συμφωνία της Γιάλτας, όχι βέβαια από τους Σοβιετικούς Εταίρους, αλλά από ένα ανυπότακτο και αποφασισμένο να κατακτήσει την πραγματική Λευτεριά Λαό, μη σκύβοντας το κεφάλι, ούτε μπροστά στους ίδιους, αλλά ούτε και μπροστά, ουσιαστικά, στους Σταλινικούς και τους υποτακτικούς τους. Και μόνο η στάση και τύχη, του Ήρωα Επαναστάτη, Λαϊκού Ηγέτη του Ε.Λ.Α.Σ του Άρη του Βελουχιώτη, όπως θα δούμε και παρακάτω, δημιουργούσε ιδιαίτερες ανησυχίες, στα αν μη τι άλλο εμπειρότατα τέκνα του Βρεττανικού Λέοντος που έστω και ξεδοντιασμένος ήθελε να παραδώσει άθικτη την Κυριαρχία και το “Βιός”, του, στους Αμερικανούς Διαδόχους του. Η περίπτωση μ' αυτό τον Ηγέτη και μ' αυτό τον απροσκύνητο Λαό, να προκύψει, μεταπολεμικά μια Ελλάδα Λεύτερη Αδέσμευτη Πραγματικά Λαϊκή κι Ανεξάρτητη στοίχειωνε τα όνειρα τους. Έπρεπε λοιπόν να προβούν σε καίριες ενέργειες και κινήσεις, για ν' αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Κι αυτό που προείχε βέβαια ήταν η με κάθε μέσο και τρόπο συντριβή και μακέλεμα μέχρι φυσικού αφανισμού, αυτού του Κινήματος. Εκτός του ότι όπως είναι γνωστό, η γεωγραφική Θέση της Ελλάδας, γαμώ την ατυχία μας για λαός, δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια ελιγμών, όπως κάνανε στην Ιταλία πχ. Εδώ έπρεπε να υπάρξει πλήρης ευθυγράμμιση με την πολιτική και τη Στρατηγική τους. Παρ' όλα αυτά. Αν ο ένοπλος λαός είχε αφεθεί να διαφεντέψει μόνος του τις τύχες του τολμάω να πω ότι δεν θα είχε ηττηθεί. Αλλά ας δούμε πρώτα που και πως ηττήθηκε, και μετά τα λέμε. Βιαστηκέ.
 Αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών, Βρεττανικά Στρατεύματα υπό την ηγεσία του Στρατηγού Σκόμπυ αποβιβάζονται στο Πειραιά και χωρίς δισταγμούς προσπαθούν να επιβάλλουν τους όρους τους και να αποκαταστήσουν το προπολεμικό Καθεστώς της Υποτέλειας, εγκαθιστώντας στην Εξουσία την από τη Μέση Ανατολή Προερχόμενη, είναι γνωστά τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και το κλείσιμο στα σύρματα όλων των Δημοκρατικών Ελλήνων Στρατιωτικών εκεί, απόλυτα υποτελή σ' αυτούς Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Μια διάδοχος της προηγούμενης κατοχή κάνει την εμφάνιση της, και προσπαθεί να επιβληθεί. “Τα κορίτσια που 'χαν πρώτα Γερμανούς, τώρα έχουν Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια, κι από πίσω ένα Σύνταγμα Ινδούς.” όπως λέει και το άσμα. Ο Σκόμπυ και τα “Εγγλεζάκια με τα κοντά παντελονάκια τη δουλειά τους κάνανε βέβαια και μάλιστα βάσει της Συμφωνίας της Γιάλτας όπως είπαμε. Απελευθερώσανε κι αμολύσανε ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό της Αθήνας και τους κάθε λογής συνεργάτες των Γερμανών, Χίτες και Ταγματασφαλίτες και άρχισε το λεπίδι, να παίρνει πάλι ζωές. Σαν τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής ένα πράμμα. Ο Λαός της Αθήνας ξεσηκώνεται. Τμήματα του εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ, ο λόχος των