Είναι η Ελλάδα Καπιταλιστική; Ήτανε ποτέ της; Μέρος Γ.

Περνάμε λοιπόν στο γ. Μέρος του παρόντος,, όπως λέγαμε και προηγουμένως να πούμε και τη δικιά μας κουβέντα πάνω στα τεκταινόμενα των τελευταίων χρόνων, γιατί πολύ παραμύθι έχει ακουστεί από τους Μεγαλοαστούς και τα τσιράκια τους, από εκάστοτε κυβερνώντες μέχρι φερέφωνα ΜΜΕ, και όργανα Τύπου, δημοσιογραφίσκους, αβανταδόρους, επίδοξους ή μη διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης και λοιπούς ων ουκ έστι αριθμός. Όλους τους ανωτέρω θα τους συμπεριελάμβανα στον όρο “τσιράκια” της ΛΜΑΤ ( Λούμπεν Μεγαλοαστικής Τάξης ) που χρησιμοποιώ παραπάνω για λόγους συντομίας, ευκρίνειας και απλοποίησης του κειμένου, ώστε να καταστεί το δυνατόν περισσότερο κατανοητό.

Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι ότι αυτά τα παραμύθια, ή διάφορες εκδοχές τους, λόγω βεβαίως και της έκτασης και έντασης της προπαγάνδας, από τα Μέσα, έχουνε βρει πρόσφορο έδαφος, δυστυχώς, και σχεδόν στο σύνολο του Λαού, που παραδέρνει χωρίς πυξίδα μέσα στο πέλαγος της απ’ όλες πλευρές παραπληροφόρησης. Θα προσπαθήσω λοιπόν κι εγώ σ’ αυτό το σημείο, να παραθέσω την δικιά μου εκδοχή επί των τεκταινομένων, κυρίως ως φυσική απόρροια των προρηθέντων, υπάρχουν πάντα αίτια κι αποτελέσματα, τα οποία προρηθέντα άπτονται της ιστορικής εξέλιξης και διαμορφώνουν τις σημερινές όπως και κατ’ εκτίμηση και τις αυριανές επιπτώσεις της στο πολιτικό και κοινωνικό “γίγνεσθαι” αυτής της χώρας.

Για να έρθουμε λοιπόν στις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, και στην προσπάθεια ερμηνείας τους, και για να συνδεθούμε τρόπον τινά και με τα προηγούμενα, οφείλουμε να ξεκινήσουμε τους συλλογισμούς μας από μιά σταθερή αφετηρία, από τη Λυδία λίθο ολόκληρης της Ιστορίας του νέου “Ελληνικού” κράτους και η οποία Λυδία λίθος σκόπιμα ή αφελώς παρασιωπάται και παραμερίζεται σχεδόν απ’ όλες τις πλευρές του συνόλου του πολιτικού φάσματος, κοινοβουλευτικού ή κι εξωκοινοβουλευτικού, εξαιρουμένων ίσως κάποιων μικροομάδων, εντελώς στο περιθώριο της πολιτικής ζωής ούτως ειπείν. Ποιά είναι αυτή η Λυδία λίθος: Μα βεβαίως η Ιμπεριαλιστική Εξάρτηση της χώρας όπως προσπαθήσαμε να την αναλύσουμε και περιγράψουμε στα προηγούμενα, να μην επαναλαμβανόμαστε, η οποία τρέχει παράλληλα και καθορίζει τις τύχες και την πολιτική του νέου “Ελληνικού” κράτους. Παίρνοντας αυτήν λοιπόν ως αφετηρία, και ξεκινώντας από κάτι δοσμένο και σταθερό, θα προσπαθήσουμε εκ νέου, να ερμηνεύσουμε και τη συνέχεια της, δηλ. τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων της “Κρίσης”.

Το κύριο και βασικό για το οποίο οφείλουμε κατ’ αρχάς να κάνουμε μια τοποθέτηση, που αν μη τι άλλο θα καταλαγιάσει τον κουρνιαχτό παραπληροφόρησης επί του θέματος που έχει ξεσηκωθεί από σχεδόν όλες τις πλευρές, τουλάχιστον έστω στους λιγοστούς δυνάμει αναγνώστες του παρόντος, είναι πρωτίστως οι πραγματικοί λόγοι εξ αιτίας των οποίων αυτή εδώ η χώρα, έχει επανειλημμένως χρεοκοπήσει ή έχει βρεθεί στα πρόθυρα της χρεοκοπίας πλειστάκις κατά τη διάρκεια του βίου του νεώτερου “Ελληνικού” κράτους. Ιδιαίτερα μάλιστα που κατά την παρούσα “Κρίση” “παίζουνε” και τα δυό σενάρια, δηλ. τόσο της ήδη επελθούσης χρεοκοπίας, όσο και της οσονούπω επερχόμενης, εξαρτάται από ποιά σκοπιά θεωρεί κανείς το ζήτημα το οποίο όπως θα δούμε και παρακάτω, παραμένει το αυτό, υπό την οποιαδήποτε γωνία προσεγγισης. Σε τι συνίσταται λοιπόν στην πραγματικότητα αυτός ο υπέρμετρος “δανεισμός”, και η συνεχής υπερχρέωση; αν όχι στο σύνολο τους, τουλάχιστον κατά ένα ποσοστό που σίγουρα ξεπερνάει το 90% . Ε, να μείνουνε και τίποτα ψίχουλα για το ενταύθα “υπηρετικό” προσωπικό. Θα το δούμε κι αυτό το “δευτερεύον” ζήτημα πιο κάτω αλλά πάμε πρώτα να δούμε το πρώτο και κύριο για το οποίο και γενικότερα, αλλά και ειδικότερα κατά τη διάρκεια της παρούσας “Κρίσης” έχει πέσει “τουμπεκί ψιλοκομμένο” απ’ όλες σχεδόν τις πλευρές, εξαιρουμένων ίσως κάποιων διάσπαρτων μοναχικών φωνών, ορισμένων “βοώντων εν τη ερήμω” μερικά παραδείγματα των οποίων θα παραθέσουμε, για να κάνουμε περισσότερο εναργές το τι θέλουμε να πούμε.

       Η υπερχρέωση λοιπόν αυτού του αποπλύματος του Ιμπεριαλισμού που λέγεται κατ’ ευφημισμόν “Ελληνικό” κράτος, καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του, και η οποία με το πέρασμα του χρόνου βαίνει διογκούμενη και αυξανόμενη κάθετα, οφείλεται κατά συντριπτικό ποσοστό στις ληστρικές λεόντειες δανειακές συμβάσεις που ως πλήρως εξαρτημένο υποχρεώνεται να συνάψει από της γεννήσεως του   ( με Ιμπεριαλιστικό εμβρυουλκό προφανώς, όπως είδαμε παραπάνω) με τους λογής λογής κατά καιρούς ανανεούμενους αλλά μηδέποτε αποσυρόμενους Ιμπεριαλιστικούς Κύκλους. Τα οποία Δάνεια αφού χρεωθούν στις πλάτες της χώρας και κυρίως φυσικά του λαού της και συνυπολογιστούν στο σύνολο της χρέωσης, “κάνουν μια βόλτα γύρω από την Ακρόπολη", και επιστρέφουν στα θησαυροφυλάκια της αλλοδαπής” απ’ όπου προσωρινά εξεπορεύθηκαν όπως προσφυώς και με αρκετό δήγμα παρετήρησε κάποιος. Γιατί ο βασικός και κύριος λόγος για τον οποίο συνάπτονται οι προαναφερθείσες ληστρικές Δανειακές Συμβάσεις δεν είναι βασικά άλλος από το να χρηματοδοτηθούν εταιρείες κολοσσοί των Ιμπεριαλιστικών κέντρων και να έλθουν, φυσικά και με την έγκριση των εδώ υποτακτικών τους στους οποίους ρίχνουν βέβαια και κανένα κόκαλο, και να φορτώσουν τον τόπο με κάθε λογής φαραωνικά, περιβαλλοντοκτόνα, επιζήμια οικονομικά, κακοσχεδιασμένα, εκτός κλίμακας, τέρατα κακογουστιάς, έργα, πάλι με αντίστοιχες όπως τις παραπάνω αναφερθείσες ληστρικές και λεόντειες συμβάσεις μόνο και μόνο για να τα πάρουν χοντρά καταστρέφοντας και διαλύοντας τη χώρα.

        Στην πραγματικότητα οι εταιρείες κολοσσοί για τις οποίες μιλάμε, πχ Hochtief, Bechtel για ν’ αναφερθούμε σε δύο πολύ γνωστές που πρόχειρα μας έρχονται στο μυαλό, χρηματοδοτούνται από τις κυβερνήσεις τους και πολύ χοντρά μάλιστα με χρήματα που έχουνε χρεωθεί ως δάνεια με ληστρικές συμβάσεις, στο εξαρτημένο “Ελληνικό” κράτος για να φορτώσουνε τον τόπο με τα προαναφερθέντα φαραωνικά, άχρηστα, “μεγάλα” έργα τα οποία χρεώνονται τρεις και τέσσερεις φορές πάνω από την “τρέχουσα” στον υπόλοιπο κόσμο αξία τους με τις εν λόγω λεόντειες συμβάσεις. Και δεν είναι μόνο το ότι γιγαντώνονται ακόμα περισσότερο με αυτή την ασύλληπτη ληστρική χρηματοδότηση, αλλά μιας και μιλάμε για τον κατασκευαστικό κλάδο, που ήταν ίσως ο μόνος ο όποιος είχε μια σχετική ευρωστία μέσα στην σπαρασσόμενη και συνεχώς ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία δίνοντας αν μη τι άλλο δουλειά σε κάποιο μέρος του πληθυσμού μέσω των πολυποίκιλων κατασκευαστικών εταιρειών, που παρουσιάσανε σε μια ορισμένη περίοδο και κάποια σχετική ευρωστία, αναλαμβάνοντας έργα και εκτός Ελλάδας, πχ Μέση Ανατολή κλπ, αλλά και το ότι με αυτό τους το γιγάντωμα τσακίσανε και σβήσανε από το χάρτη ολόκληρο τον ελληνικό κατασκευαστικό κλάδο, τον μόνο που άντε να προσθέσω και την Κλωστοϋφαντουργία που κι αυτή βέβαια έσβησε, είχανε να επιδείξουνε μια ευρωστία στο πλαίσιο της “επίσημης” όπως την χαρακτηρίσαμε στα προηγούμενα Οικονομίας. Και είναι γνωστό, έστω σε λίγους, το ότι εκτός από την αναδουλειά, τους αναθέτανε κοψοχρονιά υπεργολαβίες από τις οποίες ήταν σίγουρο ότι θα ζημίωναν, ήταν όμως υποχρεωμένες ουσιαστικά να τις αναλάβουν, για να βρίσκονται σε κάποια κίνηση και το προσωπικό τους να έχει ένα αντικείμενο εργασίας μέχρι οι εταιρείες μεν περιμένοντας κάποια έκβαση, να χρεωκοπήσουν και να κλείσουν ή να υπολειτουργούν, το προσωπικό δε ...να μείνει χωρίς δουλειά. Το παράδειγμα της Hochtief με τις υπεργολαβίες του αεροδρόμιου των Σπάτων λέει πολλά. Αλλά μην μπούμε σε τόσο πολλές λεπτομέρειες γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Τέτοιου τύπου συμβάσεις ούτε σε χώρες του τρίτου Κόσμου δεν γίνονται πια. Ας αναφερθούμε μόνο σε κάποια παραδείγματα τέτοιων έργων των τελευταίων χρόνων που ως πιο πρόσφατα τα έχουμε βιώσει “σε πρώτο πρόσωπο” καθώς και τις συζητήσεις που ξεσήκωσαν “εν τη γενέσει τους” όπως και τις κριτικές των “βοώντων εν τη ερήμω”. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και παλαιότερα. Ποιός δεν θυμάται από τους παλιότερους την σκανδαλώδη κατασκευή του “Μον Παρνές” και τον θόρυβο που είχε ξεσηκώσει σε εποχές μάλιστα πολύ πιο δύσκολες σε ελευθερίες και δικαιώματα από την σημερινή. Ο σκοπός όμως του παρόντος δεν είναι να παραθέσει όλα τα έργα που έχουν πραγματοποιηθεί στο πέρασμα του χρόνου με τον τρόπο στον οποίο αναφερθήκαμε. Θέλουμε απλά να δώσουμε μερικά παραδείγματα για να καταστήσουμε σαφέστερο το αντικείμενο για το οποίο μιλάμε. Θυμίζω κάτι που έχω γράψει και σε προηγούμενο μέρος. Το παρόν γενικά αποτελεί πολιτική τοποθέτηση και όχι επιστημονική εργασία, με ότι αυτό σημαίνει.

      Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ληστρικά, κακότεχνα, περιβαλλοντοκτόνα κυριολεκτικά κατοχικά τερατουργήματα, που της φορέθηκαν με τον πιο απόλυτο και ξετσίπωτο ιμπεριαλιστικό αυταρχισμό και κυριολεκτικά καταπνίγουν τη χώρα και το λαό της όχι μόνο από οικονομική άποψη. Έγιναν και αντικείμενο συζητήσεων και ίσως και αγώνων για την ματαίωση τους από κάποιες πλευρές, αλλά ο αντίπαλος ήταν εκάστοτε τόσο πολλαπλάσια ισχυρότερος που οι αγώνες αυτοί ήτανε αδύνατο να τελεσφορήσουν.

      Θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε κάποια από τα έργα των τελευταίων χρόνων, και θα κάνουμε και κάποιες παραπομπές για όσους/ες θέλουνε να ενημερωθούν πληρέστερα. Δεν έχουμε δυστυχώς εδώ την δυνατότητα ν’ αναφερθούμε λεπτομερειακά. Κάποτε πρέπει και να τελειώνουμε. Ουφ.....

Πάμε λοιπόν, θυμίζοντας κάποια στοιχεία για τα σκανδαλώδη φαραωνικά τερατουργήματα στα οποία ως παραδείγματα θ’ αναφερθούμε.

      1ον, τα τερατουργήματα που δικαιωματικά καταλαμβάνουν την πρώτη θέση και μακράν στον παρατιθέμενο κατάλογο. Αεροδρόμιο Σπάτων, και Αττική Οδός που προς χάρη της το πρώτο χωροθετήθηκε εκεί. Η περιβαλλοντική και οικιστική καταστροφή που θα επέφερε, απασχόλησε για μεγάλο χρονικό διάστημα προ της κατασκευής τους ευαισθητοποιημένους φορείς, σωματεία, επιστημονικούς συλλόγους κλπ, γενικά εκείνο το ευαίσθητο μικρό, είν’ η αλήθεια κομμάτι της Κοινής Γνώμης που πονάει αυτόν τον τόπο. Πέρα από τις μπουρδολογίες της προπαγάνδας το Αεροδρόμιο χωροθετήθηκε στα Σπάτα, με τεράστιο κόστος για το Δημόσιο, και μόνο από τις απαλλοτριώσεις, έπεσε χρήμα και πλούτος στην περιοχή, είναι γνωστά αυτά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, μόνο και μόνο, εκτός του Γερμανικού Ιμπεριαλισμού ( Hochtief ), για να ικανοποιηθεί και ο Γαλλικός που εταιρείες του ήταν ηγήτορες του έργου της Αττικής Οδού. Εμφανίζεται μεν σαν πρώτη μούρη ο Μπόμπολας, επιφανές μέλος της ντόπιας ολιγαρχίας τα τελευταία χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ο ενδιάμεσος μιζαδόρος που εισπράττει τις μίζες και τις παραδίδει στ’ αφεντικά του κρατώντας βέβαια κι αυτός ένα μικρό μέρος για τους κόπους του. Μη υπαρχούσης αξιόπιστης οδικής σύνδεσης με τα Σπάτα, το Αεροδρόμιο έπρεπε να γίνει εκεί, μέσα σε μια πυκνοκατοικημένη, κατά το μάλλον ή ήττον περιοχή, αντί πχ της Τανάγρας που είχε ήδη αξιόπιστη σύνδεση μέσω της Εθνικής Οδού και δεν ήτανε (είναι) τόσο πυκνοκατοικημένη. Μ’ αυτό τον τρόπο δικαιολογούνταν και το σκανδαλώδες ανοσιούργημα της Αττικής Οδού, που εκτός του ότι πέρασε μια ατσάλινη ταινία και έθεσε δεσμά, περνώντας μέσα από κατοικημένες περιοχές, αποκόβοντας τις σε τμήματα, στο σώμα ολόκληρης της πολύπαθης Αττικής, επέβαλλε και ακριβό τίμημα με τα διόδια, καταληστεύοντας τους υποχρεωμένους να την χρησιμοποιούν κατοίκους της, έτσι που στην ουσία απέκοψε κάθε άλλη δυνατότητα πρόσβασης σε ένα μεγάλο πλήθος περιοχών.

      Επιπροσθέτως αποτελεί μοναδική κυριολεκτικά οδική αρτηρία σε ολόκληρο τον κόσμο που περνάει μέσα από κατοικημένες περιοχές, τόπους κατοικίας, και στην οποία πληρώνονται διόδια! Πουθενά αλλού δεν υπάρχει αυτό. Ας αφήσουμε τις κακοτεχνίες, τις κυκλοφοριακές ατασθαλίες, την ανεκδιήγητη σήμανση σε πολλά σημεία, ανήκουστες για οδό σ’ ολόκληρο τον κόσμο που θέλει να περηφανεύεται ότι είναι σύγχρονης τεχνολογίας, τις παγίδες θελημένες ή όχι για τους οδηγούς κλπ.

Τι να πούμε δε για την σύμβαση, παραχώρησης και κατασκευής, που όχι χώρα του τρίτου κόσμου αλλά ούτε Πυγμαίοι της Ζούγκλας δεν θα υπέγραφαν. Μπορείτε να την βρείτε δημοσιευμένη σε πολλά σημεία και έντυπα, φυσικά και στην εφημερίδα της Κυβέρνησης, λίγο ψάξιμο στο Google και την έχετε στο χέρι. Η εκμετάλλευση της οδού παραχωρείται για τριάντα χρόνια στον όμιλο των ιδιωτικών εταιρειών με προεξάρχοντα τα γαλλικά συμφέροντα, όπως είδαμε και παραπάνω, ενώ το κόστος κατασκευής της επιβάρυνε κατά τουλάχιστον 60% το Δημόσιο κορβανά. Και να ‘τανε μόνο αυτό; θα πεις “συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια” Άκουσον άκουσον, επειδή βεβαίως δε συνηθίζεται και είναι ιδιαιτέρως σπάνιο παγκοσμίως να υπάρχει σιδηροδρομική σύνδεση με τα Αεροδρόμια και επειδή τελικώς μετά πολλών κόπων και βασάνων κατορθώθηκε να υπάρξει σύνδεση του Μετρό και του Προαστιακού με τον Αερολιμένα, η “Αττική Οδός” αποζημιώνεται βάσει της σύμβασης από το Δημόσιο για διαφυγόντα κέρδη λόγω της ύπαρξης σιδηροδρομικής σύνδεσης! Για όσους ενδεχομένως δεν το κατάλαβαν τα παραπάνω γραφόμενα περί σιδηροδρομικής σύνδεσης των Αεροδρομίων είναι ειρωνικά και γράφονται χάριν αστε'ι'σμού. Αυτό πια αν δεν είναι μοναδικό σύμπτωμα έστω και λεόντειας σύμβασης παγκόσμια, εγώ να χάσω ότι στοίχημα θέλετε. Φέρτε μου αντίστοιχα παραδείγματα απ’ όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανόμενων Ζουλού, Πυγμαίων, Αβορίγινων κλπ. Όχι βέβαια ότι υποτιμώ τους προαναφερθέντες, μακριά από μένα οι ρατσιστικοί διαχωρισμοί, αλλά λέμε τώρα χάριν παραδείγματος και ποιητική αδεία.

        Ας έρθουμε τώρα επ’ ολίγον και στο κυρίως θέμα του παρόντος εδαφίου δηλ. σ’ αυτό καθ’ αυτό το Αεροδρόμιο Σπάτων. Ένα εξαμβλωματικό κακότεχνο και κακάσχημο κτίριο, που περισσότερο θυμίζει κτίριο αποθηκών έστω και ανθρώπινων ψυχών, παρά αεροσταθμό, πάνω σ’ ένα ανυπεράσπιστο πεδίο εκτεθειμένο ιδιαίτερα σ’ όλους τους ανέμους ολοτρίγυρα. Τι να πρωτοπεί κανείς για την κατασκευή του μέσω ληστείας τόσο σε βάρος του Δημοσίου όσο και πολλών Ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών που όπως είπαμε και παραπάνω αναλαμβάνανε από τη Hochtief υπεργολαβίες κοψοχρονιά και περίπου αναγκαστικά. Ν’ αναφέρουμε κι εδώ το “κερασάκι στην τούρτα” που όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα δεν πρέπει να έχει όμοιο του σ’ όλο το κόσμο, και είναι το ότι έστω κι αυτή η λεόντεια σύμβαση κατασκευής προέβλεπε υπόγειο στεγασμένο parking σε διάφορους ορόφους κάτω από τον κυρίως αεροσταθμό. Ε λοιπόν η Hochtief με τσαμπουκά και με “το έτσι θέλω” και κυρίως χωρίς καμμιά αντίσταση εκ μέρους των αρμόδιων “Ελληνικών Αρχών”, και φυσικά για να ”βγάλει κι από τη μύγα ξύγκι” και να αποκομίσει ότι μπορούσε περισσότερο, μετέτρεψε το parking σε υπαίθριο και το μετέφερε κάπου έξω και πέρα από τον αεροσταθμό. Ε τι να ξαναλέμε τώρα... Το ότι πχ οι παραδοσιακοί αποικιοκράτες φερόντουσαν στις αποικίες τους με περισσότερο σεβασμό; .Είναι Ηλίου φαεινότερο. Τέλος πάντων για να μη κουράζω περισσότερο επί του συγκεκριμένου θέματος να κάνω απλά μια παραπομπή εδώ και να παραπέμψω στο περιοδικό “Αρχιτέκτονες” του συλλόγου Αρχιτεκτόνων όπου πάλι μέσω ψαξίματος από το Google, όσοι θέλετε να ενημερωθείτε πληρέστερα θα βρείτε σε τρεις συνέχειες έρευνα του κου Γιώργου Σαρηγιάννη καθηγητού του τομέα Πολεοδομίας του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου της Αθήνας που είναι πλήρως αναλυτική και κατατοπιστική για τη ληστεία σε βάρος του Δημοσίου χρήματος και τις υπόλοιπες ληστρικές επιδρομές, και τεχνικά κι αισθητικά ανοσιουργήματα που επιτελέστηκαν. Βέβαια ποιός να διαβάσει και να λάβει υπ’ όψι του τους “Αρχιτέκτονες”, μπροστά στον ορυμαγδό της προπαγάνδας που έπεφτε “βροχή” από τα μεγάλα ΜΜΕ, έντυπα τε και ηλεκτρονικά, περί “θαύματος τεχνικής” “καλύτερου και πληρέστερου Αεροδρόμιου σ’ όλο τον κόσμο” (Λαλιώτης) κοκ. Εξαιρετικά άνισα τ’ αντιπαρατιθέμενα μέρη, κι άντε να βρεις το δίκιο σου...