Σπουδαστών, κλπ υπερασπίζονται με σθένος τις έστω και σαν πραγματοποιήσιμο όραμα προ των Πυλών, Λαϊκές Κατακτήσεις κι Ελευθερίες, ενάντια σ' όλον αυτό τον εσμό των Βρεττάνων Ιμπεριαλιστών του Σκόμπυ, των Γερμανοτσολιάδων και των Ταγματασφαλιτών. Είπαμε ότι όλοι αυτοί τη δουλειά τους κάνανε. Δεν θα περίμενε κάτι διαφορετικό κανείς, αντικειμενικός Παρατηρητής. Να είμαστε δίκαιοι. Η διαφορά μας ξεκινάει από κει κι έπειτα. Όλοι αυτοί, που στη συνέχεια γραπώθηκαν όπως κατέληξαν τα πράγματα από την Εξουσία και τη Μάσα, υποστηρίζουνε ότι νικήσανε και μάλιστα πολυπληθέστερες κι άρτια εξοπλισμένες δυνάμεις. Και ότι βέβαια “σώσανε την Ελλάδα από τον Κομμουνισμό.” Προβάλλουνε μάλιστα κι “ηρωικά κατορθώματα”, κάτι Στρατόπεδα Μακρυγιάννη και μαλακίες. Τι να πούνε βέβαια κι αυτοί; Να ομολογήσουνε την αλήθεια που δεν είν' άλλη από το ότι θα έπρεπε να πάρουν καν'α πορτραίτο του Πατερούλη και να το προσκυνάνε ολημερίς, ομού μετά των ενταύθα απεσταλμένων του, και των ντόπιων υποτακτικών του; Ε μη ζητάμε κι υπερβολές. Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου αυτή και μόνον αυτή είναι η αλήθεια με βάση τα ιστορικά γεγονότα. Στις 4 του Δεκέμβρη του '44 με το μακέλεμα και τις δεκάδες νεκρούς από την επίθεση στο Λαϊκό Συλλαλητήριο Υπεράσπισης της Λευτεριάς και της πραγματικής Λαϊκής Κυριαρχίας, ξεκινάει η ένοπλη σύγκρουση στην Αθήνα. Ένα είναι βέβαιο. Το ότι αυτή ξεκίνησε από τη βούληση των Μαζών του επί τόσα χρόνια μαχόμενου Λαού, παρά τη θέληση της επίσημης υποτακτικής στον Σταλινισμό Ηγεσίας. Οι Σοβιετικοί Ακόλουθοι είναι γνωστό ότι με γκριμάτσες και “στραβομουτσουνιάσματα” δίνανε κατευθύνσεις στους εδώ υποταχτικούς τους Σιάντους, Ιωαννίδηδες, και Παρτσαλίδηδες. Εν τάξει ο Ν. Ζαχαριάδης έλειπε ακόμα στο Νταχάου όπου οι Μεταξικοί Φασίστες τον είχανε παραδώσει, με την έλευση των Γερμανών, από την Ακροναυπλιά όπου τον κρατούσανε. Ιστορικές αποδείξεις; Μάλιστα. Που ήταν οι πανίσχυρες και αρτίως εξοπλισμένες δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ, με τον Μυθικό Ηγέτη τους τον Άρη το Βελουχιώτη να κατέβουνε στην Αθήνα και με συνοπτικές διαδικασίες, να ξεκαθαρίσουνε μια και καλή Σκόμπυδες Εγγλεζάκια, Ταγματασφαλίτες Χίτες, και κακό συναπάντημα; Θα σας το πω εγώ άμα δεν το ξέρετε τους είχε στείλει η Ηγεσία στην Ήπειρο για βρούβες. Γιατί σου λέει, “άμα κατέβει ο Άρης εδωπέρα θα μας τον κόψει και το δικό μας το κώλο.” Ακριβώς ότι φοβόντουσαν οι Βρεττανοί από τη μια φοβόντουσαν και τα Σταλινικά αποβράσματα από την άλλη. Μια Ηγεσία ανεξάρτητη που θα στηρίζονταν στον ένοπλο λαό και θα επέβαλλε μια Εξουσία μακριά κι έξω από Σταλινικούς Δογματισμούς. Μπορεί κανείς σ' όποια μεριά και να βρίσκεται ν' αμφισβητήσει αυτό το αντικειμενικό γεγονός; Εννοώ του Άρη που τον αφήσανε έξω από το πάρτυ των Δεκεμβριανών. Είναι αυτό ήττα του Λαϊκού Κινήματος ή ξετσίπωτο ξεπούλημα του και προδοσία; Αλλά να σας πω κι εγώ τη γνώμη μου. Φταίμε κι εμείς εννοώ οι πραγματικοί Αριστεροί και Κομμουνιστές γιατί “μασάμε τα λόγια μας” και δεν βγαίνουμε να τα πούμε όλ' αυτά ξεκάθαρα να ξεχωρίσουμε μια και καλή την ήρα από το στάρι όπως λέγαμε και παραπάνω, έτσι ώστε να μη βγάζουμε από μόνοι μας τα ματάκια μας, και δίνουμε επιχειρήματα σ όλα αυτά τα τσουτσέκια στα οποία αναφερθήκαμε, να λένε ότι Νικήσανε, μη χέσω. Υπάρχουνε κι άλλα κι όχι μόνο αυτά. Ο Σκόμπυ είχε εγκαταστήσει το Στρατηγείο του απ' όπου κατηύθηνε τις επιχειρήσεις στο Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας. Ε αυτό είναι γνωστό και βρεθήκανε μετά, είχε υπονομευτεί μ' εκρηκτικά, πολύ ισχυρά, μέσα σε λαγούμια στα υπόγεια του. Μ' ένα απλό νεύμα της Ηγεσίας, ο Σκόμπυ κι η παρέα του θα τιναζόντουσαν στον αέρα μια και καλή και θα γινόντουσαν εξαιρετικός μεζές για τους γύπες και τα όρνια, που κι αυτά με το δίκηο τους παραπονιούνται πως τον χάσανε. Ε αυτό το νεύμα δεν ήρθε ποτέ. Κατά τ' άλλα “Νικήσανε” οι “Νικητές”.
 Τέλος πάντων την “Ήττα” του Δεκέμβρη ακολουθεί η Συμφωνία της Βάρκιζας, ακόμα ένα προδοτικό και ξεπουληματικό βήμα της Ηγεσίας, κάτω από την γνωστή καθοδήγηση όπου παραδίνονται τα όπλα του πραγματικού Νικητή Λαϊκού Στρατού, κι αφοπλίζεται ο Ε.Λ.Α.Σ, με το δάκρυ, κορόμηλο από τους ηρωικούς Μαχητές που νιώθανε το ξεπούλημα του Αγώνα τους την προδοσία και τις μαύρες μέρες που τους περίμεναν, άοπλους, κάτω από το κοφτερό μαχαίρι των κάθε λογής, “κρατικών” και “παρακρατικών” Συμμοριών. Ο Άρης Βελουχιώτης δεν αποδέχεται την προδοτική Συμφωνία της Βάρκιζας και με μερικά από τα παλληκάρια και τους Υπασπιστές του συνεχίζει τον αγώνα. Είναι πια κυνηγημένος όχι μόνο από τους Φασίστες αλλά κι από το ίδιο το Κ.Κ.Ε, που τον καταγγέλλει ως προδότη και “Δηλωσία”. “Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Αποστάτη Άρη”.
 Κυνηγημένος από τις Φασιστικές Συμμορίες και στριμωγμένος, θα βάλει τέρμα στη ζωή του αυτοκτονώντας μαζί με τρία από τα πρωτοπαλλήκαρα του για να μην πέσει στα χέρια τους, στο Φαράγγι του Φάνγκου στον Αχελώο, κοντά στην Άρτα. Αιωνία σου η Μνήμη Αρχικαπετάνιε. Ακόμα σε ζητάει τούτο το χώμα, πάρε μαζί σου τον Τζαβέλλα (Από τα πρωτοπαλλήκαρα του), ανέβα στ' άλογο και έλα. Να προσθέσω σ' αυτό το σημείο μια δική μου ταπεινή ταπεινότατη γνώμη. Τέλος πάντων. Ποιός είμαι 'γω τώρα για ν' αντιπαραθέσω οτιδήποτε στον Άρη...Το γεγονός ότι αρνήθηκε την πράγματι προδοτική Συμφωνία της Βάρκιζας, ενώ ήταν βέβαια στρατηγικά σωστό, τακτικά ήτανε λάθος, γιατί τον απομόνωσε και τον οδήγησε στο Θάνατο. Για φανταστείτε για μια στιγμή να είχε επιζήσει κάνοντας μια μικρή τακτική υποχώρηση και να είχε στη συνέχεια αναλάβει την Ηγεσία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας(Δ.Σ.Ε). Βέβαια δεν ήτανε μάντης Κάλχας. Ο ίδιος μάλλον θα πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει πάλι μια καινούρια αρχή. Όπως τότε στη Δομνίστα Ευρυτανίας....