       2ον Το Μετρό της Αθήνας. Καλά δε λέω γρήγορο κι εξυπηρετικό αλλά για μια μηδαμινή μερίδα του πληθυσμού που έχει την τύχη να κατοικεί κοντά στους σταθμούς του γιατί λίγο μακρύτερα αν μένει “την έκατσε τη βάρκα”. Άντε να περιμένεις το λεωφορείο που θα σε μεταφέρει σε κάποιο από τους σταθμούς, καλύτερα να περιμένεις μια και καλή “την αιώνια ζωή”, ή να πας και να ‘ρθεις από τη στάση του λεωφορείου στο σταθμό και πίσω, τρεις με τέσσερεις φορές,με τα πόδια, μέχρι να περάσει λεωφορείο, αν είσαι τυχερός. Για parking κοντά σε σταθμό πάλι, καλά δεν το συζητάμε. Για να μη μιλήσουμε για τους Μετροπόντικες που κονιορτοπιήσανε στο πέρασμα τους ότι αρχαίο συναντούσανε. Είναι γνωστό ότι σε πόλεις με αρχαίο πολιτισμό, κι επομένως με αρχαία στο υπέδαφος τους Μετρό δεν συνίσταται. Δείτε το παράδειγμα και την εξώφθαλμη αποτυχία του Μετρό της Ρώμης που επειδή εκεί σέβονται λίγο περισσότερο τον αρχαίο τους πολιτισμό και δεν είναι “μπάτε σκύλοι αλέστε” όπως στα “καθ’ ημάς” απαγορεύεται ν’ αναπτύσσει ταχύτητες μεγαλύτερες των 10 χλμ την ώρα! για να μην προκαλεί ζημιές στ’ αρχαία από έντονους κραδασμούς και διαταράξεις. Και υπήρχε βέβαια εναλλακτική πρόταση, να γίνει σύνδεση με τραμ πραγματικό όμως, και με τις αρμόζουσες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, όχι σαν κι αυτό της πλάκας που κυκλοφορεί σήμερα σαν απαραίτητο συμπλήρωμα του “κυρίως πιάτου”, όλων των Συνοικιών και Προαστείων της Αθήνας. Θα ήταν σε μεικτό χρόνο πολύ γρηγορότερο του Μετρό για την μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού, και βέβαια δεν θα χρειαζόντουσαν εταιρείες κολοσσοί από την Εσπερία τύπου Bechtel να μετατρέψουνε το υπέδαφος της Αθήνας σε “Κρητική γραβιέρα”. Θα απλωνόντουσαν πολύ πιο οικονομικά και φτηνά και κυρίως από ντόπιους εργολήπτες, επιφανειακές σιδηροτροχιές απλά και ανώδυνα. Όμως έτσι πως θα τα κονομάγανε οι μεγάλοι ξένοι κολοσσοί αφεντικά των "Δανειστών-Προστατών μας, οδηγώντας στο κόκκινο το υποτιθέμενο δημόσιο χρέος; Η απάντηση είναι αυτονόητη.

       3ον Το Μουσείο της Ακρόπολης. Άλλο έκτρωμα! Τι μουσείο δηλ. Για Εστιατόριο καφετέρια πολυτελείας μιλάμε με θέα την Ακρόπολη που διακοσμείται κι από κάποια Αρχαία, έτσι για να πάρει και λίγο αρχαιοελληνικό χρώμα! - Γι’ Ακρόπολη μιλάμε. Κοίτα όμως “κακοτυχία” δεν έχει τη θέα που θα επιθυμούσε προς τον Ιερό βράχο γιατί του την κόβουνε οι δύο διατηρητέες πολυκατοικίες επι της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, εξαιρετικά δείγματα της Αρχιτεκτονικής του Μεσοπολέμου, που δεν καταφέρανε τ’ αφεντικά του να γκρεμίσουν, παρά τις λυσσώδεις και παρατεταμένες προσπάθειες τους γιατί συμβαίνει ν’ ανήκουνε στον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον παγκόσμια καταξιωμένο Μουσικό, και ως εκ τούτου δεν κατέστη δυνατή ούτε η μεταφορά τους, ναι κι αυτή προτάθηκε! Γιατί θα επήρχετο διεθνής διασυρμός. Από κει και μετά τι να πει κανείς; Πολύ απλά ένα τεραστίων διαστάσεων κτίριο στην κυριολεξία εκτός κλίμακας και εκτός της οιασδήποτε αναλογίας, για τη συγκεκριμένη περιοχή- Μακρυγιάννη, σχεδιασμένο μάλιστα και από διεθνή Σταρ της Αρχιτεκτονικής, κατόπιν Διαγωνισμού όπου συμμετείχαν κι άλλα “μπουμπούκια” διεθνή τε και εγχώρια, έρχεται και της φοριέται καπέλλο. Μόνο καπέλλο; Αυταρχικός και δυναστικός ζουρλομανδύας, να προκαλεί το “δέος” των “πτωχών” με την επιβλητικότητα του μέσα σε μια περιοχή που είχε κρατήσει κάποια από τα “ανθρώπινα” χαρακτηριστικά της. Πως επιβάλλονταν οι καθεδρικές επιβλητικές Μητροπόλεις στον απλό λαό, στις πόλεις της Εσπερίας κατά το Μεσαίωνα; ε, κοντά πέφτει, τηρουμένων βεβαίως των αναλογίων. Μάταια ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων, των πλέον αρμοδίων επί θεμάτων Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας έθετε επί μακρό χρονικό διάστημα το θέμα σε δημόσια συζήτηση και αγωνίζονταν για τη ματαίωση του τερατουργήματος. Ήτανε δυστυχώς πολύ “λίγος” και “μικρός” και με πολύ περιορισμένη δημοσιότητα, απέναντι στα πανίσχυρα συμφέροντα που βρίσκονταν από πίσω, και στον ορυμαγδό των ΜΜΕ “περί θαύματος της Τέχνης και της Τεχνολογίας. Δεν μπορώ εδώ να μην αποτίσω ένα ελάχιστο φόρο τιμής στην Αλεξάνδρα Μωρέττη που κυριολεκτικά στο τελευταίο άρθρο της ζωής της, υπερενενηκοντούτις υπ' όψιν, στο περιοδικό “Αρχιτέκτονες” έκανε μια απλή μεστή και λιτή σύγκριση ανάμεσα στην Λαϊκή Αρχιτεκτονική του λιτού σχεδόν υπόσκαφου παλιού Μουσείου, που δεχότανε με μετριοφροσύνη και ταπεινότητα τους απανταχού ειλικρινείς κι αληθινούς προσκυνητές του Μεγαλείου του Ιερού Βράχου, με το χυδαίο Αυταρχισμό του σημερινού εκτρώματος, που απευθύνεται στη μεγαλομανία, και επιδειξιομανία των διαφόρων Αστέρων του life style όλων των ειδών και κατηγοριών.

        4ον Μέγαρο Μουσικής. Εδώ κι αν έλαμψε επαξίως ο τίτλος της Μπανανίας που κατέχει με την “αξία” της η χώρα. Εξ ολοκλήρου με χρήματα του Δημοσίου ουσιαστικά, φτιάχτηκε το “Μαγαζί” του Λαμπράκη, κι αργότερα επεκτάθηκε πάντα εις βάρος του Πάρκου Ελευθερίας δηλ. δημοσίου χώρου. Αρχιτεκτονικά ένα κακάσχημο ογκώδες ορθογώνιο, που προσβάλλει αν μη τι άλλο τη μοντέρνα Αρχιτεκτονική της γειτονικής του Αμερικάνικης Πρεσβείας του Gropius. Μάταια έγραφε ο τύπος τότε (κυρίως Ελευθεροτυπία – Βότσης) για το σκάνδαλο της υφαρπαγής δημόσιας Γης άμεσα από τους πολίτες (πάρκο), και το χτίσιμο του μαγαζιού του Λαμπράκη. Τα συμφέροντα ήτανε πολύ ισχυρά για να ηττηθούν και να υποχωρήσουν. Το κερασάκι στην τούρτα της παρούσας ιστορίας είναι ότι όταν λόγω “κρίσης” το μαγαζί άρχισε να μπαίνει μέσα ο Οργανισμός Λαμπράκη (μακαρίτη πλέον – λέγε τον Ψυχάρη) το “επέστρεψε” στο “υπερχρεωμένο” Δημόσιο να επωμισθεί αυτό τις απώλειες και να τοποθετήσει κι εκεί αυτά που κόβει από άλλους τομείς πχ Πρόνοια, Ασφαλιστικό, Δημόσια Υγεία κλπ που είναι αυτοί που το βαρύνουν και προκαλούν την υπερχρέωση του σύμφωνα με τα διάφορα Eurogroup και τους τεχνικούς συμβούλους “φωστήρες” των “Θεσμών” επί το χα’ι’δευτικότερο.

        Τα παραπάνω ήταν μόνο μερικά πρόσφατα παραδείγματα για να νοιώσει κανείς στο πετσί του τον τρόπο με τον οποίο χρεώνεται, υπερχρεώνεται και εν συνεχεία χρεωκοπεί, το κατ’ ευφημισμό τόσο “Ελληνικό” όσο και “κράτος” υπό την ηγεμονία των πάσης φύσεως και καιρού Ιμπεριαλιστών. Υπάρχουνε και χιλιάδες άλλα παραδείγματα και μερικά “τρέχοντα” μάλιστα, αλλά τι να πρωτοπιάσει κανείς μέσα από ένα κείμενο που θέλει να είναι συγκεκριμένο, όσο το δυνατόν πιο σύντομο, και απλά φιλοδοξεί να θέσει κάποια πολιτικά και εξ αυτού οικονομικά θέματα στις αληθινές και πραγματικές τους διαστάσεις. Που να πρωτοαναφερθούμε, στο ξεπούλημα του Ελληνικού, στην φυσική και κλιματική καταστροφή των Σκουριών Χαλκιδικής, στο Δέλτα του Φαλήρου και το “Ίδρυμα Νιάρχου”, στο Γουδί και τον Παναθηναϊκό (λέγε τον Αλαφούζο) που παίζει κυριολεκτικά επί του πιεστηρίου, Στο Καραΐσκάκη του Κόκκαλη και νυν του Μαρινάκη, στην “καυτή” αυτό τον καιρό Ν. Φιλαδέλφεια του Μελισσανίδη; Να πάμε λίγο παλιότερα και να θυμηθούμε το αχαλίνωτο πάρτι όλων των διεθνών αρπακτικών στην απύθμενη τρύπα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που ποτέ δεν βρέθηκε και δημοσιοποιήθηκε ένας έστω και κατά προσέγγιση αριθμός για το πόσο κόστισαν στον έρμο τούτον δω λαό; Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Σύστημα Ασφάλειας” που πούλησαν οι Αμερικάνοι και δεν λειτουργούσε γιατί ήταν ατελές και ανέτοιμο εισπράττοντας όμως το πλήρες αντίτιμο του κάποια εκατομμύρια δολάρια σαν να ήταν πανέτοιμο και πλήρως λειτουργικό. Θα μου πείτε, καλύτερα που δεν λειτουργούσε ο Σούπερ Χαφιές, αλλά αυτό είναι άλλο καπέλλο. Το θέμα είναι ότι εμείς τον πληρώσαμε και μάλιστα αδρά, σαν λαός εννοώ, για να μας χαφιεδίζει, κι αυτός ήτανε τελικά ένας άδειος τενεκές που δεν λειτουργούσε!

        Σκάνδαλα τάχα μου τα ονομάζουν αλλά στην ουσία πρόκειται για την κανονική και νομότυπη διαδικασία που διέπει αυτή τη χώρα την υποτελή στους Ιμπεριαλιστές και κυβερνώμενη από την Ολιγαρχία, ανεξαρτήτως ονόματος ομάδας υπηρετικού προσωπικού, κόμματος σε πιο απλά ελληνικά. Μην σας ξεγελάνε λοιπόν τα Ελληνικά ονόματα κι ανακαλύψετε κι εσείς καμμιά Εθνική Αστική Τάξη. Σε όλες τις περιπτώσεις από πίσω κρύβεται ο εσμός των αρπάγων, ουσιαστικά των αλλοδαπών αφεντικών και του δικού τους υπηρετικού προσωπικού, που θα αναλάβουνε να κατασκευάσουν έργα να πραγματοποιήσουν σχέδια να προωθήσουν projects να πουλήσουνε πολεμικό υλικό κλπ, απ’ όλα έχει ο μπαξές, και να βάλουνε στη τσέπη τους τα δάνεια που θα ληφθούν από τις διάφορες Τράπεζες, διεθνείς ή Ευρωπαϊκές με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου βεβαίως βεβαίως.

        Επαναλαμβάνω. Αράδιασα όλα τα παραπάνω παραδείγματα απλά για να επισημάνω αυτό που γενικά περνάει εν κρυπτώ και παραβύστω απ’ όλα τα καθεστωτικά Μέσα Ενημέρωσης και γενικά τους μηχανισμούς προπαγάνδας. Εκεί που πάνε τα χοντρά λεφτά μέσω των ληστρικών και παράνομων δανείων πράγμα που προς τιμή της επεσήμανε και η Επιτροπή που είχε συγκροτηθεί από την προηγούμενη Βουλή (όχι τυχαία) και την οποία κατάργησε η νυν (πάλι όχι τυχαία) και ο νοών νοείτω. Θα το θίξουμε το θέμα λεπτομερέστερα πιο κάτω. Και την βασική αιτία εξ αιτίας της οποίας η Ελληνική Οικονομία κινείται από την “γέννηση” της και όχι μόνο στις εποχές των μνημονίων πάντα “στο κόκκινο”.