 Μετά τα Δεκεμβριανά και τη Συμφωνία της Βάρκιζας αμολιούνται σ' όλη την Επικράτεια, με τις ευλογίες των Βρεττανών, κρατικές αλλά κυρίως, παρακρατικές συμμορίες, Σούρληδες, Μπουραντάδες και κακό συναπάντημα κι αρχίζει άγριο λεπίδι ενάντια στο Δημοκρατικό Λαό τους ηρωικούς Αγωνιστές του ΕΛΑΣ-ΕΑΜ. Σφαγές, Καταδόσεις, Προδοσίες, Ψεύτικες Κατηγορίες, που τους οδηγούν σε στημμένα Στρατοδικεία είναι στην ημερησία διάταξη. Στους Ιμπεριαλιστές και τους υποτακτικούς τους, δεν αρκεί η “Νίκη” του Δεκέμβρη και ο Αφοπλισμός του Ε.Λ.Α.Σ, φοβούνται το Δημοκρατικό Λαό, και το Αριστερό Κίνημα, έστω και αφοπλισμένο. Θέλουν να το εξολοθρεύσουν μέχρις ενός αν θα ήταν δυνατόν, να το εξουδετερώσουν οριστικά και τελεσίδικα, μια και καλή. Κι αυτοί βέβαια τη δουλειά τους κάνουνε, εξαπολύοντας άγριο διωγμό και σφαγή σ' όλη τη χώρα. Αυτά ήταν τ' αναμενόμενα. Τι απαντάει και πως η Ηγεσία του Κ.Κ.Ε σ' όλ' αυτά; Για δύο περίπου χρόνια “κοιμάται τον ύπνο του Δικαίου”. Αφήνει απροστάτευτους κι ακάλυπτους χιλιάδες λαϊκούς Αγωνιστές, να σφάζονται, να στέλνονται στα κάτεργα και να χάνονται για το κίνημα. Ο Ζαχαριάδης έχει επανέλθει από το Νταχάου, έχει αναλάβει και πάλι τα ηνία, αλλά προφανώς με άνωθεν εντολή δεν αντιτάσσει στο μακελειό τη δύναμη του Λαϊκού Κινήματος, που παρά τις αντιξοότητες, παραμένει ακόμα στιβαρό και αποφασιστικό, αλλά για περισσότερο από δύο χρόνια ('45-'46) παρακολουθεί ατάραχος τη σφαγή και την οριστική απώλεια αν μη τι άλλο πολύτιμων Δυνάμεων. Είπαμε και παραπάνω, έχει ιδιαίτερα οξυμμένο πολιτικό κριτήριο αλλά αφ' ενός, δεν έχει ανεξαρτησία κινήσεων, και αφ' ετέρου στο εσωτερικό του κόμματος, συνεχίζει να εφαρμόζει σιδερένια πυγμή, σ' όλα τα επίπεδα με το γνωστό “γλύψιμο προς τα πάνω, μπουνιές και κλωτσιές προς τα κάτω.” Το στυλ καθοδήγησης του είναι ξεκάθαρα “σταλινικό” και ο ίδιος ένας μικρός Σταλινίσκος. Να προσθέσουμε εδώ, για να φανεί και πιο καθαρά αυτή η αντίθεση, ανάμεσα στις πολιτικές και τις ηγετικές του ικανότητες, σε συνδυασμό με τις έξωθεν και άνωθεν εντολές, τη θέση του Κόμματος για αποχή από τις “Εκλογές” του '46. Το βασικό μότο αυτής της θέσης “Τι Πλαστήρας τι Παπάγος” ήταν βέβαια απολύτως σωστό από πολιτικής άποψης. Να πούμε εδώ ότι εν τω μεταξύ οι Βρεττανοί είχαν παραδώσει τα ηνία στους Αμερικάνους, και ο πραγματικός Πρωθυπουργός τότε ήταν ο περιβόητος Πρεσβευτής τους Πιουριφόυ. Επομένως τόσο ο Πλαστήρας όσο και ο Παπάγος δεν ήταν τίποτ' άλλο από άβουλα πιόνια. Τακτικά όμως η αποχή σημάδευε και στοχοποιούσε όλους τους αγωνιστές που μη πηγαίνοντας να ψηφίσουν στις συγκεκριμμένες συνθήκες γινόντουσαν αυτόματα γνωστοί στους διώκτες τους. Να 'ταν ίσως αυτό εντολή “άνωθεν”; Πολύ πιθανόν.