        Δείξαμε νομίζω αρκετά εναργώς στο προηγούμενο μέρος του παρόντος τις αιτίες, και τους λόγους της μεταπολεμικής οικονομικής “άνθησης” και ευδοκίμησης τουλάχιστον κατά τη γνώμη μας, ενός αρκετά μεγάλου τμήματος από τα πτωχότερα στρώματα του πληθυσμού και της αποκόλλησης του από τη “λάσπη” της μιζέριας. Το υπενθυμίζω γιατί αυτό σε συνδυασμό με το που στην πραγματικότητα πηγαίνανε τα λαμβανόμενα “δάνεια” καταρρίπτει θεαματικά έναν από τους πιο έωλους και ψευδεπίγραφους ισχυρισμούς της καθεστηκυίας προπαγάνδας και των διάφορων γελοίων “μαζί τα φάγαμε” ότι τάχα μου χρησιμοποιήθηκαν για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, παροχών κλπ, που και καλά υπερέβαιναν τις δυνατότητες της Οικονομίας. Τίποτα ψευδέστερο και γελοιωδέστερο τούτου. “Οι καλοί μας δανειστές που παρείχαν αφειδώς χρήμα για να ελαφρύνουν τα οικονομικά βάρη από τον κοσμάκη”. Αυτό, ας πούμε, αποτελεί τον πυρήνα της προπαγάνδας που διαχέεται όπως θα δούμε και σε επί μέρους τομείς στους οποίους θ’ αναφερθούμε περισσότερο διεξοδικά στη συνέχεια για τον απλό λόγο ότι με τον συνεχή ανηλεή καθεστωτικό προπαγανδιστικό βομβαρδισμό σχεδόν όλος ο κόσμος έχει πειστεί με αποτέλεσμα να καταφέρεται εναντίον αλλήλων και να χάνει από τα μάτια του τις πραγματικές αιτίες και τους υπαίτιους, της χωρίς τέλος ολίσθησης

του σε χαμηλότερα επίπεδα ζωής κι επιβίωσης.

        Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το “σουξέ” όλων αυτών των τελευταίων χρόνων. Ποιός είναι ο κύριος υπαίτιος κατά την προπαγάνδα πάντα για όλα τα οικονομικά δεινά που περνάει ο κοσμάκης; Μα το το υπερδιογκωμένο Ελληνικό Δημόσιο φυσικά και κατά συνέπεια οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που δακτυλοδείχνονται απ’ όλους τους “υγειώς σκεπτόμενους” σαν οι κύριοι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας που σα βαμπίρ πίνανε το αίμα του λαού και τον οδηγήσανε στα έσχατα. Ορμάτε και τους φάγαμε. Υπάρχουν άνθρωποι που ντρέπονται να ομολογήσουν πως είναι ή υπήρξανε στο παρελθόν Δημόσιοι Υπάλληλοι. Κι ο ορυμαγδός ακόμα συνεχίζεται. Εις μάτην κατά καιρούς δημοσιευόντουσαν στοιχεία επίσημα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας ότι ο κατ’ αναλογία αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στο “Ελληνικό” κράτος δεν ξεπερνάει και ποτέ δεν ξεπέρασε τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο. “Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”, πως ν’ σ’ ακούσει λοιπόν η “κουφή” καθεστωτική προπαγάνδα που έριχνε και ρίχνει τόνους λάσπης στ’ αυτιά του κοσμάκη; Πως να μη την πιστέψει κανείς; Λέγε λέγε το κοπέλλι έκανε τη γριά να θέλει, όπως λέει και η παροιμία. Φυσικά για να καλύψει τα δικά της καθεστωτικά αίσχη, κι απ’ ότι φαίνεται τα καταφέρνει αρκετά καλά.

        Ας ξεκαθαρίσω ένα θέμα που μπορεί να προκαλέσει δικαιολογημένη διαφωνία σε σχέση μ’ αυτά που γράφω. Δεν υποστηρίζω βέβαια ότι στο Δημόσιο όλα ήταν-είναι μέλι γάλα, άμωμα, κι αγγελικά πλασμένα”. Υπάρχουνε κι υπήρχανε άπειρα στραβά, ανακολουθίες και αμαρτήματα. Που ν’ αρχίσει κανείς και που να τελειώσει. Είναι γνωστά σε όποιον είχε έστω και την ελάχιστη δοσοληψία. Ποιόν τομέα να πιάσει κανείς και ποιόν ν’ αφήσει...Να πω επίσης πάνω στο θέμα μας ότι φυσικά και το Δημόσιο κόστισε και κοστίζει πολύ χρήμα. Είναι και ήταν κι αυτό μέσα στα έξοδα του καθεστώτος. Να δημιουργήσει τα στηρίγματα του, τους μηχανισμούς του, τη βάση και τα υποστυλώματα του. Τις πελατειακές του σχέσεις με λίγα λόγια, αλλά και την άμυνα του, την επιβολή του στους “ανυπάκουους”, το χτύπημα της όποιας αντίστασης στα “έργα και τις ημέρες του” κ.ο.κ. και πολλά άλλα ων ουκ έστι αριθμός. Δεν μπορούμε δυστυχώς όλα να τ’ απαριθμήσουμε. Θα χρειαζόμασταν ολόκληρο βιβλίο ειδικά γι’ αυτό. Δεν είναι το Δημόσιο και πολλοί εκ των υπαλλήλων του σε διάφορους τομείς άσπιλες παρθένες. Όλ’ αυτά και πολλά άλλα και βέβαια κοστίζανε. Από δε την πλευρά του απλού κόσμου και με δεδομένη την για τους λόγους στους οποίους αναφερθήκαμε στα προηγούμενα κεφάλαια, περιορισμένη διαθεσιμότητα σε θέσεις εργασίας γενικά, η είσοδος στο Δημόσιο ήτανε πανάκεια και έλυνε δια μιας τα προβλήματα του βίου. Να λοιπόν τα βύσματα και οι πελατειακές σχέσεις και οι ουρές έξω από τα διάφορα καθεστωτικά γραφεία, βουλευτικά, κυβερνητικά ή ότι. Όλα αυτά είπαμε ότι κοστίζανε. Όμως υπάρχουνε και κάποιες κλίμακες,και μάλιστα στα συγκεκριμένα ποσά με χαώδεις διαφορές. Είπαμε και προηγουμένως το 95% πήγαινε στα χέρια των Ιμπεριαλιστών αυτούσιο, και το υπόλοιπο 5% κάλυπτε όλα τα προηγούμενα συν τις μίζες του υπηρετικού προσωπικού (κυβερνητικού ή άλλου). Εδώ συμβαίνει να πυροβολούμε το 5% και να καταπίνουμε αμάσητο το 95%. Και μάλιστα να πυροβολούμε ακόμα και γι’ αυτό σε λάθος στόχο. Το αρχικό “αμάρτημα” του κάθε δημόσιου υπάλληλου, ασχέτως με τι μπορεί ή όχι να ενεπλάκη στη συνέχεια, ήτανε το ότι χρησιμοποίησε κάποια πελατειακή σχέση ή βύσμα για να “τρουπώσει” όπως θα ‘λεγε κι ο Βουτσάς. Ε μην τον πυροβολούμε γι’ αυτό. Έτσι δούλευε το σύστημα. Ήταν αναγκασμένος να προσαρμοστεί. Δεν φταίει αυτός για τα υπόλοιπα άπειρα αμαρτήματα και ανομίες. Ακόμη και αν τις “εκμεταλλεύτηκε”. Όσοι τέλος πάντων τις “εκμεταλλεύτηκαν”. Να το κλείσω εδώ το θέμα, με την διευκρίνηση ότι “δεν απαλλάσσουμε κανένα” των “αμαρτιών” του. Αλλά όχι και “να διυλίζουμε τον κώνωπα ενώ καταπίνουμε την κάμηλο”! Οι Ιμπεριαλιστές στο απυρόβλητο της καθεστωτικής προπαγάνδας κι οι “φουκαράδες” οι δημόσιοι υπάλληλοι κάτω από τα πυρά όλων, κι όχι μόνο των καθεστωτικών.

        Και μια τελευταία διευκρίνηση που αφορά τόσο το συγκεκριμένο θέμα όσο και τα όσα ακολουθήσουν. Αναφέρομαι στο Καθεστώς, και εννοώ αυτό της Ιμπεριαλιστικής Εξάρτησης, ανεξαρτήτως από κόμματα δεξιά κεντρώα ή “αριστερά” -εσχάτως αποκτήσαμε κι απ’ αυτό το “φρούτο” τρομάρα μας- εννοώ σε κυβερνητικούς θώκους βέβαια. Τα κόμματα όπως και να λέγονται ή ότι κι αν είναι αποτελούν αμελητέα εν πολλοίς εξαρτήματα ίσα ίσα για να εμφανίζεται μια “δημοκρατική βιτρίνα” και να παραμυθιάζεται ο κόσμος ότι τάχα μου εκλέγει κυβέρνηση κάθε φορά που γίνονται εκλογές. Κούνια που τον κούναγε...

        Η επόμενη υπερδιογκωμένη προπαγανδιστική μπούρδα και κλάψα, αφορά το Ασφαλιστικό Σύστημα. Και αρχίζει ο ορυμαγδός των “επιχειρημάτων”, γήρανση του πληθυσμού, χαριστικές συντάξεις, συντάξεις σε υπερβολικά νεαρή ηλικία, συντάξεις 15ετίας για μητρότητα ή ανήλικα τέκνα και πάει λέγοντας. Τα παραπάνω εν μέρει μπορεί και να είναι αληθινά, και θα δούμε παρακάτω το πως και το γιατί. Αυτό όμως που τεχνηέντως αποκρύπτεται κατά σύμπτωση; δεν θα το έλεγα είναι η μία και πραγματική αιτία που κυριολεκτικά έχει γονατίσει το Ασφαλιστικό Σύστημα και το έχει φέρει στα όρια της πτώχευσης και χρεοκοπίας με τα γνωστά αποτελέσματα και επιπτώσεις σαλαμοποίηση, πετσόκομμα- επί των συντάξεων επικουρικών κλπ. Κι αυτό είναι από τη μια η ασυλλήπτων διαστάσεων εισφοροδιαφυγή που διαπράττεται από την Ολιγαρχική Εργοδοτική Τάξη και η οποία ανά τακτά χρονικά διαστήματα νομιμοποιείται με νόμους τάχα μου διακανονισμού των χρεών με τους οποίους αυτά τα τελευταία ανάγονται χρονικά στις “ελληνικές καλένδες” και παραγράφονται “νομίμως και νομοτύπως”. Είναι πολύ παλιά αυτή η ιστορία και δεν αφορά βεβαίως μόνο τους χρόνους των μνημονίων. Είναι αυτό που λέμε και παραπάνω. Η χώρα κυβερνάται μέσω της Ασυδοσίας των Ολιγαρχών. Τώρα τι είδους “Καπιταλισμός” είναι αυτός το αφήνω στην κρίση των δυνάμει αναγνωστών. Πάντως όχι εκείνος που “διδάσκεται στα σχολεία". Λέμε τώρα, μην το πάρετε και στην κυριολεξία! Και να ‘τανε μόνο αυτό; Μαύρη Εργασία. “Επίσημη και αναγνωρισμένη” Τι ΙΚΑ τώρα και Μίκα και Σύκα. Ξεπερασμένα πράγματα. Αυτά βέβαια είναι γνωστά τοις πάσι, δεν θα επιμείνω πολύ. Απλά να φέρω ένα κραυγαλέο και χαρακτηριστικό παράδειγμα των τεραστίων διαστάσεων που είχε λάβει χώρα σε συγκεκριμένες εποχές. Περίοδος προετοιμασίας Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Χιλιάδες αλλοδαποί εργάτες που εκείνη την εποχή υπ’ όψιν, ήτανε καλοδεχούμενοι, εν αντιθέσει προς την σημερινή, γιατί βοηθάγανε την Ελληνική Οικονομία, διάβαζε ξένα συμφέροντα και ολιγάρχες, “να πάρει τ’ απάνω της”, δουλεύανε κυρίως σε τεράστια χωματουργικά και έργα οδοποιίας με πετσοκομμένα βέβαια μεροκάματα χωρίς να τους επικολληθεί ούτε ένα, αριθμός ένα ένσημο! Να; προσθέσω εδώ απλά ότι από το τεράστιο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων η Εργατική Τάξη ανεξαρτήτως βέβαια προέλευσης Ελληνικής ή αλλοδαπής, δεν αξιώθηκε ούτε καν να έχει έστω ένα αξιοπρεπές μεροκάματο με τα ένσημα και την ασφαλιστική του κάλυψη γενικά. Μιλάμε για εκατομμύρια μαύρα μεροκάματα και ανθρωποώρες. Λέω τώρα εγώ και την κακία μου. Μήπως και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι αυτόκλητοι προστάτες της Εργατιάς “αγρόν αγοράσανε”, και αφήσανε τους κάθε λογής εργοδότες “μόνους” τους να κάνουνε παιχνίδι; Μετά μας φταίει η μαμά που πήρε σύνταξη στα 15 χρόνια ασκώντας τριπλή εργασία εργαζόμενης, μαμάς, και νοικοκυράς. Να το πω λοιπόν απλά 3X15=45 χρόνια συντάξιμα; Τέλος πάντων πέρα από τα χαριτολογήματα, που έχουν όμως και μια πραγματική βάση, η ουσία είναι ότι τα παραπάνω αποτελούν τις πραγματικές αιτίες, για τις οποίες έχει γονατίσει το ασφαλιστικό σύστημα, γιατί στην ουσία το κράτος πληρώνει τις ασφαλιστικές εισφορές των ολιγαρχών και των ξένων αφεντικών τους. Το ασφαλιστικό λοιπόν μπορεί μεν ν’ απορροφά μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, αλλά είδαμε καθαρά παραπάνω “τις πταίει”. Για να μην προσθέσουμε εδώ και τα συμπτώματα των τελευταίων ετών “της κρίσης”, δηλ την καλπάζουσα ανεργία κυρίως των νέων, το κλείσιμο επιχειρήσεων, την απαξίωση και παλαίωση παραγωγικών μονάδων κλπ., που και αυτά μετέχουν τα μέγιστα στην καθίζηση του Ασφαλιστικού.

        Για να πιάσουμε τώρα και τα θέματα που προβάλλονται ως αποκλειστικά υπεύθυνα για την καθίζηση του Συστήματος Ασφάλισης από τα κυρίαρχα καθεστωτικά μέσα και προπαγάνδα. Ναι υπάρχουνε κλάδοι που παίρνουνε ή παίρνανε στο παρελθόν πολύ πρόωρες συντάξεις, σε πολύ “νεαρή” ηλικία, και με πολύ λίγα έτη υπηρεσίας. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Κατά κύριο λόγο οι παραπάνω ανήκουνε σε κλάδους ενστόλων όλων των κατηγοριών, και θέτοντας το γενικότερα στο Δημόσιο Τομέα. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, όλοι οι προώρως ή “ανωρίμως” συνταξιοδοτηθέντες ανήκουν σε δύο κύριες κατηγορίες. Εν πρώτοις το Σύστημα χρειάζεται αυτούς που θα το υπηρετήσουν από διάφορες θέσεις. Είναι φυσικό λοιπόν να θελήσει να δημιουργήσει θελκτικούς όρους και προϋποθέσεις γι’ αυτούς ή αυτές που αρχικά θ’ αποτελέσουνε το προσωπικό που θα το υπερασπίσει από “δύσκολα” πόστα, σε θέσεις “πρώτης γραμμής” πχ Αστυνομία, και σε δεύτερο χρόνο μια βάση, ένα πλήθος υποστηριχτών. Κάθε σύστημα χρειάζεται και κάποιο κοινό, ιδιαίτερα σε συνθήκες έστω και ψευδεπίγραφης “Δημοκρατίας” όπως η αστική, κάποια βάση υποστηριχτών, κάποια ανθρώπινη μάζα, έξω από τους φύσει ταγμένους με το μέρος του που έτσι κι αλλιώς είναι και πολύ λίγοι. Πχ οι κόρες των αξιωματικών που κληρονομούσανε τη σύνταξη του μπαμπά τους, τουλάχιστον έως ότου και αν παντρευτούν. Κατά δεύτερο λόγο είναι εκείνοι που ωφελούνται “από σπόντα”, ως παράπλευρη ενέργεια αυτών που επωφελούνται κατά κύριο λόγο. Πχ ένστολοι , αλλά σε “δευτερεύοντα” πόστα που απολαμβάνουν όμως τα οφέλη εκείνων που υπηρετούν σε πρωτεύοντα γιατί έχουν πχ τον ίδιο βαθμό ή ιεραρχία. Εν συμπεράσματι, και ίσως και πέρα από τα προηγούμενα, ναι υπάρχουνε και στο ασφαλιστικό τέρατα και σημεία, δεν είναι αυτά όμως που το έχουνε οδηγήσει σ’ αυτό το σημείο, κι ας σκούζει όσο θέλει η καθεστωτική προπαγάνδα. Δεν τα υπερασπίζομαι φυσικά, λέγοντας πως δεν φέρουν αυτά την κύρια ευθύνη, αλλά “αποκαλύπτοντας” ποιοί και τι είναι οι κυρίως υπεύθυνοι, με δυό λόγια η εισφοροδιαφυγή, η μαύρη εργασία, και το κράτος που σε τακτά χρονικά διαστήματα, ουσιαστικά τις νομιμοποιεί και τις παραγράφει.

        Τώρα, αν σ’ όλα τα παραπάνω προσθέσουμε, το απύθμενο βάθος των εξοπλιστικών προγραμμάτων που επιβάλλουν στη χώρα και στο λαό οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους, μιλάμε κι εκεί γι’ άλλο ξέφρενο πάρτι, χώρια οι μίζες των εκάστοτε υπουργών και άλλων, πότε με τον “μπαμπούλα” της Τουρκίας, πότε με τις τάχα μου νατοϊκές ανάγκες, είμαστε η 2η χώρα μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, μέσα στο ΝΑΤΟ σε εξοπλιστικές δαπάνες! μιλάμε γι’ απόλυτους αριθμούς! και όχι κατ’ αναλογία, μπορούμε να συμπεράνουμε νομίζω με ασφάλεια τους λόγους της βασικά εικονικής υπερχρέωσης της χώρας, και της κατά καιρούς επαναλαμβανόμενης άτυπης ή τυπικής χρεοκοπίας της.

        Ας έρθουμε όμως και πιο συγκεκριμένα στην τελευταία εφταετία της λεγόμενης “Κρίσης” που στο όνομα της τάχα μου, έχει επέλθει κυριολεκτικά σφαγή όχι μόνο των λαϊκών εισοδημάτων αλλά και των κατακτημένων στο παρελθόν με αίμα και αγώνες εργασιακών δικαιωμάτων τα οποία έχουν κυριολεκτικά ποδοπατηθεί και εκμηδενιστεί γυρίζοντας τη χώρα κι αυτόν τον βασανισμένο λαό σε εποχές προ των Σάκκο και Βαντζέττι. Ποιό οχτάωρο και ποιες υπερωρίες, συνθήκες εργασίας κλπ. Αυτά όλα αποτελούν πικρές αναδρομές στο παρελθόν. Οι στρατιές των ανέργων περιμένουν. Όποιος/α τολμήσει και ψελλίσει τίποτα από τα παραπάνω χάνει αυτόματα τη δουλειά του και καθίσταται άνεργος/η. Μπαίνεις κάποια στιγμή για δουλειά και δεν ξέρεις κυριολεκτικά πότε και αν θα σχολάσεις μέσα στη συγκεκριμένη μέρα. Υπάρχουν δημοσιευμένα παραδείγματα εργαζόμενων που δούλεψαν σερί τρεις και τέσσερεις βάρδιες Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν και στο Διαδίκτυο. Και βέβαια το “διαίρει και βασίλευε” καλά κρατεί. Οι χωρίς κανένα δικαίωμα εργαζόμενοι είναι προνομιούχοι έστω μ’ ένα κολοβωμένο μισθό ισότιμο ενός φιλοδωρήματος, απέναντι στους άνεργους, που τους νοιώθουνε αντίπαλους και θα θέλανε πολύ να γίνει αντιμετάθεση θέσεων. Ή οι μετανάστες που υποτίθεται καταλαμβάνουν εργασιακές θέσεις. Τέτοια είναι η “σύμπνοια” που εγκαθίσταται ως φυσικό επακόλουθο της διαρκώς εμβαθυνόμενης και επεκτεινόμενης εξαθλίωσης μέσα στο κοινωνικό σώμα. Διάλυση δηλ. και της πλέον στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής. Εν τάξει υπάρχουνε και δομές που κάνουν φιλότιμες προσπάθειες ν’ αντιπαρατεθούν σ’ αυτά τα φαινόμενα, αλλά είναι πολύ μικρές αδύναμες και ανεπαρκείς μπροστά στα πλήθη των ως άνω εμπλεκομένων. Έτσι κι αλλιώς οι εργοδότες εναλλάσουνε εργατικό προσωπικό συχνότερα κι από πουκάμισο που λέει ο λόγος. Ολοένα και φτηνότερο βέβαια. Η μόνιμη και σταθερή εργασία μία ακόμη από τις κατακτήσεις των εργαζόμενων αποτελεί είδος προς εξαφάνιση. Εντός ολίγου θα είναι κι αυτή μια μακρινή ανάμνηση του παρελθόντος, και κάτι το τελείως άγνωστο για τους νεώτερους.

        Για πάμε να δούμε λίγο τώρα τι παίζεται με τον όρο “Κρίση” και πως χρησιμοποιείται στα στενά πλαίσια του Ελληνικού χώρου, γιατί δεν μας παίρνει εδώ να κάνουμε γενικότερες αναλύσεις για την “Κρίση” του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου Καπιταλισμού και πως ερμηνεύεται αυτή μέσα στα γενικότερα πλαίσια του. Θα αναφερθούμε μόνο στην Ελληνική εκδοχή της που όπως προκύπτει και από τα προηγούμενα έχει τις πολλές και μεγάλες ιδιαιτερότητες της που σχετίζονται ακόμα και με το ερώτημα του τίτλου του παρόντος δηλ. τελικά το αν υπάρχει ή όχι Καπιταλισμός στην Ελλάδα και αν όχι τι υπάρχει; Ένα ερώτημα που όπως το ανέπτυξα και παραπάνω, εγώ προσωπικά αδυνατώ να το απαντήσω...