 Παρά την υποχωρητικότητα και την άκρως παθητική στάση της Ηγεσίας του Κ.Κ.Ε, οι διωγμοί οι σφαγές, η άγρια τρομοκρατία από την μεριά των κρατικών και παρακρατικών Συμμοριών συνεχίζονται αμείλικτα και αδιάκοπα. Είπαμε ο σκοπός των Άγγλων και μετέπειτα των Αμερικάνων Ιμπεριαλιστών ήτανε η ολοσχερής εξάλειψη κάθε υπόνοιας Αριστερού και Δημοκρατικού Κινήματος από ολόκληρη την (κατακαημένη) χώρα. Παρά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ή μάλλον χάρις και σ' αυτήν, ο ανηλεής πόλεμος συνεχιζότανε μονόπλευρα από τη μεριά της Αντίδρασης. Χιλιάδες Αγωνιστές καταφεύγανε κυνηγημένοι στα βουνά και στα όρη για να γλυτώσουνε το λεπίδι. Αυτά που πουλάει η προπαγάνδα του Μοναρχοφασισμού από τη μιά και τα τσιράκια της ηττοπάθειας από την άλλη, ότι τάχα μου τον Εμφύλιο Πόλεμο τον ξεκίνησε το Κ.Κ.Ε και γενικότερα η Αριστερά δεν είναι τίποτ' άλλο παρά επιεικώς μπαρούφες, και χοντροκομμένες μαλακίες. Μια απλή αναδρομή στην Ιστορία το αποδεικνύει. Ο Εμφύλιος όπως είπαμε συνεχίστηκε μονόπλευρα ήδη από το Δεκέμβρη του '44 και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ανηλεής κι αμείλικτος. Ασχέτως αν και με μεγάλη καθυστέρηση, για την οποία δεν ευθυνόντουσαν βέβαια, οι Αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, γράψανε στη συνέχεια απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού και Δόξας.
 Ας τα πάρουμε, για μια ακόμη φορά τα πράγματα με τη σειρά. Να δούμε κατ' αρχάς πως ξεκίνησε η 4η και τελευταία ένοπλη εξέγερση του Ελληνικού Λαού μέσα σε μια δεκαετία. Είπαμε η Ηγεσία του Κ.Κ.Ε “εκάθευδε”, οι Αγωνιστές διωκόντουσαν αλύπητα, και πολλοί απ' αυτούς είχανε πάρει τα βουνά και τα όρη για να γλυτώσουνε όσο ήτανε δυνατόν το λεπίδι. Ο Εμφύλιος Πόλεμος από την μεριά των Αγωνιστών της πραγματικής Δημοκρατίας, γιατί από τη μεριά του Μοναρχοφασισμού και των Ιμπεριαλιστών δεν σταμάτησε ποτέ όπως είδαμε, ξεκίνησε “επισήμως” με την επίθεση μιάς δράκας Αγωνιστών, ενάντια στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου, το Καλοκαίρι του '46 υπό την άγνοια ακόμη τότε του Κ.Κ.Ε, που στα πρακτικά του 7ου Συνέδριου του ασχολιότανε με κάτι “αποσιωπητικά”.Τι να σας πω; Εξαιρετικά σοβαρή ενασχόληση με το θέμα. Δεν βρίσκετε; Πολύ απλά οι συγκεκριμένοι Αγωνιστές που επιτέθηκαν στο Λιτόχωρο το έκαναν κυρίως για να υπερασπίσουνε τον εαυτό τους και ν' αμυνθούνε ενεργητικά ενάντια στη λαίλαπα του Μοναρχοφασισμού. Εξοπλίστηκαν κιόλας με τα όπλα των Μπάτσων. Αυτός ήτανε κι ο βασικός τρόπος εξοπλισμού του Αντάρτικου από την εποχή της Γερμανικής κατοχής. Το Κ.Κ.Ε ξύπνησε από τον “ύπνο του Δικαίου” αρκετά μεταγενέστερα και καθυστερημένα, και ανέλαβε την Ηγεσία, προφανώς κατόπιν εντολής για να μην του ξεφύγει ο έλεγχος από τα χέρια, κι από το ίδιο, αλλά μέσω αυτού κι από τ' αφεντικά του. Η ουσία της υπόθεσης είναι πως για μια ακόμη φορά ο Ελληνικός Λαός μέσω του Δ.Σ.Ε έγραψε σελίδες δόξας επί των πεδίων των Μαχών και για μια ακόμη φορά δεν ηττήθηκε αλλά προδόθηκε. Ας κάνουμε μια όσο μπορούμε πιο σύντομη ανακεφαλαίωση κι αυτού του Αγώνα.
 Η 4η λοιπόν ένοπλη εξέγερση του Λαού για τη Λευτεριά, ενάντια αυτή τη φορά στους Αμερικάνους Ιμπεριαλιστές ξεκινάει όπως είπαμε από το Λιτόχωρο, εν αγνοία του Κ.Κ.Ε. Η δίχρονη καθυστέρηση και αδράνεια, έχει ισχυρό αντίκτυπο και σε στρατιωτικό επίπεδο γιατί, με τους διωγμούς, μεγάλο μέρος των Αγωνιστών, κι επομένως δυνητικών Μαχητών του Δ.Σ.Ε εξουδετερώνεται είτε με φυσικό θάνατο, είτε με εγκλεισμό σε φυλακές, είτε με αποκοπή τους στις πόλεις, και δυσχέρανση της εξόδου τους στο βουνό. Παρ' όλα αυτά, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας με τις περιορισμένες δυνατότητες εξοπλισμού κι εφεδρειών γράφει ανυπέρβλητες σελίδες ηρωισμού παραμένει αήττητος έως την τελική αποχώρηση του μέσα από τα Στενά του Γράμμου στην Αλβανία, κάνοντας τους ίδιους τους Αμερικάνους καθοδηγητές του Μοναρχοφασιστικού Στρατού να φρίξουν και να βγουν έξω από τα ρούχα τους βρίζοντας Θεούς και δαίμονες, ενώπιον του βασιλικού ζεύγους παρακαλώ που είχε ανέβει τότε στο Γράμμο “Δια να εορτάσει την Νίκην των Εθνικών Δυνάμεων”. Τέλος πάντων εδώ θα αναφέρουμε τα απολύτως ουσιώδη, παραπέμποντας αυτούς/ες που ενδιαφέρονται για περισσότερες λεπτομέρειες σ' ένα άρθρο που έχει ανέβει στο παρόν blog μετά από μια διάσχιση και λήψη μεταξύ άλλων και ζωντανών μαρτυριών, στο Γράμμο το 2008.