        Ο όρος “Κρίση” λοιπόν στην Ελλάδα της Ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αλλά και της “κάτω από το τραπέζι” οικονομικής ανάπτυξης όπως περιγράφηκε στο 2ο μέρος του παρόντος, χρησιμοποιείται για την εφαρμογή ενός είδους “τελικής λύσης” για να θυμηθούμε κι ένα ναζιστικό όρο που φαίνεται να ταιριάζει κι εδώ, για να γίνει μια ριζική και ολοκληρωτική μεταφορά του έστω εκτός της επίσημης οικονομίας αποκτηθέντος πλούτου από τα λαϊκά και μεσαία στρώματα προς τους “νόμιμους δικαιούχους” δηλ. την Ξενοκρατία και τα ντόπια αφεντικά. Στο παρελθόν γίνανε και γίνονται επανειλημμένες τέτοιες επιδρομές είτε με τις συνεχιζόμενες επί χρόνια τουλάχιστον από την δεκαετία του ‘70 και επαναλαμβανόμενες πολιτικές λιτότητας, ανεξάρτητα από το ποιό υπηρετικό προσωπικό (κόμμα) βρισκότανε στους κυβερνητικούς θώκους, είτε με τεράστιες χρονικά εστιασμένες επιδρομές όπως ήταν εκείνη του Χρηματιστηριακού παιχνιδιού του ‘99, τότε ντε που και ο ίδιος ο “Πρωθυπουργός” καλούσε τους Έλληνες να τζογάρουν στο Χρηματιστήριο και να να κονομήσουν ( Οι μεγαλοαστοί – αυτό το παρέλειπε να το πει). Ή τότε που πέρασε η χώρα από τη δραχμή στο ευρώ με την τάχα μου αντιστοίχιση των ισοτιμιών που ένα είδος που κόστιζε πχ 500 Δρχ πήγε πολύ “φυσιολογικά” στα 5 ευρώ. Ε σου λέει 5 έχει το ένα μπροστά 5 και το άλλο, να μην μπερδεύεται κι ο κόσμος. Τώρα όμως όλα αυτά είναι ξεπερασμένα. Βρισκόμαστε όπως είπαμε και πριν μπροστά και στην εξέλιξη της Τελικής Λύσης που ξεκίνησε από το 2010 και συνεχίζεται ακάθεκτη. Όχι πια μόνο λιτότητα και πάγωμα μισθών ημερομισθίων και συντάξεων, αυτά είναι ξεπερασμένα και αποδείχτηκε ότι δεν αρκούν. Σαλαμοποίηση, μείωση, κόψιμο τους, πείτε το όπως θέλετε, χώρια και η διάλυση των όποιων εργασιακών σχέσεων, για να γίνει πραγματικότητα επί τέλους το οριστικό πέρασμα του πλούτου από τα πλατιά λαϊκά και μεσαία στρώματα στους “δανειστές” – ξένους φυσικά, και στους ντόπιους υποτακτικούς τους. Τελικά δηλ. τα πλατιά λαϊκά στρώματα να βρεθούν από οικονομική άποψη στο σημείο που θα βρισκόντουσαν αν δεν είχε συμβεί το “κάτω από το τραπέζι” οικονομικό μπουμ στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, και ο πλούτος να μεταφερθεί στους “νόμιμους δικαιούχους” του δηλ στους “έχοντες και κατέχοντες” όχι μόνο τον πλούτο αλλά και την εξουσία. Αυτόν τον επί πλέον πλούτο δηλ που τον “στερήθηκαν” υπέρ των μικρομεσαίων όλ’ αυτά τα χρόνια. Μπορεί κανείς την παρούσα οικονομική κατάσταση να την ονομάσει Κρίση όσον αφορά τους ξένους επικυρίαρχους και την Ολιγαρχία; Δεν νομίζω. Κάθε άλλο. Μάλλον άνθηση κι ευημερία θα το έλεγα και βγάλτε με ψεύτη. Απίστευτα ποσά που ισοδυναμούν με δύο και τρεις φορές, έστω το επισήμως καταλογιζόμενο, δημόσιο χρέος έχουν περάσει αυτά τα χρόνια από τα λαϊκά στρώματα στους λίγους κι εκλεκτούς. Για ποιά Κρίση μιλάνε λοιπόν; Εδώ δεν μιλάμε για κρίση αλλά για βίαιη καταλήστευση των λαϊκών στρωμάτων βάσει ενός σχεδίου “Τελικής Λύσης” που είναι άγνωστο το που θα καταλήξει γιατί “τρώγοντας έρχεται κι η όρεξη” και σιγά μη νοιαστούν οι μεγαλοκαρχαρίες εντός κι εκτός των συνόρων, για την τύχη του Ελληνικού λαού.

        Ας πούμε και δυό λόγια, έτσι για το κλείσιμο, τόσο του 3ου μέρους, όσο και του συνόλου, επί τέλους, του παρόντος, για τα πιο “φρέσκα κουλούρια” της “πρώτης φοράς Αριστεράς” έτσι για να μην έχει παράπονο ότι την αφήσαμε απ’ έξω, ενώ κάναμε έστω και αστραπιαίες σε συντομία αναφορές για όλες τις υποτελείς στον Ιμπεριαλισμό κυβερνήσεις από την γέννηση του “Ελληνικού” κράτους μέχρι και σήμερα. Άλλωστε μιλάμε για γεγονότα κατ’ που ανήκουν ακόμα στην επικαιρότητα που τρέχει...

         Λοιπόν, να τα πούμε από την αρχή ανοιχτά και ξεκάθαρα. Μιλάμε για το μεγαλύτερο σε βάθος και έκταση ξεπούλημα σε βάρος του Λαού μετά τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο Πόλεμο όπως τα περιγράφουμε στα προηγούμενα μέρη. Για να τα πιάσουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή, ναι μεν με τα μνημόνια τα μέτρα που περάσανε ήτανε στην κυριολεξία μέτρα κατεδάφισης οιασδήποτε δυνατότητας επιβίωσης ευρέων λαϊκών, και όχι μόνο, κοινωνικών στρωμάτων, ναι μεν πιαστήκαμε απροετοίμαστοι, εξ αιτίας της συνδιαλλαγής και των συμβιβασμών των ταξικών υποτίθεται εκπροσώπων όλων ημών των “από κάτω” με αυτούς που κατείχαν και κινούσανε τα νήματα της εξουσίας, ολ΄ αυτά τα μετά την Μεταπολίτευση χρόνια, κατά κύριο λόγο συνδικάτα και “Αριστερά” που έλαμψε σε όλες τις μορφές και εκδοχές της δια της απουσίας της, επί της ουσίας, δεν ήταν κι η πρώτη φορά άλλωστε, για το “απροετοίμαστοι” εννοώ, όμως δειλά και διστακτικά στην αρχή, αυθόρμητα έστω, ο λαός κινητοποιήθηκε, αγωνίστηκε και πάλεψε. Το κίνημα των πλατειών με συγκεντρώσεις που φτάνανε και το 1εκ. κόσμου δεν ήτανε μικρό πράγμα. Και μάλιστα αυθόρμητα χωρίς την έμπνευση και καθοδήγηση μιας “ανύπαρκτης” Αριστεράς, που όμως αυτός είναι ο ιστορικός της ρόλος, έστω κι αν ήτανε ανίκανη να τον επωμισθεί. Βέβαια οι πολύμηνοι αυτοί αγώνες δεν παρείξανε άμεσα και απτά αποτελέσματα, αυτό θα ήταν δύσκολο έως αδύνατο για τους λόγους στους οποίους εν μέρει προαναφερθήκαμε. Δηλ για ν’ αποβούν αποτελεσματικοί κάποιοι αγώνες και μάλιστα τέτοιας έκτασης κι εμβέλειας χρειάζεται έμπνευση, προοπτική, και σχεδιασμός. Κι αυτά ιστορικά μόνο η Αριστερά μπορεί να τα παράσχει. Αυτός είναι ο ρόλος της σύμφωνα με το Μαρξ. Ασχέτως αν σε συγκεκριμένες στιγμές αδυνατεί και καταλαμβάνεται κατώτερη των περιστάσεων. Τέλος πάντων είναι τόσο μεγάλα όλα αυτά τα θέματα, που είναι αδύνατον σε τούτο το γραφτό να τα αναλύσουμε διεξοδικότερα. Αναγκαστικά τα αντιπαρερχόμαστε τηλεγραφικά. Πρέπει κάποτε να τελειώσει κι αυτό το ρημάδι.

         Οι αυθόρμητοι και αυτοσχέδιοι όμως λαϊκοί αγώνες στις πλατείες, παρείξανε δύο έμμεσα κρίσιμα για το μέλλον αποτελέσματα, τα οποία ήταν ιδιαιτέρως σημαντικά γιατί εν ολίγοις οδηγήσανε στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων όπως θα δούμε και παρακάτω. Το πρώτο, οι θεσμοί κι οι δανειστές, τρόικα κουαρτέτο, πείτε τους όπως θέλετε, που φυσικά δεν τρώνε κουτόχορτο αντιληφθήκανε τάχιστα ότι για να συνεχιστεί η πολιτική των μνημονίων απρόσκοπτα και να συνεχίσουν να επιβάλλουν την καταλήστευση του λαού προς ίδιον συμφέρον, χρειάζεται μια νέα πολιτική πραγματικότητα που να είναι άσπιλη κι αμόλυντη από τ’ αμαρτήματα των μνημονιακών του παρελθόντος. Οι Σαμαροβενιζέλοι, ο Γιωργάκης, ο Παπαδήμος, και γενικά όλα αυτά τα πολιτικά ξεπουλημένα αποβράσματα του καθεστώτος της υποτέλειας και της ξενοκρατίας δεν μπορούσανε πλέον να εφαρμόσουνε τις πολιτικές του περαιτέρω ξεπουλήματος της χώρας και μάλιστα της εντατικοποίησης του γιατί ήτανε φανερό ότι ο λαός δεν θα μπορούσε να τους ανεχτεί πλέον, και με κάθε νέο μέτρο θα ξεσηκωνόντουσαν ακόμα κι οι πέτρες και θα καίγονταν όλη η Ελλάδα. Όχι βέβαια ότι τους έκοφτε και πολύ, αλλά όσο να ‘ναι θα έφερνε προσκόμματα και καθυστερήσεις στην εφαρμογή των πολιτικών τους που όπως έμελλε να δούμε σχεδιάζανε να τους προσδώσουνε εντατικότερους και αγριότερους ρυθμούς.

         Το δεύτερο, το εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόν από την εποχή κιόλας των “προγονικών” του σχημάτων αυτής της πολιτικής λογικής, μ’ ένα λόγο του απόλυτου ενδοτισμού και ξεπουλήματος στις κυρίαρχες πολιτικές, δηλ. ΚΚΕ Εσωτ. ΕΑΡ, Συνασπισμός, και τελικά ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και συνιστώσες, πιάσε τη μια και βάρα την άλλη, μηδέ μιας εξαιρουμένης, ο τελικός δηλ. ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ με τις συνιστώσες του αφομοιωμένες, αυτό το αριστερό απόπλυμα μπόρεσε να εκμεταλευτείε και να κεφαλαιοποιήσει τους αγώνες των πλατειών κατόπιν εορτής βέβαια. Πράγμα βεβαίως όχι παράξενο και ούτε απρόοπτο γιατί η μεγάλη μάζα των ξεσηκωμένων ήτανε λογικό να προσβλέπει μ’ ελπίδα σ’ ένα κόμμα αυτοαποκαλούμενο “Αριστερό”, που επιπροσθέτως υποσχότανε ένα φιλολαϊκό μέλλον, έξω από μνημόνια, και που με το “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” θα επανέφερε όπως έλεγε τα καταπατημένα και λεηλατημένα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Με άλλα λόγια ο πολύς ο κόσμος ήτανε απολύτως λογικό να δει το τυράκι, να μη δει όμως την παγίδα, κι έτσι να πιαστεί στο δόκανο όπως θα δούμε και παρακάτω στη συνέχεια. Να τονίσω εδώ μια και καλή, ότι το λεγόμενο κίνημα των πλατειών ήταν εντελώς αυθόρμητο και λα'ι'κό και κανένας ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ δεν δικαιούται να το οικειοποιηθεί σαν οδηγός ή εμπνευστής του. Ασχέτως αν επωφελήθηκε από τα απόνερα του. 