 Όσο ο Δημοκρατικός Στρατός, μέχρι περίπου τα μέσα του '48 είχε υιοθετήσει τακτικές Αντάρτικου Πολέμου, λόγω φυσικά της χαώδους διαφοράς εις βάρος του τόσο σε προσωπικό όσο και σ' εξοπλισμό, ήταν αδύνατον, να ηττηθεί από τον Μοναρχοφασιστικό Στρατό παρά την αριθμητική υπεροπλία του την υπεροχή του σ' εξοπλισμό, την διάθεση Αεροπορίας και γενικά τους εξοπλισμούς που αφειδώς παρείχαν οι Αμερικάνοι. Αυτό το είχαν παραδεχτεί και επιφανείς παράγοντες του τότε πολιτικού συστήματος, που ζητούσαν και συζητούσαν ένα είδος Ειρηνικής επίλυσης της σύγκρουσης. Ν' αναφέρω μεταξύ άλλων τα παραδείγματα Σοφούλη και Μητσοτάκη. Ναι καλά διαβάσατε αυτού του Βουρδούλακα που βρίσκεται ακόμα εν ζωή. Αυτοί όμως που ήταν κάθετα αντίθετοι σ' αυτό ήταν τ' αφεντικά οι Αμερικάνοι που θέλανε πλήρη και τελεσίδικη επιβολή και τελειωτικό ξέσκισμα της όποιας φωνής Αντίστασης σ' ολόκληρη τη Χώρα. Άλλωστε ως νεόκοποι κυρίαρχοι του κόσμου, θέλανε να δοκιμάσουνε τακτικές και οπλισμό βέβαια. Να πούμε ότι εδώ σαν στυγνοί κατακτητές, ισοπεδώσανε και κατακάψανε τα χωριά του Γράμμου, με βόμβες Ναπάλμ που εδώ τις δοκιμάσανε για πρώτη φορά. Θέλανε μεταξύ άλλων να ξέρουνε την αποτελεσματικότητα τους. Πως θα τις χρησιμοποιύσανε μαζικά πλέον στο Βιετνάμ μερικά χρόνια μετά; Ακόμα κι έτσι όμως, δεν θα “νικάγανε”. Έπρεπε να γίνουν κι άλλα από άλλους, γι' ν ' αναγκαστεί ο Δ.Σ.Ε, όχι να ηττηθεί, όσο και να χτυπιούνται οι Μοναρχοφασίστες, αυτό δεν έγινε ποτέ, απλά ν' αποχωρήσει. Και μόνο η λύσσα των Αμερικανών γι' αυτό, είναι επαρκής ως απόδειξη. Τέλος πάντων, είπαμε και παραπάνω ότι ο Ζαχαριάδης παρά τα ελαττώματα του είχε οξυμένη πολιτική διαίσθηση. Είχε συλλάβει ένα πολύ φιλόδοξο και τολμηρό συνάμα σχέδιο για αλληλοεξουδετέρωση των ξενικών επιρροών, για να τα λέμε με τ' όνομα τους, Αμερικάνων από τη μια Σοβιετικών από την άλλη, και ανάδυση εν τω μέσω, μιας ανεξάρτητης κι αδέσμευτης Ελλάδας. Κάτι σαν κι αυτό που έγινε με την Αυστρία, από την ανάποδη βέβαια, ένα πράμμα. Αυτά που κάποιοι δεν θυμάμαι τώρα, λέγανε και γράφανε περί “Πλατείας Λένιν, πρώην Συντάγματος“είναι επιεικώς μπούρδες. Όποιος/α ενδιαφέρεται για περισσότερα για το συγκεκριμένο θέμα, ας ψάξει να βρει ένα κείμενο του Γιάννη Χοντζέα, που έχει εκδοθεί σε μπροσούρα από τις “Εκδόσεις Α/Συνέχεια”. Το παραπάνω σχέδιο μέχρι το Καλοκαίρι του '48 πήγαινε σχετικώς καλά. Ο Δ.Σ.Ε ήταν αδύνατον να ηττηθεί. Το θέμα “Ελλάδα” βρισκότανε σ' αδιέξοδο. Υπήρχε και λαϊκή συμπαράσταση σ' όλη την Ευρώπη με Συλλαλητήρια Διαδηλώσεις κλπ. Ο πόλεμος συνεχίζονταν χωρίς προοπτική λήξης. Κάτι έπρεπε να γίνει. Κι έγινε. Τι; Καλά το μαντέψατε, τι άλλο; Μια ακόμα Σταλινική προδοσία. Έρχεται λοιπόν το Καλοκαίρι του '48 άνωθεν, κι έξωθεν εντολή ν' αλλάξει η πολεμική τακτική του Δ.