        Τα δύο λοιπόν παραπάνω έστω και έμμεσα επακόλουθα του Κινήματος των Πλατειών, γεννήσανε ένθεν κακείθεν διεργασίες, όπως φάνηκε εναργέστατα αργότερα, προσέγγισης μεταξύ τους. Από τη μια οι “Θεσμοί “ όπως καλόηχα μετονομάστηκαν μετ’ ου πολύ τα κακόηχα τρόικα, δανειστές κλπ κι από την άλλη ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ή έστω ένα τμήμα αυτού, εν ολίγοις ο πλέον “ψημένος” και δια πυρός και σιδήρου διελθών, ο πάλαι ποτέ κεντρικός πυρήνας του Συνασπισμού βλ. πχ Δραγασάκης Φλαμπουράρης και λοιποί “ευέλπιδες” που έτσι για την ιστορία χάσανε για τέσσερεις ψήφους, με υποψήφιο το Δραγασάκη την Γενική Γραμματεία του ΚΚΕ από την Παπαρήγα, τότε, και γι’ αυτό παρέμειναν στο Συνασπισμό για τέσσερεις ψήφους επαναλαμβάνω παρά λίγο να γινότανε ο Δραγασάκης Γραμματέας του ΚΚΕ και η Παπαρήγα ηγέτις του Συνασπισμού. Τέτοια ιδεολογική συνέπεια! Αλλά αυτά πλέον είναι περσινά ξινά σταφύλια, απλώς τ’ αναφέρουμε έτσι για την Ιστορία όπως είπαμε. Να γυρίσουμε λοιπόν στο θέμα μας, και να θυμίσουμε και την “μαλακία” του κατά τ’ άλλα ρεφορμιστή μεν αλλά καλοπροαίρετου και τίμιου Αλαβάνου, να ορίσει τον “φέρελπι” νεαρό Τσίπρα στην Γραμματεία του Συνασπισμού γι’ ν’ αποκεντρώσει τάχα μου τις εξουσίες, και κυρίως ο πετυχημένος ούτως ειπείν υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας να μην του “την κάνει” γι’ “άλλες πολιτείες” όπως είχε γίνει επανειλημμένα στο παρελθόν από ένα κόμμα της τάξης του 4%. Πχ Βούγιας, που τώρα βέβαια με τα χεράκια του θα βγάζει τα ματάκια του, αλλά που να μαντέψει κι αυτός τον εν συνεχεία ρουν της Ιστορίας, πως τα λέω ο πούστης! Όλ’ αυτά συμβαίνουν το 2009. Επιμένω να λέω, πως αν κάποιος τότε έβγαινε κι έλεγε στον Τσίπρα “ Αγόρι μου εσύ σε έξι χρόνια το 2015 θα είσαι “Πρωθυπουργός”, η απάντηση που θα λάβαινε από τον ίδιο θα ήτανε, “ Μα εσύ πως κυκλοφορείς έξω; Την κοπάνησες από το Δαφνί ή το Δρομοκαείτιο;”. Από τον ίδιο τον Τσίπρα μιλάμε. Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Ο Τσίπρας μέσα σε χρόνο dt ξεπουλάει τον Αλαβάνο και πρόσκειται παρακοιμώμενος δίπλα στην σκληρή παραδοσιακή Ηγεσία του Συνασπισμού. Γίνεται πραχτικά φερέφωνο του Δραγασάκη που είναι ο πραγματικός ηγέτης του κόμματος και της χώρας σήμερα, με την σύμφωνη γνώμη φυσικά των έξωθεν επικυρίαρχων. Αλλά ας μη βιαζόμαστε. Θα τα πούμε όλα ένα ένα έστω και εν συντομία. Για να είμαστε δίκαιοι και απροκάλυπτοι, προς όλες τις μεριές, πρέπει να πούμε σ’ αυτό το σημείο ότι η συνέχεια της Ιστορίας αφορά μόνο το τότε κομμάτι του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στο οποίο αναφερθήκαμε. Δηλ Δραγασάκη, Τσίπρα, σκληρό πυρήνα του τότε Συνασπισμού κλπ. Δεν συμπεριλαμβάνουμε δηλ Αριστερό Ρεύμα με Λαφαζάνη, Βαλαβάνη υπουργούς της πρώτης κυβέρνησης της “Πρώτης φοράς Αριστερά”, μολονότι κάθε άλλο από αναμάρτητο είναι, αλλά αυτά δεν είναι της ώρας, και βεβαίως τους ανένταχτους Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη, που κυριολεκτικά, και όχι με δική τους ευθύνη είχανε μείνει εκτός και ανίδεοι για τα τεκταινόμενα εντός των τειχών του σκληρού πυρήνα.

        Ε. Λοιπόν όπως νομίζω γίνεται εύκολα κατανοητό, τα δύο προαναφερθέντα κέντρα συνεννοήθηκαν στο άψε σβήσε πολύ πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 2015 που ανέδειξαν το ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στην Κυβέρνηση και τον Τσίπρα ( διάβαζε Δραγασάκη ) Πρωθυπουργό. Με άλλα λόγια το κομμάτι του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω προς ώρας “πασπαλισμένο” και με κάποια στελέχη από το Αριστερό Ρεύμα, που διέθετε τότε μια σεβαστή εσωκομματική αντιπροσώπευση και δεν ήταν δυνατόν ν’ αγνοηθεί έστω για τους τύπους, όπως επίσης και από κάποιους ανένταχτους της Αριστεράς για να φαίνεται περισσότερο πολυσυλλεκτικό και “ανοιχτό” στην κοινωνία, και με συμπλήρωμα το έτερο απόκομμα των ΑΝ.ΕΛ, για να υπάρξει η έστω και οριακή Κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ανέλαβε την Κυβέρνηση, με αγαστή συμφωνία και συγκατάθεση των “Θεσμών” εξ αρχής. Άλλωστε ο Τσίπρας είχε επισκεφτεί όλα τα κέντρα των αφεντικών Ευρωπαίων τε και Αμερικανών, και είχε από πριν δηλώσει την υπακοή του στις προσταγές τους, και καταθέσει τα διαπιστευτήρια του. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός λοιπόν και τα σκυλιά δεμένα. Επίσης ένας μεγάλος αριθμός Αριστερών, είτε ανένταχτων, είτε προερχομένων από τις διάφορες πρώην Συνιστώσες έβαλε πλάτη στο “εγχείρημα” πιστεύοντας κι ελπίζοντας άλλοι δικαιολογημένα και άλλοι αδικαιολόγητα, ανάλογα με την πολιτική πείρα και προϊστορία του ο καθένας, ίσως και με τον αριβισμό τους κάποιοι άλλοι, ότι τα υπεσχημένα και οι φιλολαϊκοί πομπώδεις βερμπαλισμοί έχουνε κάποια βάση, κι ότι εν πάσει περιπτώσει με την “Πρώτη Φορά Αριστερά” θα ανέτελλε επιτέλους μια καινούργια μέρα για την ταλαίπωρη τούτη χώρα. Δυστυχώς “κούνια που τους κούναγε” όπως αποδείχτηκε μετ’ ου πολύ. Υπήρχανε βέβαια και κάποιοι ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού που έχοντας υπ’ όψιν τους ότι ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, δηλ. ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, στην ειλικρίνεια των προθέσεων των άρτι αναλαβόντων την Κυβέρνηση, ότι “με πορδές δεν βάφονται αυγά” ή να το πούμε όπως θα το ‘λεγε ο Μαρξ, “αν οι εκλογές μπορούσαν ν’ αλλάξουνε τα πράγματα, θα ήταν παράνομες”, που υποστηρίζανε εξ αρχής ότι όλη αυτή η ιστορία αυτήν που θα έβλαπτε πραγματικά και θα έστηνε στον τοίχο δεν θα ‘ταν άλλη από την ίδια την Αριστερά που θα έχανε το κύρος και την αξιοπιστία της απέναντι στις πλατιές λαϊκές μάζες με τα καμώματα των προαναφερθέντων σφουγγοκολάριων στο όνομα της. Φωνάζανε λοιπόν εκείνοι οι ολίγοι προ των εκλογών, “μακριά απ’ τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ κι ας είναι όπου λάχει”. Αλλά ποιός να τους ακούσει, από τα ξελογιασμένα πλήθη. “Φωνές βοώντων όχι ακριβώς εν τη ερήμω”, αλλά απέναντι στα παραληρούντα πλήθη που βλέπανε την Αναγέννηση της χώρας να έρχεται καλπάζοντας. Ή “στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”. Να πω βέβαια καθαρά και ξάστερα ότι καμμιά απολύτως ευθύνη δεν αποδίδω στα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που πιστέψανε τα παραμύθια και δώσανε την ψήφο τους με την ελπίδα καλύτερων ημερών. Άλλο όμως οι απλές λαϊκές μάζες και άλλο οι “υποψιασμένοι” και έμπειροι Αριστεροί ηγέτες διαφόρων πρώην συνιστωσών που τάχα μου δεν μπορέσανε να κάνουνε μια στοιχειώδη πολιτική εκτίμηση της κατάστασης, και να βγάλουνε τ’ απαραίτητα συμπεράσματα, τόσο δύσκολο ήτανε, και τσιμπήσανε την παραμύθα. Ή πράγμα που φαίνεται και πιο πιθανό οι καρέκλες σε ψηλά πολιτικά πόστα, και Κοινοβούλια έχουν τη γλύκα τους οι “άτιμες”. Κι ας προερχόντουσαν πολλοί κι από ριζικά διαφορετικές πολιτικές μήτρες, πόρρω απέχουσες από κείνες τις “πλήρεις αμαρτιών” του πρώην Συνασπισμού στις οποίες έστω τηλεγραφικά αναφερθήκαμε πιο πάνω.

        Αρχίζει λοιπόν, μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015, το διάρκειας περίπου 6 μηνών “reality show”, μακράν το διαρκέστερο ολόκληρης της ιστορίας του “Νεοελληνικού” κράτους, οι τάχα μου “διφωνίες” μεταξύ Εταίρων (Διάβαζε Αφεντικών) και “ηρωικά ανθιστάμενης” “Ελληνικής” κυβέρνησης. Με αποκορύφωμα το Δημοψήφισμα του Ιούλη. Όλο το κακόγουστο και μεγάλης διάρκειας θεατρικό δρώμενο σκοπό είχε βέβαια να πειστεί ο Ελληνικός Λαός για τις “αγαθές προθέσεις” της πρώτης φοράς “Αριστεράς”, να της αναθέσει εν λευκώ την διαχείριση της μνημονιακής πολιτικής και να κάτσει ήσυχα στ’ αυγά του, γιατί πολύ απείθαρχος και άτακτος συνελήφθη πλείστες όσες φορές στο προγενέστερο του 2015 διάστημα και αρκούντως ανησύχησε τους καλούς κ’ αγαθούς εταίρους που πάντα θέλανε το καλό του. Ένα ατέρμονο πηγαιν’ έλα μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών κατά βάση αλλά και όπου συνεκαλούντο τα “ Όργανα” τάχα μου για να συμφωνήσουν και εντός ολίγου ν’ αποφασίσουν πάντα για το καλό της χώρας, σκωτσέζικο ντους τελικά έτσι όπως παρουσιάζονταν, για τον κόσμο. Την μια λίγες “ώρες απέχουμε από την συμφωνία”, την άλλη φτου μας έβαλε τρικλοποδιά ο Σόιμπλε και η συμφωνία απομακρύνθηκε. Εν τω μεταξύ βέβαια πληρωνόντουσαν κανονικά όλες οι εκκρεμούσες δόσεις των δανείων προκαλώντας προϊούσα οικονομική ασφυξία. Είπα και πριν ότι από αυτό το θεατρικό δρώμενο εξαιρώ τον Βαρουφάκη καίτοι πρωταγωνιστή του. Το τι παιζότανε ήταν εν αγνοία του, πίσω από την πλάτη του. Δεν συμφωνώ με τον έστω light νεοφιλελευθερισμό του αλλά τουλάχιστον ήταν τίμιος. Ίσως ο μόνος τίμιος Υπουργός Οικονομικών από καταβολής ‘Ελληνικού” κράτους. Τέλος πάντων μέσες άκρες αυτά τα είπε πιο αναλυτικά βέβαια και ο ίδιος, όπως και η Ζωή Κωνσταντοπούλου έστω και κατόπιν εορτής. Τι; Το ξεπούλημα της μαριονέτας “Τσίπρας” και όσων κινούσανε τα νήματα από πίσω της, να κουνάει τα ποδαράκια της και τα χεράκια της.