Σ.Ε. Το αντάρτικο ν' αντικατασταθεί από Μάχες εκ Παρατάξεως σε ανοιχτό πεδίο. Παράλληλα ο Μάρκος Βαφειάδης αντικαθίσταται από τον ίδιο το Ζαχαριάδη ως Στρατιωτικός Διοικητής του Δ.Σ.Ε. Με βάση το δεδομένο συσχετισμό δυνάμεων, αυτό ήταν καθαρή αυτοκτονία από τη μεριά του Δ.Σ.Ε. Όχι ακριβώς. Ήταν οι εντολές των Σοβιετικών για να τον ξεκάνουν, μιας και οι Αμερικάνοι με τους οποίους ανοίγανε παρτίδες σιγά σιγά, δεν τα κατάφεραν. Παράλληλα να πούμε επίσης ότι επειδή θέλανε να καλοπιάσουνε τον Τίτο πριν τη ρήξη μεταξύ τους, κι επειδή παίζανε κι αυτοί σε πολλά ταμπλώ είχανε δώσει εντολή στο Κ.Κ.Ε να ταχθεί υπέρ της παραχώρησης της Μακεδονίας ολάκερης στη Γιουγκοσλαβία. Κι αυτό έγινε, δίνοντας έτσι από μόνο του επιχειρήματα στην Προπαγάνδα του Μοναρχοφασισμού. Είπαμε και παραπάνω, επί της ουσίας, ότι από το 1923 και τη Συνθήκη της Λωζάννης θέμα Ελληνικότητας της Μακεδονίας του Αιγαίου θα ήταν αδιανόητο να τεθεί. Δηλ τι; Θα ετίθεντο εκ νέου υπό διωγμό οι Μικρασιάτες και κυρίως οι Πόντιοι που βάσει της προαναφερθείσας Συνθήκης είχαν εγκατασταθεί εκεί; Αλλά θα μου πείτε, αυτό θα ήταν που θα έκοφτε τους Σταλινικούς; Εδώ είχανε ξεσπιτώσει και ξεριζώσει εκατομμύρια ανθρώπους, κι ολόκληρους πληθυσμούς μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Μεταξύ των οποίων και Πόντιους. Ο Ζαχαριάδης είχε το σχέδιο που είπαμε αλλά δεν μπορούσε και να παρακούσει τ' αφεντικά. Το 'χε κάνει κατά λάθος στο παρελθόν άμα το 'κανε και τώρα “μαύρο φίδι που θα τον έτρωγε”. Άσχετο το ότι τελικά δεν την γλύτωσε αλλά αυτό είναι μια άλλη Ιστορία που θα την αφήσουμε ήσυχη. Φτάνει. Έτσι λοιπόν ο Δημοκρατικός Στρατός, δίνοντας μάχες εκ παρατάξεως κι έχοντας μάλιστα κι επιτυχίες όχι ουσίας αλλά εντυπώσεων, όπως πχ η κατάληψη της Καρδίτσας, και του Καρπενησιού, για λίγες μόνο μέρες μ' αιματηρότατες απώλειες, που δεν υπήρχαν εφεδρείες γι' ν' αντικατασταθούν, υποχώρησε κι αποχώρησε με ψηλά το κεφάλι αν μη τι άλλο από τα πεδία των μαχών δίνοντας ένα τέλος σ' αυτή την ηρωική δεκαετία του χιλιοπροδομένου Ελληνικού Λαού. Η Χώρα εισέρχεται στην μεταπολεμική περίοδο, στα χέρια των Αμερικάνων και των Μοναρχοφασιστών, με το Λαό της κυνηγημένο στα Μακρονήσια τις φυλακές και τις εξορίες, σε πείνα, ανεργία, και γενικά σε μαύρο χάλι σε συνθήκες κατοχής κι Ιμπεριαλιστικής εξαθλίωσης. Ήδη κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου έχει ξεκινήσει για καθαρά πολιτικούς λόγους αρχικά, το φαινόμενο της Αστυφιλίας που θα συνεχιστεί εντονότερα στη συνέχεια και για οικονομικούς. Όσο για μας, κλείνει εδώ αυτή η μακροσκελέστατη, ουφ και συγνώμη... εισαγωγή και μπαίνουμε, επί τέλους στο κυρίως Θέμα. Ακόμα έχουμε να διούμε που θα μας βγάλει... Ο πληθυντικός είπαμε είναι της Μεγαλοπρεπείας....




--