         Το αποκορύφωμα της απάτης. Το Δημοψήφισμα του Ιούλη. Είναι ίσως μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά, που επισήμως από τα κυβερνητικά χείλη υποστηρίζονταν το Όχι, ενώ στην πραγματικότητα θέλανε το Ναι, και το είχανε προετοιμάσει σε συνεργασία βέβαια με τους εταίρους και τον ορυμαγδό μέτρων και δηλώσεων τρομοκράτησης του Λαού από μέσα αλλά κυρίως απ’ έξω. Όλος ο αντιδραστικός συρφετός επίσημα και ανεπίσημα χείλη από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δε συμμαζεύεται, χώρια οι ντόπιοι τοποτηρητές τους είχανε ξεσπάσει σ’ ένα όργιο τρομοκράτησης για το ενδεχόμενο “Όχι” που και καλά θα έφερνε την συντέλεια του Κόσμου σε τούτη τη χώρα. Να μην μιλήσουμε και για τα μέτρα που πάρθηκαν, από την Ε.Κ. Τράπεζα, Capital Controls κλπ. Ήταν όλα προετοιμασμένα και προγραμματισμένα. Αφού το Ναι θα επικρατούσε ή έστω θα ηττάτο με μικρή διαφορά είχαν προετοιμαστεί και οι συσκέψεις μεταξύ όλων των ξεπουλημένων πολιτικών αρχηγών ώστε να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι μνημονιακές πολιτικές, και να τηρηθεί τάχα μου η ενότητα του Ελληνικού λαού που θα κινδύνευε να διασπασθεί ανάμεσα σε δύο περίπου ισοδύναμα ποσοστά μεταξύ Ναι και Όχι όπως όλοι τους ελπίζανε στην χειρότερη γι’ αυτούς των περιπτώσεων. Κι εδώ νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για μια έστω μικρής έκτασης εποποιία εκ μέρους αυτού του χιλιοπροδομένου λαού που παρά κι ενάντια σ’ όλο το συρφετό του ξεπουλήματος ένθεν κακείθεν σήκωσε το ανάστημα του ίσως στην μοναδική φορά στην ιστορία που έστω συμπτωματικά του δόθηκε το δικαίωμα να εκφραστεί ανοιχτά κι ελεύθερα στην κάλπη, και μ’ ένα εκκωφαντικό, θαρραλέο και υπέρλαμπρο Όχι, για μια μόνο βραδιά, αποστόμωσε όλους τους σταυρωτήδες του μέσα κι έξω από τα σύνορα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα πένθους και ήττας και μέσα στο ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, που ας μην ξεχνιόμαστε, επισήμως θα έπρεπε να πανηγυρίζει, αλλά με τι άντερα; Φυσικά από την επόμενη μέρα κιόλας αρχίσανε και παίζανε τα προγραμματισμένα σενάρια με τις συσκέψεις των αρχηγών κλπ. Όμως πλέον παρά κι ενάντια στους υπολογισμούς των “κυβερνώντων” το ξεβράκωμα τους ήταν πλέον φανερό διά γυμνού οφθαλμού. “Ο Βασιλιάς ήταν γυμνός” κι ήταν πολύ δύσκολο πια να κρύψει τη γύμνια του. Πρωτοπορία κυριολεκτικά “από τα κάτω” σ’ αυτό το περήφανο Όχι ήταν οι λαϊκές συνοικίες, οι άνεργοι, και η για πολλούς απολίτικη και ανυποψίαστη Νεολαία των 18 με 20 χρόνων που δεν έχει μέλλον πια σ’ αυτό τον τόπο. Όλοι αυτοί πήγανε με τσαμπουκά και θάρρος να διεκδικήσουνε το δικαίωμα στη ζωή, κόντρα σ’ όλα τα πουλητάρια. Και το καταφέρανε έστω για μια βραδιά. Να πω και μια τελευταία κουβέντα για το συγκεκριμένο θέμα ότι και πάλι η Αριστερά όλων των (υπαρχουσών) εκδοχών και αποχρώσεων ήτανε εκκωφαντικά απούσα από αυτόν τον υποφώσκοντα λαϊκό ξεσηκωμό. Μην έχοντας καταλάβει τίποτα και μη νοώντας για το τι παίζεται καλούσε σε “Αποχή” στη μόνη ίσως ψηφοφορία όλης της ιστορίας που κάλεσμα σε αποχή με βάση τα ανωτέρω εκτεθέντα περιστατικά και γεγονότα, ήτανε εκτός πραγματικότητας, πολιτικής διορατικότητας και ωριμότητας. Αλλά για ποιά Αριστερά μιλάμε και ποιός τα ‘χασε για να βρει όλα τα παραπάνω...

        Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Μετά το φαινομενικό μεν αλλά πομπώδες και επιβλητικό ξεπούλημα του Δημοψηφίσματος με την ουσιαστική μετατροπή του Όχι σε Ναι, και την επίσημη και με την βούλα πλέον υποταγή του κομματιού του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ των Τσιπροδργασάκηδων, στους “Θεσμούς” ( Διάβαζε δυνάστες ), και λέω “φαινομενικό” γιατί άλλο το “φαίνεσθαι” κι άλλο το “είναι”, όπως νομίζω γίνεται σαφές από τα παραπάνω, να μην επεκταθούμε άλλο σ’ αυτό το σημείο, υπήρχε η ανάγκη της αποπομπής των “βαριδιών” που λόγω συσχετισμού δυνάμεων κι εντός του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ διατηρούσανε ακόμα και κυβερνητικές θέσεις , Αριστερό Ρεύμα, Ζωή, Βαρουφάκης κλπ. Μπήκε λοιπόν σ’ εφαρμογή το β’ μέρος του σχεδίου που ήτανε ν’ αποπεμφθούν όλοι οι παραπάνω και όχι μόνο και να μείνει ο Τσίπρας μοναδικός και αδιαφιλονίκητος, έστω και φαινομενικός, κυρίαρχος σε ότι απέμεινε από το κόμμα. Και αυτό να γίνει και με λαϊκή ετυμηγορία. Γιατί, άλλος βέβαια ο συσχετισμός δυνάμεων στο εσωτερικό του κόμματος, και άλλος στις μάζες των ψηφοφόρων, μέσα στις οποίες οι ελπίδες και οι προσδοκίες για την “Πρώτη φορά Αριστερά” παραμένανε ισχυρές, και ήτανε δύσκολο να καμφθούν και να παραμεριστούν μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, αφού μάλιστα είχε μεσολαβήσει και η “εποποιία” της “ηρωικής εξάμηνης μάχης με τους θεσμούς” και εν τέλει η αναγκαστική με αυτοθυσία και “προσωπικό κόστος” άτακτη, θα έλεγα εγώ, υποχώρηση ( Διάβαζε ξεβράκωμα ).

        Προκηρύσσονται λοιπόν οι εκλογές του Σεπτέμβρη 2015, απλά και μόνο για να αποκτήσουν όλα τα παραπάνω, και μια “λαϊκή νομιμοποίηση”. Ήταν η τελική φάση του σχεδίου ώστε από την μια να πάνε στην άκρη όλα τα εμπόδια που προαναφέραμε, κι από την άλλη ν’ ανοίξει ο δρόμος για την εφαρμογή πολιτικών και σχεδίων που θα ήταν αδύνατο στο συγκεκριμένο χρόνο να περάσουν με άλλη Κυβέρνηση. Πρέπει να παραδεχτούμε πως το σχέδιο των Κυρίαρχων με τους “νεόκοπους” σε κυβερνητικά πόστα, ντόπιους υποτακτικούς τους εφαρμόστηκε με θαυμαστή ακρίβεια έτσι ακριβώς όπως είχε συλληφθεί. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ “καθαρός” πια πάντα σε συνεργασία με το άλλο απολειφάδι τους ΑΝ.ΕΛ μετά τις εκλογές και με το πραγματικό του ποσοστό δηλ. επί των ψηφισάντων γύρω στο 15%, δηλ χωρίς τις διάφορες ενισχύσεις ως πρώτο κόμμα, με βάση τον εκλογικό νόμο, ανέλαβε να φέρει σε πέρας το οπλοστάσιο των μέτρων και πολιτικών που δεν είχαν τολμήσει να εφαρμόσουν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις ανεξαρτήτως απόχρωσης. Να συμπληρώσουμε απλά για τις εκλογές του Σεπτέμβρη του ‘15 το τεράστιο κύμα της αποχής ρεκόρ τουλάχιστον για εκλογές μετά την Μεταπολίτευση. Η αποχή αυτή κατά κύριο λόγο οφειλότανε στο γεγονός ότι οι νεολαίοι και οι άνεργοι των λαϊκών Συνοικιών αυτοί οι οποίοι φωνάξανε βροντερά Όχι στο Δημοψήφισμα του Ιούλη, γυρίσανε την πλάτη ομαδικά απέναντι στο σάπιο πολιτικό σύστημα που εν μια νυκτί μετέτρεψε το Όχι σε Ναι. Ξεπουλήθηκαν οι όποιες ελπίδες για καλύτερες μέρες κλπ. Αυτοί το κατάλαβαν πρώτοι. Και δώσανε για μια ακόμη φορά μια περήφανη απάντηση. Ας λένε ότι θέλουνε οι Λεγκαλιστές κι οι Συμφεροντολόγοι. Η αποχή είναι διαχρονικά η μόνη συνεπής απάντηση κι από ταξική άποψη, στις εκλογικές φαρσοκωμωδίες του Αστικού Καθεστώτος. Κύριοι δεν μας αφορούν τα παιχνίδια σας, έχουμε άλλα πράγματα να κάνουμε. Αδιαφορούμε εκκωφαντικά υπέρ ποιανού θ’ αποβεί ανάλογα με την συγκυρία, γιατί αυτό δεν αφορά εμάς. Αφορά τους εκάστοτε ωφελούμενους από τους εκτρωματικούς και διάτρητους εκλογικούς νόμους. Μ’ άλλα λόγια για να το πούμε και πιο λαϊκά “Στ’ αρχίδια μας”.

        Λοιπόν, τι γίνεται τώρα. Συμβαίνει το εξής τραγελαφικό αλλά και παράδοξο συνάμα. Με το όνομα της “Πρώτης φοράς Αριστερά”, ανέρχεται στην “εξουσία” η εν τοις πράγμασι πιο δεξιά Κυβέρνηση από την Μεταπολίτευση και μετά! Οι σοφοί μας κυρίαρχοι Θεσμοί το κατάφεραν κι αυτό. Ακριβώς γιατί κανείς άλλος δεν θα ήτανε ικανός να “πετύχει” τόσα πολλά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, έχοντας παράλληλα πειθαναγκάσει τον δικαιολογημένα, δε λέω απογοητευμένο λαό σε μούγκα και σκύψιμο του κεφαλιού. Τι να “πρωτοθαυμάσουμε” από τα έργα και τις ημέρες της, τα δύο μνημόνια που επέβαλλε πολύ βαρύτερα και λαοκτόνα από τα προηγούμενα; Την παράδοση στους ξένους κυρίαρχους πραχτικά όλης της κινητής και ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, για 99 χρόνια; Την ψήφιση των προαπαιτούμενων, για τις δήθεν “αξιολογήσεις” από τα “σκυλιά” των δανειστών, που περιείχαν και περιέχουν τέτοιας έκτασης αντιλαϊκά μέτρα, περαιτέρω κόψιμο μισθών συντάξεων, επικουρικών και γενικά ων ουκ έστι αριθμός, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ν’ ανησυχήσει ο κατά πάσα πιθανότητα επόμενος πρωθυπουργός ο Κούλης, καλά ντε μη βαράτε οι δημοσκοπήσεις το προκαταβάλλουν, ότι και καλά αυτός δε θα βρει τίποτα να κάνει. Καλά αγόρι μου μην ανησυχείς κάτι θα βρεθεί και για σένα. Άσε τον Αλέξη να ξεπετάξει όλο αυτό το βαρύ φορτίο της βρώμικης δουλειάς, και θα βρούμε κάτι και για σένα να ‘χεις να παίζεις.

        Αυτό που επίσης είναι ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, αυτής της περιόδου της “Πρώτης φοράς Αριστεράς”. Είναι η ακραία αυταρχικοποίηση της πολιτικής ζωής και των ούτως ειπείν δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Γυρνάμε ταχέως σε εποχές δεξιού Αυταρχισμού και εκμηδένισης δικαιωμάτων όπως τις έζησε αυτός ο τόπος μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο! Καμμιά τύποις και ουσία δεξιά κυβέρνηση δεν θα τολμούσε πχ να επαναφέρει τις δηλώσεις πολιτικών φρονημάτων για να επιτρέψει σε πολιτικούς κρατούμενους να εξασκήσουν το από χρόνια κατακτηθέν δικαίωμα άδειας από την φυλακή, λόγω ακριβώς και του βεβαρυμμένου παρελθόντος της. Καταδικάζονται συλλήβδην πολιτικοί κρατούμενοι σε βαρύτατες ποινές, τη συνεργία των Δικαστικών με τις Αστυνομικές Αρχές κυριολεκτικά χωρίς αποδεικτικά στοιχεία! Και μη βγει κανείς και μου πει τάχα μου για ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και τρίχες κατσαρές, γιατί σίγουρα δεν θα ξέρει το άλλο με τον Μπόμπο! Μιλάμε δηλ. για μια βαθύτατα δεξιά κυβέρνηση με την εύνοια φυσικά των Θεσμών, που κοροϊδεύει τον κόσμο με το δήθεν Αριστερό της πρόσημο δυσφημίζοντας και συκοφαντώντας την ίδια την Αριστερά. Τέλος πάντων μένω εδώ με αυτά τα ουσία περιληπτικά και ολίγα, αλλά τόσα πολλά σα γεγονότα και διαπιστώσεις που εξ αντικειμένου πιάσανε πολύ χώρο. Οι υπομονετικοί αναγνώστες που φτάσανε μέχρις εδώ, έχουνε τις ευχαριστίες μου φυσικά, κι ελπίζω να μην το κάνανε χωρίς όφελος....Τσάγια.